One Shot Stories

"Every Child's Dream"

"Mommy! Daddy!" tawag ng isang batang babae sa magulang nya habang tinuturo gusto nyang balloon.

"You want that balloon baby??" tanong ng daddy nya sakanya nang makalapit sila sa nagtitinda.

"Yes daddy I want the frozen one, the one that has a face of Elsa" sambit nya habang nagpu-puppy eyes sa daddy nya.

"Okay fine baby" binili nya ang gusto ng kanyang anak at tuwang tuwa itong kinuha ng batang babae.

I was just staring at them here in the park, sitting on the ground under the heat of the sun. I felt the sweat of my body but I still don't care of it. The people passing by me are staring at me like a poor kid, but actually not. I went home when the family I was staring earlier disappeared.

"Gerald where have you been?? Goshh you like a pulubi ang dungis dungis mo na saka yang damit mo basang basa na ng pawis mo. Pati yang muka mo ang oily na!" nag-aalalang sambit nya habang tinitignan ang aking itsura, acting like he cares for me by the way he's my 'mom'.

"Naglakad lakad lang po ako. I'll just take a bath" walang emosyong paalam ko sakanya saka tinalikuran na sya. Ayokong marinig ang mga maarte nyang salita.

"Where's dad?" tanong ko kay mommy habang kumakain kami. Napansin kong kaming dalawa lang ang andito sa napakagara naming dining table, ang haba-haba para kaming magpapakain ng isang buong subdivision.

"He's out of town" sagot nya na hindi man lang ako nilingon at pinagpatuloy ang pagkain nya. Tumango na lang ako at tinapos ang pagkain dahil naiirita lang ako sa kaartehan nya.

I slammed the door when I get inside of my own room.

"Tsk palagi na lang syang out of town tapos etong nanay ko namang napaka arte laging hang out with friends tsk" inis na sabi ko sa sarili ko.

I'm just 12 year old kid. Pero ganto na ako mag isip, nasanay akong mag-isa dito sa napakalaki at mala-mansyon naming bahay. Naalala ko ang nakita kong masayang pamilya kanina sa park, ang saya saya nung bata kahit simpleng lobo lang 'yon dahil kasama nya yung familiy nya. Kung bibigyan man ako ng isang hiling gusto ko na lang maging mahirap, may maliit na bahay na sapat para makita at makasama ko sila lagi, eh kesa naman sa malaking bahay na 'to minsan ko lang maramdaman ang presensya nila para silang multo na susulpot na lang bigla bigla na lang magpaparamdam.

"Goodmorning po sir Gerald!" bati sakin ni manang habang may hinahanap sa living room.

"Sir sino pong hinahanap nyo?" tanong nya sakin.

"Hindi pa ba nauwi ang mommy at daddy nyo" malungkot na sabi nya saken. Kasabay no'n ang pagtunog ng phone ko.

I answered the video call. I saw my dad and my mom on the screen of my phone. Bihis na bihis sila at parang may pupuntahang business meeting/party.

Mom: Hi baby!! Happy Birthdayyyy! I gave you money on your bank account so you can buy whatever you want, treat your friends or just throw a party.

Dad: Happy Birthdayy Gerald sorry we can't be with you there but promised on your next birthday we will be right by your side okayy?? Enjoyy yourr dayyyy

" Thankk youu dad and mommy. Its okayyy, para naman sa company natin yang ginagawa nyo. Take caree" walang gana kong saad sa video call.

Mommy: Okayy honeyy we have to goo na. Byee takee caree and enjoyy your dayyy

Kumaway lang ako saka pinatay ang tawag.

"Manang kapag may pumunta mga friends ko pls pakisabi wala ako okay?" utos ko sakanya.

"Uh.. sige po sir, happy birthday po sir" bati ni manang saka umalis na papuntang kusina.

I thought my parents are here to celebrate my damn birthday but still they chose that business shit. Nagkulong na lang ako sa kwarto ko dahil ayaw ko rin namang mag-celebrate ng aking fucking birthday. I want my family to be fucking here.

Anak pa ba nila ako? Sa tingin ko hindi na nila ako kilala dahil do'n sa business na yon. I look like a garbage or trash to them that they refused to touch or to be with them.

It's already 10pm. I go out without telling our maids. I walk around and stop in the park 'again'. I sat on the empty bench, I looked up in the stars

"Huhuhuhuhuh" I heard a cry from a boy. Kaya napatingin ako sa posisyon nya, iyak sya ng iyak like he is lost dahil wala syang kasama nang makita ko. Lumapit ako at kinausap sya.

