Entry #02: "That's What Matters"

10 4 0
                                    

🥀ONE-SHOT STORY MAKING CONTEST🥀

"THAT'S WHAT MATTERS"
Written by: jlnneee

It's sunday in the morning and I was busy transferring my things in my condo. This is the day I started to be independent, I moved out in my parents house so I will not be a burden to them anymore. Besides bukas na ang simula ng trabaho ko.

Habang inaayos ko ang mga papeles ko sa isang drawer, an instax film fell on the floor. I picked it up and I saw our pictures when we are in highschool.

Good and Bad memories suddenly flash in my mind...

"Joleeeeng! Pasok kayo ni Nix sa honooors!" sigaw ni mylane pagkarating sa classroom. Napalingon naman kami ni Nicole sa kanya at agarang tumayo para magpunta sa bulletin board para tignan kung totoo.

When we arrived, Ally and Mary is already standing and looking at the bulletin board while struggling in the crowd. I saw disappointment in Ally's eyes while she run towards us and give us a hug.

"Magagalit nanaman si mama sakin nito" sabi nya na parang maiiyak na.

"Ano ka ba Alleng, wag ka mag alala uutuin namin si tita mamaya." I said while patting her shoulder.

And that's what we did. Hindi sya pinagalitan instead nilibre kami ng mama nya sa labas para icelebrate kahit papano ang pagkasama namin sa honor ni Nicole.

Sa Sm kami dinala ni tita at habang naglalakad kami patungo sa greenwich ay pinagtitinginan kami ng mga tao. Papaanong hindi? We're playing pause challenge habang naglalakad kaya naman maski si tita ay naiinis narin sa kabagalan namin.

But we didn't care, we're having fun and I think that's what matters.

Kaibigan ko na si Mylane simula noong grade 9 palang kami, tranferee kami parehas noon kaya naman nagkasundo. Si Ally at Nicole naman ay magkaibigan na din simula ng grade 8 sila. Magkakaklase kaming apat nung gr 9 but we have different circles at that time. Until grade 10 year came, naging magkaibigan kaming lima and that's the most wonderful thing happened when I was in highschool.

Kinaiinggitan kaming lima nung grade 10 cause we're a group of achievers, tuwing may group activity kami lagi ang highest. Sobrang saya namin noong mga panahong yon until graduation came, and we already know what will happen.

After graduation, bumalik na si Mary sa manila. Doon naman kasi talaga sya nakatira. We cried instead of having fun during our graduation because we know it can be the last day we'll see Mary.

"Ano ba kayo pag may trabaho na tayo, magkikita kita din tayo. Dadalaw ako dito, dadalaw kayo sa manila" iyak tawa si Mary habang sinasabi nya yon.

Grade 11 na kaming lima pero di na namin kasama si Mary, nakakalungkot pero tinanggap narin namin dahil wala na din namang magagawa. Magkakaschoolmate parin kaming apat but we're not classmates anymore. ABM si Mylane at Ally while me and Nicole is STEM.

It was ok at first, sabay sabay naglalunch, gagala pag uwian, magkakasama pag may events. Ganon ang gawain namin the whole 2 months until Ally suddenly drifted away. Pag kinakawayan namin nya she'll look away, pag tinatawag hindi lilingon. Even she and Mylane didn't talk when in fact magkaklase silang dalawa.

We tried to talk to her but all she said is "nagsasawa na ko"

Hindi kami naniwala sa dahilan nya kasi nakita namin yun eh, yung sakit sa mata nya pag iniiwasan nya kami. Gusto man naming maayos pa uli pero tumigil na din kami sa pangungulit. We're still civil pero hindi na gaya ng dati.

Kaming tatlo ang magkakasama hanggang mag grade 12 kami, kinaya namin. Then here's the graduation again. Instead of having fun again, we cried. Yun na pala yung huli.

Nicole flew in New Zealand to study, Mylane went to her home town Bulacan to study also and I went to baguio to study there.

Habang nakatingin sa litrato ay di ko mapigilang maiyak habang nakangiti, they are my best memories.

I realized na hindi na kami nagkausap pang muli after what happened. Itinago ko ang picture at kinuha ang phone ko.

I searched our gc name in messenger and type

:I missed you guys

Nagseen agad lahat and I was so happy when we started talking again, just like before. We're having fun again, just like before. And I think that's what matters.

~Friendship is not measured by how often they talked, it is the way you treated each other after you didn't talk in a long time.

#Kudos
#WRA_OneShot
#WRA32ndMonthsary

One-Shot Story Making Contest (32nd Monthsary) Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon