HATE U, LOVE U

Chapter 5. - Fire and Glitter

Met grote ogen neem ik het tafereel in me op dat zich voor me afspeelt. Hoge vlammen slaan uit het gebouw terwijl de brandweer met man en macht het vuur onder controle probeert te krijgen.

De bewoners die thuis waren staan in groepjes bij elkaar. Sommige mensen dragen hun pyjama's, anderen lopen nog in hun gewone kleding rond.

Er worden dekens uitgedeeld aan een aantal bewoners. Bijna iedereen heeft hun blik gericht op het appartementencomplex dat in lichterlaaie staat. We moeten toekijken hoe al onze bezittingen in vlammen opgaan.

Een vrouw die een paar meter voor mij staat is zachtjes aan het huilen. De man naast haar wrijft troostend over haar arm. Ik zou wel zo met haar mee willen doen.

Een politieagente komt naar mij toe en slaat een deken om me heen om me warm te houden. Voordat ik haar kan bedanken loopt ze alweer naar een andere bewonder toe.

Achter me hoor ik autodeuren dichtslaan en haastige voetstappen die mijn kant opkomen. Als ik me omdraai zie ik dat Alice en Reese komen aangesneld. Pap heeft ze vast gebeld.

Zodra Alice bij me is, slaat ze een arm om mee heen en trekt me tegen zich aan. Reese werpt mij een bezorgde blik toe voordat hij naar de brandweer chief toe beent.

'Gaat het met je?' vraagt Alice bezorgd. Ik kan alleen maar knikken want ik ben bang dat ik in tranen uitbarst als ik ga praten.

Na een paar minuten met de chief te hebben gepraat komt Reese terug. 'Ze weten nog niet waardoor het vuur is begonnen maar wel dat het in het in de buurt van jullie appartement is gestart. Ze kunnen in het daglicht pas zien wat de schade is.'

Ik heb geen daglicht nodig om te weten dat er niks meer over is van ons appartement. Reese wordt gewenkt door een van de politieagenten en verlaat ons weer terwijl Alice troostend over mijn arm wrijft. 

Na een paar minuten komt hij weer terug.

'Er is op dit moment niks dat we kunnen doen dus ik stel voor dat we naar huis gaan. We hebben een gastenkamer die je zolang je eigen kunt maken.' Hij werpt me een wrang glimlachje toe. 'Ik heb onze contact informatie bij de politie achter gelaten, zodra ze nieuws hebben dan bellen ze ons.'

Alice moet me aansporen om me in beweging te krijgen, maar al snel zit in hun auto en zijn we op weg naar het grote landhuis.

Veel van de rit en aankomst krijg ik niet mee en wanneer ik door Alice naar de slaapkamer wordt gebracht, heb ik het gevoel dat ik in een zombie-modus ben beland. Nadat ze me nogmaals een bezorgde blik toewerpt laat ze me alleen.

Ik ga op de rand van het bed zitten en pak mijn telefoon om pap te bellen. Pap neemt al snel op en ik laat hem weten dat ik veilig ben en dat Reese en Alice mij onderdak hadden gegeven. Na dat telefoontje, stuur ik nog snel een berichtje naar de meiden dat ik oké ben.

Vervolgens sjok ik de aangrenzende badkamer in waar Alice een van haar mooie – waarschijnlijk dure – satijnen nachtjaponnen voor mij heeft klaargelegd. Die trek ik aan en daarna reinig ik mijn gezicht.

Vermoeid loop ik de kamer weer in en ga in bed liggen. De klok op het nachtkastje geeft aan dat het iets na vieren in de ochtend is. De kans dat ik nog een paar uur slaap pak schat ik laag in, maar zodra ik mijn hoofd het kussen raakt ben ik na een paar minuten weg.

***

In een onbekend bed wordt ik wakker. Langzaam komen de gebeurtenissen van die nacht weer terug. De klok op het nachtkastje geeft aan dat het net middag is. Ondanks de stress van de nacht heb ik toch nog best een poosje geslapen.

Met een zucht gooi ik het zachte dekbed van me af en loop de badkamer in. Pas als ik voor de wasbak sta besef ik me dat ik geen verzorgingsproducten bij me heb.