Het jongens internaat (VOLTOOID)

Hoofdstuk 30

'Dit is jouw kamer.' Nathan opent een deur tegenover mij en duwt me naar binnen. Daar staat je bed, de douch, en een bureau en je kledingkast.' Ik kijk rond en mijn mond valt open. Het is nog een behoorlijk lux kamertje. 'Trek je even iets schoons aan uit de kast aan, en fris jezelf op. Dan zien we je bij het ontbijt.' Hij sluit de deur en doet hem op slot.

Ik loop naar het raam en wil hem open duwen maar dat gaat niet. Hij zit op slot. Ik zucht geïrriteerd en loop naar de kledingkast. Als ik hier nog een klein beetje heel vandaan wil komen, zonder bont en blauw geslagen te worden, kan ik maar een beter gehoorzamen. Ze doen hier duidelijk niet aan herhalen.

Ik trek de kastdeur open en kijk afkeurend naar de kleedjes. Ik leg ze uit op mijn bed en kijk welke het meeste bedekt. Het juiste antwoord is geen. Ik zucht maar pak dan toch een zwart strak jurkje en bekijk mezelf in de spiegel. Wat ik ook doe, ik mag niet bukken. Dan is er veel te veel te zien langs voor en achter. Ik denk dat ze stof te kort hadden bij het maken van het kleedje. Het komt maar net over mijn achterwerk en bedekt maar voor een klein deel mijn boezem.

Opnieuw duik ik de kast in en kijk ik naar de schoenen. Ik pak bijpassende hakken en bid dat ik mijn nek niet breek. Hoe kunnen mensen hun voeten zo abnormaal in een houding houden. Ik pak een gouden armband, een gouden ring en een gouden ketting. Ik ga naar het kleine badkamertje die aan mijn kamer vast gemaakt is en doe mijn make-up weer een beetje bijgewerkt. Ook laat ik mijn haar los over mijn schouders vallen. Ik spuit nog wat parfum op en ga weer op mijn bed zitten. wachtend totdat mijn deur van slot wordt gehaald. Ik kijk wat rond en vecht tegen de tranen ik zit hier nog maar een nacht. Een nacht waarin ik nog niet heb geslapen. Het is ondertussen half tien in de ochtend. Ik vecht tegen de tranen. Hoe ga ik dit ooit volhouden. Ik mis de jongens. Ik voel me ongemakkelijk en ik voel me als een slet.

De deur gaat open en er staan drie gespierde jongens. 'Opstaan en meekomen.' Zegt er één bevelend. Ik zucht maar gehoorzaam dan toch. Zodra ik recht sta begin ik het kleedje weer naar beneden te trekken. Hun ogen glijden over mijn lichaam en ik voel me erg ongemakkelijk. Er lopen twee jongens naar me toe en ieder pakken ze een arm van mij vast. De andere jongen loopt voor m een begeleidt ons naar een grote open ruimte met één hele lange eettafel.

'Ga zitten.' Zegt hij bevelend. Ik gehoorzaam en schuif aan aan tafel. In stilte eten ze hun eten op. Ik staat wat naar mijn crackers op mijn bord en speel wat met mijn vork door het fruit. 'We hebben er geen vergif in gegooid hoor schat. Je kunt het gerust eten.' Zegt hij spottend. 'Nee dank je.' Zeg ik op ren beleefde toon. Hij zucht even diep en slaat dan hard met zijn vuist op tafel. 'Dit was je eigen keus Sky. Ik heb je gewaarschuwd om me te gehoorzamen.'
Zegt hij koeltjes.

Ik word bruut bij mijn armen gepakt en de kamer uitgesleept. Ik probeer tegen te spartelen maar dat heeft geen effect. Ik ben uitgeput en heb geen kracht meer over. Mijn polsen trekken ze naar voren, waar ze vervolgens een touw omheen binden. Ze binden mijn polsen boven mijn hoofd vast waardoor ik er machteloos bij sta. Dit bevalt mij helemaal niet. De deur gaat open en daar staat hij weer.

'Dus we gaan een spelletje spelen. Je kunt het zo vervelend maken als je wilt. Het is heel simpel eigenlijk. Ik stel jou een paar vragen en alles wat jij moet doen is eerlijk antwoorden. Als je niet of verkeerd antwoord word je gestraft. Sevie?' Ik knik en hij grijnst. 'Mooi, let the game begin.'

'We beginnen makkelijk. Vraag 1. Toen we in het begin van onze relatie zaten, voelde je je toen veilig bij mij?' Ik knik. 'Ja.' Dat was ook zo. Toen we net een relatie hadden was hij een heel ander persoon. Hij heeft veel meegemaakt waardoor hij veranderd is en in verkeerde zaken terecht is gekomen. Zodra hij gewelddadig werd, heb ik het uitgemaakt. Hij grijnst en komt naar me toe gelopen. Hij houdt mijn hoofd vast en drukt zijn lippen ruw op de mijne. Hij laat me weer los en kijkt me even aan. 'Mis je me?' Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Geen seconde.' Zijn blik veranderd in onweer en hij geeft me een grote klap in mijn gezicht. Harder dan de klappen ervoor. 'Je gaat die Noah toch uit je hoofd moeten zetten. Ik ben veel beter voor je.' 'Dat kan ik niet. Ik kan hem niet zomaar vergeten. Hij geeft om mij en ik om hem.' Hij maakt me los maar houdt me wel stevig vast zodat ik nog niet weg kan. 'Ik geef ook om jou Wij hebben het ook goed gehad.' 'Noah slaat mij niet.' Sis ik met op elkaar geklemde tanden naar hem.