Başarılı işadamı Aslan Aslanoğlu ve manken Yeliz Atalar'ın yolu Aslanoğlu Holding'te bir çekim sayesinde birleşir. Aslan ne kadar düz ve kapalı bir karakter ise Yeliz o kadar karışık ve aklı havada biridir. Yalanlar üzerine kurulu SOSYETİK AŞKLARI o...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yeliz Atalar
Bir insan bir insanı niye öperdi? Sevgisini belli etmek için mi? İstediği için mi? Tutkusuna yenil düştüğü için mi? Neden öperdi? Bilmiyordum. O beni neden öpmüştü, ben onu neden öpmüştüm bilmiyordum. Ama aşka gözardı edemeyeceğim bir şey vardı. Kalbimin kapılarının hafifçe aralandığını, ve ruhuma hafiften esen o tatlı rüzgarı biliyordum.
Soluk soluğa çekildiğimizde çekinmeden birbirimizin gözlerine bakıyorduk. Mavi gözleri koyulaşmıştı, dudaklarımın şiştiğini hissediyordum. Hala daha fazlasını isteyecek kadar da yüzsüzdüm. En kötüsü de etrafta kimse yoktu. Çakma sevgili bahanemiz burada tıkanıyordu. "Neden yaptın?" Cevap bekliyordum. Ne duymak istediğimi bilmeden cevap bekliyordum.
"Kameraman gelirse diye." Omuz silkerek mavi gözlerini yüzümden çekti. Sanki çok normal bir şey söylüyormuş gibiydi. Ona göre normaldi. Kameramanın o yumruktan sonra gelmeyeceğini ikimiz de biliyorduk. Öfkem git gide artıyordu. Saniyede iki katına çıkıyordu.
"Öyle mi?" Bu onun başka bir cevap vermesi için son şansıydı.
"Öyle." Yüzüme yerleşen umursamaz ifadeyle başımı salladım.
"Tamam." Bana başka diyecek bir şey bırakmamıştı.
"Tamam mı?" Ses tonundan şaşırdığı belliydi. Bağırmamı, çağırmamı falan bekliyordu sanırım. Benimle oyun oynanmayacağını görecekti. Herkes görecekti... Karşısında Yeliz Atalar duruyordu! Bilmem farkında mıydı?
"Tedbir olsun diye yapmışsın. Mantıklı hareket."
"A..aynen."
"Görüşürüz, aşkım." Parmak ucuma yükselip dudaklarının kenarına küçük bir öpücük kondurdum. "Biri gelirse diye." Göz kırpıp arkamı döndüm ve saçlarımı savura savura çıktım.
•••
Madem Aslan oyun istiyordu... Ben de ona istediğini seve seve verirdim. Tabii ilk önce Papatyalarımla durum değerlendirmesi yapmalıydım. Bu yüzden en sevdiğimiz kafede oturmuştuk. Ben, Aslı, Beril, Iraz.
"Lan o ırz düşmanını niye öpüp duruyorsun?!" Iraz her zamanki erkeksiliğiyle. Küçük yaşta babası ölünce annesine ve kız kardeşine Iraz sahip çıkmıştı. Deli dehşet zengin olmalarına rağmen dul bir kadını ve çocuklarını sosyetenin zehirli dilinden uzaklaştırmak zordu ama Iraz başarmıştı. Hepimizi erkek arkadaşımızmış gibi koruyup kollar, kendi hayatına da kimseyi sokmazdı.
"Onun dudakları sihirlidir, kızım. Aslan Aslanoğlu bu!" Beril muhabbete dahil olduğunda gözlerimi devirdim. Aklı bir karış havadaydı bu kızın. Hep böyle olmuştu! Beril sadece fazla rahat ve kaygısız biriydi... Aşka inanmaz, cinselliğin büyüsüyle yaşardı.
