Het jongens internaat (VOLTOOID)

Hoofdstuk 31

Terwijl ik me aan het omkleden ben kijk naar David die met zijn rug naar mij staat. 'David?' 'Mhm.' 'Heb jij een vriendin.' Hij lacht kort en blijft even stil. 'Je kan je omdraaien.' Zeg ik zodra ik het jurkje aan heb. (Jurkje zie media)

Zijn ogen glijden kort over mijn lichaam en kucht dan. 'Ik heb een vriendin ja.' Ik knik even. 'Weet ze dat je hier werkt?' Hij schudt zijn hoofd. 'We hebben een lange afstandsrelatie. Plus ik wil niet dat ze met iemand van hier in aanmerking komt.' Ik knik begrijpelijk.

'Ik hoop alleen dat je vriend niet komt. Dat is veel te gevaarlijk. Er gaan dan sowieso gewonden vallen.' Zegt hij hoofdschuddend. 'Hoe weet je dat ik een vriend heb?' Vraag ik. 'Twee redenen, één ik hoor Nathan en je ex er voortdurend over bezig. Twee, kijk naar je, ik weet zeker dat ze in de rij staan voor je.' Ik begin te blozen en geef hem een knuffel. 'Dank je. In deze drie dagen heb je me al zoveel geholpen.' Hij glimlacht en sluit zijn armen rond mijn middel. 'Ik krijg je hier wel weg.'

Ik adem even diep in en uit. Misschien klinkt het gek omdat ik hier nog maar drie dagen zit en hem nog maar drie dagen ken, maar ik vertrouw hem. En hij voelt als een goede vriend.

Weer horen we voetstappen en laten we elkaar los. De deur gaat open een daar staat hij dan hoor. Met zijn grote grijns. 'Je ziet er strak uit Sky. Kan niet wachten tot vanavond.' Zegt hij terwijl hij naar me toe loopt. 'We maken af waar we gisteren onderbroken werden.' Fluistert hij met zijn gezicht bij mijn oor. 'Ik maak je af Nathan als je me nog één keer aanraak. Hij zucht even diep en geeft me dan weer een klap. In mijn ooghoek zie ik dat David wou ingrijpen maar hij stopte. Gelukkig stopte hij, anders kwamen we hier allebei nooit meer weg.

We lopen met zijn drieën naar de eetzaal en ik neem weer plaats op mijn stoel. 'Fijn dat je ons weer komt vergezellen.' Zegt hij terwijl hij zijn glas heft. Allemaal nemen we een slok water. Niet veel later horen we geschreeuw vanuit de gang komen. Iedereen in de eetzaal kijkt op en niet veel later zwaait de deur open. 'Baas, er is een groep binnengevallen.' Direct springt hij op met Nathan die hem achtervolgt de ruimte uit. Ik kijk naar David die naar me toe komt gesneld en mijn hand pakt. Hij trekt me mee naar een andere deur. We lopen snel door en komen uit in een hele grote keuken. David loopt naar een raam en trekt me aan mijn hand met zich mee. Ik gluur voorzichtig mee door het raampje en mijn hart lijkt wel even stil te staan. Daar staan ze. Met zijn alle. Paniek slaat toe zodra ik zie dat hij Nathan en seint om een wapen op hen te richten. Het zilveren geweer blinkt fel en staat dreigend op hen gericht. 'Is dat je vriend?' Vraagt David snel. Ik knik en schrik me rot zodra mijn ex voor onze neus staat.

'Het lijkt erop dat we een verrader in ons midden hebben.' Zegt hij met een dreigende blik in zijn ogen. 'Vertrouw me.' Zegt David nog kort. 'Ze probeerde te ontsnappen. Hier kreeg ik haar te pakken.' Zegt hij kill. Ik krijg er een rilling van die over mijn hele lichaam loopt.

We lopen de deur uit en ik kijk naar Noah. Ik heb hem zo gemist. Ik zie dat hij erg schrikt zodra hij me ziet. Ik zie er natuurlijk helemaal bont en blauw uit. Ik ben gekleed als een sl*t en mijn ogen zijn rood en opgezwollen van het huilen. Mijn ex pakt me ruw bij mijn arm en trekt me naar zich toe. Hij vist een mes uit zijn handen en houdt hem bij mijn keel. 'Jij mag kiezen lieverd. Wie gaat er met Noah het graf in? Je hoeft er maar één te kiezen. Als jij niet kiest kiezen wij. En het antwoord zal dan zijn, ALLEMAAL!' Roept hij woest.

