Wiersze też mają duszę..... √

8. Mały miś

Na półce siedzi mały miś.

Jego smutne czarne oczka patrzą się w przestrzeń.
Pragnął ujrzeć jakąś znajomą twarz.
Chciał zobaczyć kogokolwiek.
Niestety jego nadzieję są złudne.
Wszyscy go opuścili.
Lecz mówili co innego.
Jednocześnie pięknego i zakłamanego.
Obiecywali – zawsze przy tobie będziemy.
Lecz odeszli.
Nawet się nie obejrzawszy za siebie.
Zostawili go samego.
I smutnego.
Z jego małych oczek popłynęły łzy.

Na półce siedzi mały miś.

Nadzieja która w nim żyła – odeszła bezpowrotnie.
Nadzieja na lepsze jutro.
Zniknęła – jak bańka mydlana.
Ona była jego ostatnią deską ratunku.
Jak świeca świecąca w ciemności.
Lecz jego promień nadziei,
Umarł bezpowrotnie.
To co w nim tliło.
Na nieszczęście się skończyło.
Ta jedna mała cząstka.
Światła i nadziei.
Umarła – jakby cząstka duszy.
Pochłonęła ją pustka.
Zastąpiła nicość.

Na półce siedzi mały miś.

Kiedyś radosny i pełen życia.
Teraz niekochany i niechciany.
Zapomniany przez społeczeństwo.
Zostawiony sam sobie.
Pohańbiony i osamotniony.
Pozostawiony na pastwę losu.

Na półce siedzi mały miś.

Słyszy kroki.
Dochodzą jakby z oddali.
A jednocześnie zbliżają się coraz bardziej.
Jego serce znów napełnia się nadzieją.
,,Może jest jeszcze szansa dla mnie''.
Są coraz szybsze i słuchać je, coraz bliżej.
Nagle drzwiczki do pokoju uchylają się.
Maleńka strużka światła przepełnia serce Misia nadzieją.
Do środka wchodzi mała dziewczynka.
Jej pełne malinowe usteczka rozchylają się, ze szczęścia.
Gdy jej bystre niebieskie spoglądają z zaciekawieniem na misia.
,, Może w końcu będę komuś potrzeby'' – pomyślał uradowany.
Dziecko podchodzi delikatnie i ostrożnie, jakby obawiało się, że go spłoszy.

Gdy wtem słychać głos innego osobnika :
,,Zostaw go! Po co ci taka stara, zniszczona i nic nie warta zabawka''.
Słysząc to dziecko posłusznie odchodzi.
Nawet się nie ogląda w jego stronę.
Zostawia go.
Znów jest samotny i opuszczony.
Nie kochany przez nikogo.
I nikt nie pamięta już o nim – o małym misiu siedzącym na półce.