ၾကက္တြန္သံမၾကားရသည့္ ညဉ့္သန္းေခါင္ယံသည္ လေရာင္ျဖင့္ ထိန္လင္းေနသည္။ ဝါဂြမ္းလုံးေလးမ်ားစုထားသကဲ့သို႔ တိမ္စု၊တိမ္တိုက္မ်ားမရွိဘဲ တိမ္မၽွင္ေလးမ်ားသာ ေကာင္းကင္ယံထက္ ခပ္က်ဲက်ဲ ျဖန႔္ၾကဲထားသည္။ တိမ္မဖုံးေသာ လေရာင္သည္ ေက်ာင္းဝန္းထဲရွိ အေဆာက္အဦးမ်ား၊ သစ္ပင္အုပ္အုပ္ကေလးမ်ား၊ ေစတီပုထိုး ႏွင့္ ေျမနီလမ္းေလးပါမက်န္ေစရ၊ အာဏာတစ္ေျပးညီ သက္ေရာက္၍ ဝင္းပထြန္းလင္းေစသည္။
ေလးသူႏွင့္ အဲရစ္ခ္သည္ ေဆးခန္းေရွ႕ရွိ ဗာဒံပင္လမ္းေလးအတိုင္း ေကြ႕ပတ္မသြားေတာ့ဘဲ စားဖိုေဆာင္ကို တိုက္ရိုက္ေရာက္သည့္ အေဆာင္ႏွင့္မ်က္ေစာင္းထိုး ေျမလမ္းက်ယ္ႀကီးမွသာ ျဖတ္ေလၽွာက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ခ်ိဳင့္ခြက္မ်ားျဖင့္ အနိမ့္၊အျမင့္ မညီညာသည့္ လမ္းက်ယ္ႀကီးမွာ လေရာင္ဆမ္းထားသျဖင့္သာ ခလုတ္မတိုက္၊ ဆူးမၿငိဘဲ ေအးေအးလူလူ ေလၽွာက္ခဲ့ရသည္။
''ဒီေဒသရဲ့ လေရာင္က လွလြန္းတာပဲ၊ ၾကယ္ေတြကလည္း လသာညမွာေတာင္ ျမဴးေနလိုက္တာ ေကာင္းကင္တစ္ျပင္လုံး တဖိတ္ဖိတ္နဲ႔၊ ရန္ကုန္မွာေတာင္ ဒီလို မလွဘူးမို႔လား...ေလးသူ''
''အမွန္ပဲဗ်ာ...ဒါနဲ႔... ၾကယ္ၾကည့္ရတာ ဝါသနာပါရင္ ဘုရားေတာင္တစ္ေက်ာင္းလုံးမွာ ၾကယ္ၾကည့္လို႔အေကာင္းဆုံး ေနရာႏွစ္ခုရွိတယ္၊ တစ္ညေလာက္ သြားတာေပါ့''
ေလးသူစကားဆုံးေတာ့ အဲရစ္ခ္က ဝမ္းသာအားရ ေခါင္းညိမ့္ျပသည္။သည္လိုႏွင့္ ႏွစ္ဦးသား ေဆးသင္တန္းေဆာင္၊ စင္ကာပူေဆာင္တို႔ကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးေသာအခါ စားဖိုေဆာင္နားရွိ ေရကန္ဆီဝယ္ေရာက္လာခဲ့သည္။
ေရကန္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ေက်ာင္းသား သုံးဆယ္ခန႔္ တစ္ၿပိဳင္တည္း ပန္းကန္ေဆးေၾကာလို႔ရသည့္ ေရပိုက္ေခါင္း အခု သုံးဆယ္တပ္ဆင္ထားေသာ ေဘစင္တန္းေလးရွိသည္။ေလးသူတို႔သည္ ဗြက္အနည္းငယ္ထေနေသာ ေဘစင္တန္းေဘးလမ္းကေလးမွ ဆက္ေလၽွာက္သည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ရႊံ့ေျမသားထူထူျဖင့္ မံထားသည့္ မီးဖိုေခ်ာင္အေဆာက္အဦးထဲ ဝင္ရန္ ေလွကားထစ္သုံးထစ္ကိုဆင္းခဲ့သည္။
