𝓥𝓮𝓬𝓱𝓽𝓵𝓾𝓼𝓽✔

004

"Seva, we willen even een paar testen afleggen." later die week kwam dokter van der Laan op haar kamer. Frenkie die zat op zijn telefoon en keek even snel op.

De afgelopen dagen had ze hem veel beter leren kennen dan alleen zijn naam. Het was een lieve jongen die geen vlieg kwaad deed.

Seva knikte en ging wat rechter op zitten in de kussens. Het was ongeveer twee weken geleden dat het meisje was opgeknapt en voelde zich eigenlijk 100% goed.

"Voel je dit? Heb je hier nog pijn? En dit?" de dokter kneep kleine beetjes in haar armen en controleerde ook haar hoofd. Seva schudde haar hoofd.

"Nee meneer." antwoordde ze braaf. "We gaan nog even wat bloed afnemen om te controleren. Als dit in orde is dan kunnen wij zeggen dat je bent ontslagen uit het ziekenhuis." glimlachte van der Laan.

"Echt?!" riep Seva vol ongeloof. Dokter van der Laan knikte lachend. "Je bent heel snel vooruit gegaan. Dat is een goed teken. Je hebt een sterk lichaam." Seva glimlachte om het compliment.

"Dank u wel." zei ze beleefd. "We gaan om half twee de bloed afname doen. Zorg je er voor dat je nuchter bent?" vroeg van der Laan.

"Komt helemaal goed." knikte Seva. Ze bedankte de beste man en hij wandelde na een begroeting van de twee de kamer uit.

"Waarschijnlijk kan ik ook bijna weg." blij keek Frenkie haar aan. "Dan blijven we elkaar nog zien." glimlachte Seva en Frenkie knikte.

"Eindelijk." verzuchtte Seva. "Die witte muren en het TL licht zijn ook niet een bepaald mooi uitzicht." voegde ze eraan toe. Frenkie schoot in de lach en door zijn aanstekelijke lach moest zij ook lachen.

"Wil je anders in de groeps app met mijn teamgenoten? Daar praat altijd wel iemand in." stelde Frenkie voor. "Goed plan!" vond Seva. Na wat tikken op zijn telefoon zag ze dat hij haar had toegevoegd in de Ajax groeps app.

"Ik denk dat ze je wel gaan mogen. Je bent hartstikke aardig." Frenkie glimlachte naar haar. "Dat hoop ik." zei Seva verlegen en speelde wat met haar vingers. "Ik weet het zeker! Zo moeilijk zijn ze nooit." zei Frenkie enthousiast.

Seva keek op haar telefoon en zag dat ze al een aantal berichten had.

Kaj Sierhuis

Jo Frenk, wie is dit?

Donny van de Beek

Hey, ik ben Donny

Seva van der Kamp

Hoi, ik ben Seva. Ik heb Frenkie leren kennen in het ziekenhuis. We liggen samen in de zaal.

Noussair Mazraoui

Ik ben Noussair maar noem me Nous, dat doet iedereen hier. Leuk je te leren kennen!

Carel Eiting

Hoi, ik ben Carel

Zo ging het nog even door en Seva klikte haar telefoon uit. "Ze klinken aardig." zei ze. "Ik zei het je toch!" antwoordde Frenkie en ze moesten weer lachen.

"Hoe laat komen je vrienden?" vroeg Seva belangstellend. "Om half drie." antwoordde Frenkie en keek vervolgens op de klok boven de deur.

"Dat is dus over twee uurtjes en na mijn bloed afname." rekende Seva en Frenkie knikte. "Je mag bij ons komen zitten. Anders lig je ook zo alleen. Er komen drie jongens. Carel, Donny en Matthijs." vertelde hij.

"Carel en Donny hadden zich net voorgesteld. Matthijs heb ik nog niet gelezen." dacht Seva hardop en Frenkie glimlachte.

"Dat komt vanzelf." antwoordde Frenkie. "Vind je het gezellig om na deze shit iets leuks te gaan doen samen?" vroeg hij vervolgens en haalde nerveus een hand door zijn haar.

Verrast keek Seva op maar knikte. "Ja, lijkt me erg leuk." ze voelde haar wangen warm worden. "In het revalidatiecentrum hebben we sowieso meer vrijheid om iets te gaan doen. Maar we kijken daar wel wat we allemaal kunnen doen."

Seva dacht na over haar reactie op Frenkies voorstel. Ze vond hem toch niet leuk? Het meisje schudde haar hoofd. Dat mocht niet. Ze kende hem pas twee weken. Was dat niet raar zo vlak naar Olivier?

Olivier...

In de tijd dat Seva in het ziekenhuis gelegen had, was hij haar niet eens komen opzoeken. Seva kneep haar ogen dicht en groef in haar geheugen.

Waarom wist ze niet meer wat er gebeurt was tijdens de ruzie? Dokter van der Laan had verteld dat waarschijnlijk een gedeelte van haar geheugen weg was gegaan door de harde klap. Maar het was niks ernstigs. Het zou gewoon terug komen destijds Seva beter werd.

Maar waarom was nou, juist, het gedeelte van de ruzie verdwenen? Hier had ze dus niets aan. Seva liep voorzichtig terug naar haar eigen bed nadat ze afscheid had genomen van Frenkie.

Met een zucht ging ze liggen en staarde naar het witte ziekenhuis plafond. Seva had het niet eens door maar langzaam vielen haar ogen dicht en ze viel als een blok in slaap.