Ik moet huilen en schudt mijn hoofd. 'Nee alsjeblieft. Doe ze niks! Hou mij hier voor altijd maar laat hun gaan! Alsjeblieft.' Smeek ik hem. 'Dat gaat niet Sky. Dan halen ze de politie erbij. Het is tijd om te kiezen.' Zegt hij met een grijns. Ik kijk naar David die ook machteloos voor zich uit staart. Nathan richt zijn geweer al op Noahs hoofd, waardoor ik hevig begin te spartelen. Ik raak los en een hard geluid van een geweerschot vult de ruimte. Op dat moment schiet er een pijn scheut in mijn been en val ik op de grond. Ik kijk op en zie David op de grond liggen ik sla mijn handen voor mijn mond en hoor sirenes naderen. Iedereen maakt dat ze hier wegkomen en chaos en paniek breekt uit in het gebouw. De jongens komen naar me toegesneld en ik trek mezelf over de vloer naar David. Zodra ik bij hem ben leg ik mijn hand op zijn schouder en kijk hem dan onderzoekend aan. Hij heeft een schotwond in zijn buiken en ik sla mijn handen weer voor mijn mond. Ik kom naast hem zitten en ik probeer hem gerust te stellen. 'Alles komt goed David. De politie en ambulance is er bijna. We kunnen ze al horen. Iedereen hier is al gevlucht, ze kunnen je niks meer maken.' Snik ik. 'Ik zei toch dat ik je hier weg zou krijgen.' Zegt hij met een zwakke glimlach. Ik glimlach en knik. 'Ja, bedankt dat je je aan je belofte hebt gehouden. En nu beloof ik jou dat alles goed komt.' Hij sluit zijn ogen ademt langzaam. De politie valt binnen en roepen dat het veilig is na het gebouw snel gecontroleerd te hebben en halen dan de ambulancebroeders binnen.

Ze nemen David me en ik kijk naar mijn been dat enorm veel pijn doet. Gelukkig had de adrenaline de pijn tijdelijk vermindert. Ik voel mijn maag zich omkeren zodra ik zie dat het mes nog steeds in mijn been zit. Noah komt naast me zitten en trekt me stevig tegen zich aan. 'Skylar het spijt me zo.' Zegt hij overstuur. Ik zie Caleb naar buiten rennen en hij komt terug met twee ambulancebroeders. Ze brengen me naar de ambulance en daarna is alles zwart.

Ik open mijn ogen en kijk rond. Ik lig op bed in een witte kamer. Ik hoor het gepiep van verschillende machines en zie dan twaalf paar ogen op me gericht. Noah komt bij me op bed zitten en pakt mijn hand. Ik kijk ze allemaal kort aan en sluit mijn ogen even. 'Ik heb jullie zo gemist.' 'Wij jou ook.' Glimlacht Aiden. 'We waren zo ongerust.' Zucht Cody. 'Je mag ons dit nooit meer aandoen.' Ik knik door de tranen heen. Het blijft even stil en ik kijk weer op. 'Hoe is het met David?' Vraag ik zacht. 'Hij overleeft het. Hij is ondertussen ook al bij gekomen, maar hij mag voorlopig nog niet weg uit het ziekenhuis.' Informeert Caleb me. Ik knik opgelucht.

'We laten je wel even rusten. We wachten wel op de gang.' Zegt Brian vervolgens. Ik knik even en zodra ze de kamer uit zijn komt Noah terug naar binnen. Hij komt naast me staan en trekt me in een knuffel. 'Dit waren de ergste dagen van mijn leven Sky. Ik voelde me zo machteloos.' Ik begraaf mijn gezicht in zijn nek en trek me even terug. 'Ik ben blij dat ik weer bij je ben.' Hij drukt zijn lippen kort op de mijn Kijkt me even aan. Ik probeer een stukje op te schuiven zodat hij naast me kan komen liggen.

