Honest Goodbye [COMPLETED] #Wattys2020

Chapter 17

Chapter 17

Ngumiti na ako sa mga tao at nagsimula na akong bumaba sa stage. Nakatingin lang ako sa sahig na aapakan ko dahil lagpas sa aking paa ang dress na 'to kaya nagiging ma-ingat ako sa bawat hakbang ko.

Nang tuluyan na akong nakababasa stage ay ngumiti ako sa mga kaibigan kong kasalukuyang nakaupo at nakangiti sa akin.

As I walk towards them, nakita ko si Max na naglalakad papalapit sa akin, naalala ko na siya pala ang susunod na magsasalita kasunod ko. He looks so calm looking at me. Hindi niya inaalis ang tingin niya sa akin. His are eyes are so cold, hindi na katulad dati.

Grabe ang mga paru-paro na lumilipad ngayon sa kalamnan ko.

Hindi ko alam ano ang gagawin ko—kung ngi-ngiti ba ako or what. I just walked.

Kaso nga lang dahil sa aligaga ako at hindi ko alam kung ano ang titignan ko kanina ay muntik pa akong mahulog sa sahig na siyang nagbibigay ng ilaw sa buong venue.

I screamed. Hindi ko na alam kung ano susunod na mangyayari dahil naka-heels ako at mahirap ihinto ang pagkahulog kung ganito ang suot ko sa paa.

He didn't try to help me, Mat did. As soon as he grabbed my arm, may nararamdaman akong matigas. Tinignan ko kung saan ako nasapo, I landed at his chest. I breathed heavily, everyone did. Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon ko ngayon. I stood up and tried to calm myself down.

"Are you okay?" asked Mat. I don't know if I'm okay looking like a clumsy girl. Hindi ko rin alam kung napahiya ba ako kay Max at baka ngayon ay iniisip niya na apektado pa rin ako sa kaniya after those two years.

I didn't answer his question, I just stood up and walked to my chair beside him at nanahimik na lang ako. Mukhang nakamove-on na rin naman ang lahat kaya hindi na lang ako nagsalita.

Max went to the stage and delivered his short speech na parang katulad lang ng mga sinabi namin. He said his wishes for them, just like I did. His blank voice is so boring, he just talked with no feelings at all. Ni hindi man lang niya nakuhang ngumiti pagkatapos niyang magsalita. Troy went next, at sunod-sunod na sila. Compare to the other best man, mas ganado pa silang magsalita kaysa kay Max.

Nagbago na nga talaga siya.

We're now in the stage, all of us—bridesmaids. The emcee organized us and Pola is in front of us with her back. She's ready to toss the bouquet of flowers. We all are waiting for her to throw it at us.

She was about to throw it but the emcee stopped her, "Hep, hep, hep" he looked at the people who are still sitting firmly on their chairs, "Do you want to make it suspenseful?" he changed the tone of his voice and made it suspenseful.

People said yes.

Hindi ko alam kung anong binabalak nito at nakinig na lang ako ng mabuti sa sasabihin niya.

"Please, all of you," he faced us, "All the bridesmaids should close their eyes and also Mrs. Baltazar." he continued and looked at Pola, smiling.

Huh? Paano namin ma-sasapo ang bulaklak nang nakapikit?

Para narinig niya ang iniisip ko at sinabi ang instructions sa amin, "You won't have to catch the bouquet," he guffawed and everyone just also laughed the way he did, "Kung nasa harap mo ang bulaklak, then ikaw ang soon-to-be the bride." he said and the crowd clapped. Everyone seemed amused on his idea.

In all fairness, maganda ang ideya niya.

Nakita ko si Mat na nakaupong mag-isa sa table namin kanina, wala na siyang kasama ngayon dahil nandito na kaming lahat sa stage. He smiled at me and showed me his arm with a fighting sign. I just smiled back.