ASHTHEIRYN'S POV
“Im sorry” sabi ng isang familiar na boses at inilalayan akong makatayo.
H-HANDSOME GUY??? *dugdug*
Sigurado akong si sya to, o baka naman tingin koy sya to kasi wala pa naman akong ibang kilala rito? Hmm.
Agad akong tumayo at pinagpag ang bahaging nadumihan dahil sa pagbagsak. Inangat ko ang paningin ko to confirm if this really the guy yesterday. Pero ganun na lang ang pagka dismaya ko ng makitang mali pala ako.
Pero natulala ako sa lalaking nasa harap ko. He got this messy blond hair, matangos na ilong, matangkad, a kissable lips and a chinito cute eyes, well hmm.. okay fine! He’s HOT AND DAMN HANDSOME! Demmit! Hindi ko naman ugali yung nakikialam sa hitsura ng isang lalaki pero! Kahapon pa to eh! Puno ba talaga ng mga handsome guy ang Pilipinas?
Tumitig sya sakin kaya napatitig na rin ako sakanya at hindi ipinahalata sa kanya na nahuhumaling ako sa taglay nyang kagwapuhan, kung yun ba ang tawag dun tsss.. He’s looking straight into my eyes. Ang kaninang magagandang mata nya ay unti unting napalitan ng…… lungkot?
*dugdugdugdug*
Why? Is he that worried to me?
“Its okay” halos bulong at inosente kong sabi kasi hanggang ngayon ay ayaw nya paring tanggalin ang titig nya. Tilay sinusukat o kinikilala akong mabuti. Anong bang nangyari dito?
Naiilang ako!
“U-uhh s-sige” sabi ko ng hindi malaman kong paano ba makalabas sa titig nya. Tumalikod ako ng hindi pa rin sya nagsalita, pero hindi pa man ako nakakahakbang ay pinigilan nya ako gamit ang boses nyang nakakahumaling. Hindi pareho noong lalaki kahapon ay sobrang cold at tunog strikto. Teka?? Bakit ko ba pinagkukumpara? Hmm
“A-Ashtheiryn” mahina ngunit napaka emosyonal ng pagkakabanggit nya. Nakatalikod man ako sakanya pero alam kong nakaharap sya sakin.
Napakunot ang noo ko, HE KNOWS ME?
Gusto ko syang tanungin kung bakit nya alam ang pangalan ko ngunit wala akong mahanap na rason why he knows me. I can’t really remember coming here before kaya walang dahilan kung bakit nya ako kilala.
Nakatalikod pa rin ako at hindi gumagalaw, siguroy pati sya ay hindi pa rin gumagalaw kasi ramdam kong nakatingin sya sa likod ko. Ayoko syang harapin kasi hindi ko alam kung anong reaksyon ang ipapakita ko
“A-A-Ashtheiryn” ulit nya, pero mas naging emosyonal pa yun kumpara kanina. Gusto ko syang harapin ngunit hindi ko malaman kung bakit hindi talaga ako makagalaw. Gusto ko syang tanungin kung bakit kilala nya ako, kung nagkita na ba kami dati, ngunit di gaya kanina ay nawala na ang lakas ng loob ko, ni isang salita wala man lang lumabas sa bibig ko.
Hindi ko man lang nagawang humakbang ng konti. WTH! What’s wrong with me!?
Mahabang katahimikan ang bumalot samin at wala man lang nagbago sa posisyon. I want to think, pero wala man lang pumapasok sa isip ko. Hindi na rin sya ulit nagsalita at nanatiling ganun lang din. Rinig na rinig ko ang ilang beses nyang buntong hininga and I feel that he’s near me, I can feel his heavy breath at my back na para bang ilang kilometro ang itinakbo.
I sigh and finally realize that I should face him and ask if he really knows me or something. IM SO FREAKING CURIOUS!
But before I finally face him, a strict voice near us called my name, and I see the image of my Daddy and Mama in a car
Ang bilis naman nilang nakabalik?
Walang pagdadalawang isip akong tumakbo and left the guy there. I don’t care if he sees it rude na hindi man lang ako nagpaalam pero baka kung anong isipin nina Daddy.
“Who’s that guy?” tanong ni Daddy ng tuluyan na akong nasa tapat nila
“I don’t know him. Natamaan nya lang ako ng bola at nag sorry sya” medyo slang kong sagot.
BINABASA MO ANG
Lost Imperishable Love
Teen FictionIts not easy to find something that have been lost for a long time. It needs patience and sacrifices. Ano nga bang meron sa pag ibig na ito na kahit sobrang tagal ay narito parin at naghihintay. Ngunit sya nga ba? Sya nga ba ang iyong pinakangakuan...