'Waar is hij eigenlijk? Hebben ze hem opgepakt?' Vraag ik bang. 'Hij is ontsnapt.' Zucht hij terwijl hij me dichter tegen hem aantrek. 'Ze hebben grote hulptroepen om hem te zoeken. Hij heeft meerdere misdrijven gepleegd dus nu dit erbij komt wordt zijn straf helemaal niet lichtjes.' Zegt hij met een strak gezicht. De deur gaat weer open en Nick stapt naar binnen. 'David is wakker. Misschien wil je naar hem toe?' Ik kijk blij voor me uit en knik. 'Kom, we helpen je wel in je rolstoel.' Zegt Noah die vervolgens opstaat. Ik zucht diep. Voorlopig ben ik nog niet van die rolstoel af. Dankzij dat ik in mijn been gestoken ben, kan ik vrij weinig met dat been. Dus ook niet staan of lopen. 'Ze helpen me naar de rand van het bed en helpen me de rolstoel in.'

'Jij weet zijn kamer?' Vraagt Noah. Nick knikt en we lopen verder. Nou ja, ik rol verder. 'Waarom gaan we eigenlijk iemand opzoeken die aan al dat gedoe meewerkte?' Vraagt Noah lichtelijk geïrriteerd. 'Hij heeft me geholpen. Hij bracht me water. Hij waakte over me. Hij luisterde en troostte me. En hij was er gewoon voor me. Hij was tegen alles wat ze daar deden. Maar hij werd bedreigd om zijn familie iets aan te doen als hij niet voor ze werkte.' Noah zwijgt direct en schudt zijn hoofd. 'Sorry.' Zegt hij zacht.

We lopen door naar Davids kamer en kloppen aan als teken dat we binnen komen. Nick duwt de deur open en sluit hem weer nadat Noah en ik binnen zijn.

Ik kijk naar David en we glimlachen zodra we elkaar aankijken. Ik rol zelf naar het bed en leg mijn hand op zijn arm. 'Hoe voel je je?' Vraag ik schuldig. 'Stop dat.' Zegt hij direct. 'Wat?' Vraag ik hem verward. 'Stop om jezelf hiervoor de schuld te geven. Ik heb zelf de kogel opgevangen.' Zegt hij streng. 'Nog bedankt, dat je mijn leven hebt gered.' Zegt Noah met een glimlach terwijl hij met zijn hand in zijn nek wrijft. David knikt en glimlacht. 'Maar voel je je wel oké?' Vraag ik hem zacht. Hij knikt.' Zeker gezien de omstandigheden. Ik lach kort en knik. 'Dank je, voor alles wat je voor me gedaan hebt. Je hebt je leven op het spel voor mij gezet. Als ze er eerder achter waren gekomen dat je mij hielp, dan hadden ze je vermoord.' Hij lacht kort en kijkt me aan. 'Ik moest je daar weg zien te krijgen. De manier waarop ze je behandelde was gewoon onacceptabel.' 'Het is je gelukt.' Zeg ik glimlachend. 'Hoe is je been?' Vraagt hij vervolgens. 'Ik kan nog niet lopen maar dat komt wel.' Hij knikt en laat een pijnlijke kreun. 'Gaat het?' Vraag ik bezorgd. Ik leg mijn hand op zijn voorhoofd en kijk snel naar Noah en Nick die er vervolgens een verpleegkundige bijhalen. Hij gloeit helemaal. Ik kijk hem aan en hij knijpt zijn ogen stijf dicht van de pijn.

We verlaten de kamer en laten de zusters hun werk doen. Zodra we terug bij mijn kamer zijn helpen de jongens me weer in bed. Ze zeggen me gedag en gaan terug naar het internaat. Ik besluit Grace te facetimen en vrijwel direct neemt ze op. 'Sky!' Roept ze enthousiast. 'Wacht waar ben je? Wat is er gebeurd?!' Vraagt ze zodra ze alle blauwe plekken in mijn gezicht ziet. Ik laat mijn tranen de vrije loop en leg haar alles uit,  van begin tot eind. 'Als ik klaar ben met mijn verhaal hangt haar mond nog steeds open en zit ze er nog steeds geschokt bij. 'O mijn god. Hebben ze hem te pakken?' Vraagt ze woest. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, en het blijkt dus dat hij en Nathan kamergenoten zijn. Daarom was Nathan mij zo aan het stalken. Zo wist hij alles van me.' Zegt ik gefrustreerd. 'Hoe kon ik dat niet gezien hebben?!' Roep ik kwaad. 'Niemand had het door. Verwijt het jezelf niet.' Ik knik en begin te gapen. 'Rust wat uit.' Zegt ze zodra ze het ziet. 'Ik spreek je nog wel.' Ik knik en zeg haar gedag, waardoor we ophangen. Ik leg mijn telefoon op het tafeltje naast me en sluit mijn ogen weer.