𝓥𝓮𝓬𝓱𝓽𝓵𝓾𝓼𝓽✔

005

A/N:

Goedemorgen!

Voor ik aan het werk ga bij AH, is hier een hoofdstukje! Ik begin er steeds meer aan te denken dat ik dit boek moet uploaden op donderdag! En dat betekend hopelijk meer structuur voor mij! Hope you enjoy it.

Liefs, Lotte.💞

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Opgewonden liep Seva door de gang met haar koffer. "Doe even rustig." lachtte Frenkie en moest moeite doen om haar bij te houden.

"Maar, ik kan weer lopen en we mogen eindelijk weg!" zei Seva vrolijk en hij schudde zijn hoofd. "Heb je energie drank op ofzo?" "Te lang gelegen in dat hok."verzuchtte Seva.

Zo juist hadden de twee afscheid genomen van dokter van der Laan en zijn assistentes. Seva had hem bedankt voor de goede hulp. Door hem kon ze nu namelijk al richting het revalidatiecentrum.

Daar kreeg ze een kamertje toegewezen op een gang. Helaas was er een jongens en meiden afdeling apart van elkaar. Maar ze moest en zou een weg vinden om er stiekem tussen uit te sneaken naar Frenkie.

Vanochtend had Seva zich gedoucht en omgekleed. Na die douchebeurt voelde ze zich stukken beter. Haar ouders zaten te wachten in de kantine dus daar wilden ze eerst naar toe. Net zoals de familie van Frenkie.

Gelukkig had dokter van der Laan hen al afgemeld uit het ziekenhuis systeem. Dus dat hoefden ze zelf niet meer te doen. Seva duwde tegen de laatste klap deuren en ze kwamen op de begane grond van het Amsterdamse UMC.

Seva wiebelde nog wel een beetje op haar benen en had aan iedere hand een kruk. Af en toe moest ze nog tegen Frenkie aan leunen.

"Hey hallo, vrienden." mompelde Seva tegen haar krukken. "Ik moet het nog een week met jullie doen, dus wees aardig voor ons." voegde ze er, half lachend, aan toe.

"Sukkel." lachtte Frenkie. "Het is dat ik je niet mag slaan nu." antwoordde Seva dreigend. "Oh, en dat had je ook gewonnen dan?" Frenkie zijn blauwe ogen twinkelden vrolijk.

"Yup!" zei Seva en plopte de 'P'.

"Wat moet ik toch met jou aan, van der Kamp..." Frenkie rolde zijn ogen en Seva begon te lachen. Seva hinkte verder met behulp van Frenkie.

Misschien kon ze toch niet helemaal lopen maar het was een begin er van.

"Pap, mam!" zei Seva en kreeg tranen in haar ogen. Frenkie keek naar haar en begreep haar volkomen. De angst plus besef van het ongeluk kwam er nu echt uit.

Toch voelde hij een speciale band met haar die ze gecreëerd hadden in hun ziekenhuis tijd. Misschien vond hij haar zelfs al leuk. Maar dat zocht hij later uit. Eerst maar eens richting het revalidatiecentrum.

Op social media had Frenkie nog niet veel los gelaten over waar hij nu precies zat. Alleen de verloop van de blessure. Dat was ook alles wat zijn fans nodig hadden. In overleg met Erik, zijn trainer, had hij hier over gebelt.

Seva had haar ouders inmiddels bereikt en plofte op een stoel neer. Schijnbaar hadden zij al kennis gemaakt met de familie van Frenkie. Deveny en Nikki zou ze later ontmoeten in het revalidatie centrum nadat ze wat meer rust gevonden had.

"Hey Sev, wat goed om je hier te zien." glimlachte Joris en Seva knikte blij. "Ze is echt een blij kind, pas maar op." grinnikte Frenkie en Seva stuurde hem een blik. Hij grijnsde naar haar.

"Jij moet vast Frenkie zijn." beaamde Joris en de jongen knikte nerveus. Waarom hij dat was wist hij niet. "Je bent namelijk precies zoals Seva je beschreven had." vertelde Joris. Seva stuurde nog één blik, maar nu een geïrriteerde, naar haar vader.

"Dat klopt. Ik ben Frenkie de Jong." antwoordde Frenkie beleefd. "Ajax hé?" zei Joris. Seva keek geïrriteerd naar haar vader. Waarom moest hij daar over nou weer beginnen? Straks jaagde hij Frenkie nog weg met zijn Ajax.

"Ja, ik ben blij dat ik hier gelukkig weg mag." knikte Frenkie. "En terecht. Het was dan ook helemaal niet jouw schuld." zuchtte Joris. Frenkie knikte en zei dat hij even naar zijn familie ging. Hij gaf Seva een knuffel en liep naar zijn eigen ouders.

"Moest dat nou, pap?" vroeg Seva. "Ik toon gewoon interesse in die jongen, hoor." antwoorde haar vader droog en Seva rolde haar ogen.

Seva keek toe hoe blij Frenkies familie was hem terug te zien. Er stond een jongere jongen naast zijn ouders die precies op hem leek.

Dat moest vast Youri zijn, Frenkie had wel eens over hem verteld. Als ze zich verveelden in het ziekenhuis vertelden ze elkaar over hun familie of verleden.

Seva wist het nu zeker. Ze wilde Frenkie nu al voor geen goud kwijt.

Door dit alles hadden ze een sterke band opgebouwd met zijn tweetjes en die wilde ze graag behouden.

Hoe zou het gaan met hun contact als ze weer helemaal beter waren?