Kayla

Senelere Yan...

8.Bölüm.

Çarem yok bu geçmişi silemedim hiç...

Küçük kızı abisine verip ameleyathanenin başında beklemeye başladım.Acaba neden şiddet görüyordu?

Ben de şiddet görmüştüm.Babam anneme yaptıklarını kimseye anlatmamam için dövüp tehtit ediyordu.Kaç defa olanları anlattım ama akıl sağlığımdan şüphe edip katili aramışlardı.Tabi herkes saygın bir aile sanıyorlardı.

İnanmaları için delil gerekiyordu ama katil hepsini yok etmişti.

Ama benim yediğim dayak değil de, yaşadığım şeyler acıtıyordu canımı...

Yanıma doktor gelince "Durumu nasıl?"

"Çok çabaladık ama önceden gördüğü şiddetle şimdiki gördüğü şiddet birleşince kızımız dayanamadı.Bedenin de ağır olmayan bıcak darbeleri vardı ama göbeğin de ki derin bıçak darbesiyle çok kan kaybetti."

Başım dönüyordu.Gözümden sayısızca akan yaşlar durmak bilmiyordu.
Birden 10 yaşıma geldim.Serumu kolumdan çekişim, askerlerin beni tutması,annemin sedyeyle önümden geçmesi,kanlar içinde ki bedeni, ona sarılışım, askerlerin beni annemin üstünden kaldırması, bilekliğin kopup dağılışı ve annemin açıkta kalan eli...

Hepsi gözümün önünden geçti.

Bu caniler yüzünden bir çiçek daha mı solmuştu...

Aklımın, beynimin içinde ki kesitler gitmek bilmiyordu.

Zar zor cebimde ki telefonu alıp Uzayı aradım ama başım çok dönüyordu.

"U- uza-"demeden bedenimin soğuk zeminle buluşması bir oldu.

Dünyada ki çicekler tek tek soluyordu.Bunu yapan katiller ise çiçeklerin bıraktığı toprakta eline kolunu sallayıp gezmek...

Kısa bir bölüm oldu ama bir süre idare edin:)