𝓥𝓮𝓬𝓱𝓽𝓵𝓾𝓼𝓽✔

002

a/n:

Heel erg cliché einde van dit hoofdstuk but ok hahahaha. liefs x

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Met een kreun werd Seva wakker. Wit licht kwam haar gelijk tegemoet. Ze kneep haar ogen half dicht en wilde overeind komen.

Dat lukte niet en met een pijnlijke grimas op haar gezicht liet Seva zich weer achter over vallen in de zachte kussens. Ze vroeg zich ondertussen af waar ze was.

Maar zelfs denken deed pijn.

Toen ze wat meer wakker was bekeek ze haar kamer. Het was een ziekenhuis, constateerde het meisje. Dat kon ze zien aan de witte muren, de bedden en het felle TL licht.

Seva keek naast zich op het tafeltje. Er stond een plastic bekertje drinken. Voorzichtig nam ze een slokje. Nu pas zag ze dat bijna haar hele arm in het gips zat verwikkeld.

Had ze een gebroken arm? Seva kon zich nauwelijks iets meer herinneren van de vorige avond. Ze zag een briefje liggen en las het.

Lieve Sev,

Als je op die rode knop drukt dan komen we gelijk naar je toe.

xx mama en papa

Seva fronste en keek om zich heen. Toen ontdekte ze de rode knop en drukte er twijfelend op. Na een paar minuten ging de deur open en kwamen haar ouders binnen.

"Sev!" "Pap, mam." Seva ging voorzichtig overeind zitten en omhelsde half haar ouders voor zover dat kon. "Lieverd, wat ben ik blij dat je weer wakker bent." Estelle keek blij naar haar dochter. "Anders ik wel." verzuchtte Joris, haar vader.

"Wat is er allemaal gebeurt?" vroeg Seva en haar ouders keken elkaar aan.

"Seva, je hebt een auto ongeluk gehad." vertelde Joris langzaam zodat het tot haar door drong. "Wat?! Wanneer?" vroeg ze geschrokken.

"Gisteravond. Je kwam terug van Olivier en een BMW heeft jouw auto in de prak gereden. En jou zo te zien ook." Joris werd langzaam weer boos.

"Wat een gek." Estelle legde gerustellend een hand op de schouder van haar man. "Rustig Jo, de politie is er al mee bezig, dat weet je toch?" Joris knikte en bedaarde weer een beetje.

"Gelukkig ben jij weer wakker. Ik heb vannacht niet kunnen slapen." vertelde Joris en Seva liet alles even tot zich bezinken.

Ze had dus een auto ongeluk gehad. Vandaar al die wonden en het gips om haar arm. Nu pas zag ze in de spiegel tegen de muur bij de wastafel, dat ze ook verband had om haar hoofd.

Fijn, heel fijn dit, dacht ze.

"Maar, hoe moet het nu met de uni?! Ik ben pas begonnen!" kreunde Seva en liet zich weer terug vallen in de kussens.

"Geen zorgen. Wij hebben jouw mentor gemaild. Zij gaat je alle stof door sturen wat je momenteel nodig hebt." antwoordde Estelle en Seva zuchtte opgelucht.

Dat was een zorg minder.

"Wat gaat er nu gebeuren?" vroeg Seva.

"Je moet nog ongeveer twee weken in het ziekenhuis blijven. Daarna ga je naar een revalidatiecentrum. Een ongeluk als dit is niet niks. Vooral voor een jong iemand zoals jij. Af en toe komt de dokter bij je om wat testen af te leggen. Voor de rest moet je vooral rusten. "

Seva knikte en ging weer terug liggen in de kussens. Dit werden twee lange weken....

Die hele middag waren haar ouders nog gebleven. Ze hadden samen geluncht.

Seva had zich voor genomen als ze wat beter hersteld was dat ze buiten het ziekenhuis eten ging halen. Ziekenhuis eten was echt smerig.

Het was redelijk vroeg op de avond rond acht uur. Toen werd Seva ineens opgeschrikt door een aantal ambulance broeders die iemand naar binnen brachten.

"Leg hem daar maar neer, voorzichtig." hoorde Seva een van de broeders zeggen en ze probeerde op haar elleboog te leunen om iets te kunnen zien.

De jongen trok een grimas toen ze hem neer legden. De doktoren sloten het infuus aan en stelden hem een aantal vragen. Daarna gingen ze weer weg en was het stil.

"Hey." na een poosje begon de jongen ineens tegen haar te praten. "Hoi." antwoordde Seva voorzichtig en ging wat beter overeind zitten in de kussens.

"Auw." mompelde ze en zuchtte. "Je kunt beter gaan liggen als het te pijn doet." antwoordde de jongen wijs. "Ja weet ik." Seva glimlachte flauwtjes.

Haar eerste glimlach sinds ze hier was binnen gebracht, besefte ze.

"Waarom ben jij hier beland?" vroeg de jongen. "Ik heet trouwens Frenkie." voegde hij eraan toe. "Ik ben Seva." glimlachte ze.

"Ik heb gisteravond een auto ongeluk gehad." legde ze erna uit. "Pfff lekker." zei Frenkie knikkend.

"En jij?" vroeg Seva terug. "Hamstring blessure met een voetbal wedstrijd. Ik lig er de komende paar maanden uit." zuchtte de jongen teleurgesteld.

"Dat is ook echt balen." antwoordde Seva mee levend. "De tegenstanders hadden het op mij en nog een teamgenoot gemunt toen we de wedstrijd aan het leiden waren. Waarschijnlijk konden ze dat niet hebben." vertelde Frenkie.

"Echt? Wauw." zei Seva fronsend en Frenkie lachtte. "Tsja, zo werkt dat in de voetbal wereld. Maar het is wel mooi klote." "Dat snap ik." antwoordde Seva en had het met de jongen te doen.

Ineens herkende Seva de jongen. Ze kreeg een flashback van toen ze bij Olivier zijn familie naar Oranje zat te kijken. Hij was nummer 21...

Toen wist ze het.

Seva had momenteel een gesprek met Frenkie de Jong.