"Hey little boy where are your parents??" tanong ko sakanya habang pinupunasan ang kanyang mumunting luha sa mata.

"I don't know.. Uh..i'm lost huhuhuhuuh" umiyak na naman sya, pinaupo ko muna sya sa bench na syang inuupuan ko kanina lamang.

"Here's a water drink, it will calm you.." alok ko ng tumbler ko na may lamang tubig. Dala dala ko kanina bago umalis ng bahay, kinuha rin naman nya iyon ng walang alinlangan.

"Nasan na kaya parents neto kawawa naman" tanong ko sa isip isip ko.

Tumahan na rin sya matapos uminom. Napaka-amo ng mukha nya, mukha syang angel.

"Hey, tara maglakad lakad tayo baka makita natin ang parents mo, at baka hinahanap ka na rin nila" hawak ko sa kamay nya nang makatayo kami. Naglakad kami sa park, malawak to kaya maari ngang mawala 'tong batong 'to.

"Kuya ano pong pangalan nyo??" tanong nya saken.

"Kuya Gerald" maikling sagot ko.

"Bakit po kayo nasa labas pa??" napahinto ako sa tanong nya.

"Kase ano.. nagpapahangin lang dami mo namang tanong bata bata mo pa" lumuhod ako ng onti para maglevel kami. "dami mong alam, patumba kita eh hahhaha jwkk" bulong ko sa sarili ko.

"Nasaan po ang parents nyo??" tinignan nya ako sa mata. Hindi ako agad nakasagot sakanya at napatulala. Marinig ko palang ang salitang 'magulang' nanghihina na ako, hindi naman sila namatay pero para saken parang ganun na nga.

"Uh ano kase... may work sila... oo may work" tumayo na ako saka hinawakan ulit ang kamay para makapaglakad na.

Nakalabas na kami sa may park wala pa rin parents neto.

"Hindi mo ba naaalala kung saan mo huling nakita parents mo??" tanong ko sakanya dahil lumalalim na amg gabi baka mapagkamalan pa akong kidnapper dito.

Nawala ang tingin ko sakanya dahil sa isang aksidente sa isang kanto malapit dito sa park. Sinama ko yung bata papunta sa may accident area.

Isang kotse ang naaksidente nakita ko yung driver na may dugo sa ulo, kausap sya ng mga police. Tinignan ko kung anong nangyare sa sasakyan pero aking kinagulat ang nakita ko, isang batang nakahiga sa kalsada sa may unahan ng kotse.

Isang batang lalaki na napaka-amo ng mukha, umaagos ag dugo sa ulo nya dahil siguro sa pagkakatumba sa sementong kalsada. Sya ang batang lalaking kasama ko kanina pa, sya ang batang kanina ko pa kausap, patay na sya ngayon.

Bigla na lang ako naluha, nakita ko ang mga mgaulang nya na iyak ng iyak dahil sa sinapit ng bata. Nanlamig ang pakiramdam ko.

"Kuya thank youu po nakita ko na parents ko" nakayakap sya sakim habang nagpapasalamat sakin, imbis na matakot ako ay naluha na lang ako, saka nya inalis ang pagkakayakap saken at lumapit sa mga magulang nya na kahit kelan ay hindi na nya makakapiling at mahahawakan.

Umuwi na rin ako dahil 12 midnight na.

Hindi ako makatulog ng gabing yon dahil sa nasilayan ko sa mismong kaarawan ko. Maybe God made me realized that i'm not the only person experiencing lack of attention but in a different situation.

Nakatitig lang ako sa ceiling.

"Parehas lang kami ng batang lalaki ng nararanasan pero mas masakit sakanya na hindi na nya makakasama habang buhay ang parents nya, in the other side maswerte pa rin ako dahil mayroon pa akong magulang na nagpapakahirap para mabigyan ako ng magandang buhay in the future. Pero hindi ko maiwasan isipin na gusto ko rin ng atensyon mula sakanila." sambit ko sa hangin hanggang sa makatulog na ako.

writer's note:
Lahat ng anak ay isa lang ang pinapangarap yun ay magkaroon ng masayang pamilya o kaya naman ay buo ang pamilya. Walang pinipili ang kalungkutan mayaman ka man o mahirap. Wag tayong magalit sa mga parents natin kung hindi nila tayo nabibigyan ng atensyon dahil tandaan mo siyam na buwan ka nilang binigyan ng buong atensyon, masilayan lang ang napakagandang mundo. Oras mo naman para sukliaan lahat ng pahihirap nila. Tandaan mo "WALANG MAGULANG ANG KAYANG TIISIN ANG KANYANG ANAK."