uitverkoren - Het meisje met de storm ogen

De droom

Lief dagboek 30 oktober
Er is zo veel gebeurd vandaag. Mijn ouders hadden weer eens ruzie over geld, maar deze keer was het erg. Echt erg. Ze gaan scheiden. Ik ben zo verdrietig. En daardoor kan niet slapen. Ik moet gewoon aan leuke dingen denken. Maar het geschreeuw ,het gescheld en het geluid van gebroken glas van de ruzie kan ik niet uit mijn hoofd zetten. Er is wel 1 pluspuntje. Morgen is het mijn 15de verjaardag!!! :) hopelijk word het dit jaar beter dan vorig jaar, toen werd ik genegeerd door mijn klasgenoten op mijn eigen feestje :( behalve mijn vriendinnen natuurlijk. Oke nu moet ik echt gaan slapen het is al 23:37 en morgen moet ik weer om 7:00 naar school. Jak
Liefs Tory

Ik wrik aan een plank net onder mijn bed. Het hout schiet los. Het was al jaren mijn geheime plekje voor mijn dagboek. Mijn ouders konden hem hier nooit vinden. Ik leg mijn dagboek erin, leg de plank er weer op zijn plaats en trek vervolgens de dekens over me heen. Mijn ogen sloten zich. Na een tijdje glijd er een verdovende gloed als een deken over me heen en ik val in slaap.

Warme stralen verwarmen mijn gezicht.
Ik doe mijn ogen open. Felle zonnestralen schijnen in mijn grijze ogen. Automatisch hou ik een hand voor mijn gezicht.

"Waar in hemelsnaam ben ik?" mompel ik.

Snel krabbel ik overeind en verken de omgeving om me heen. Het was een open plek in het bos. Gouden zonnestralen verlichten de plek en ik hoor vogels vrolijk fluiten. Dan kijk ik omlaag naar mijn benen. Ik had geen schoenen aan. Het gras kietelt mijn tenen en mijn lichaam was bedekt met een lange elegante maar simpele witte jurk. De stof voelt zijdezacht aan op mijn huid. Zoiets zou ik zelf nooit aan doen, wie had me in deze jurk gehezen? Dit was vreemd.

Plotseling valt de duisternis, de vogels houden op met zingen en er begint een harde wind te waaien. Koude windvlagen zorgen er voor dat kippenvel zich vormt op mijn huid. De wolken worden donkergrijs. Rillend sla ik mijn armen om me heen.

"Wat is dit nou weer" brom ik tegen mezelf. "Het is slimmer om nu een beschutte plek te zoeken" zegt een stemmetje in mijn achterhoofd.

Mijn blote voeten beginnen te bewegen. Na snel na een paar minuten zie ik een donkere gestalte opdoemen. Voorzichtig kom ik dichterbij.

Er verschijnt een knap jongensgezicht. De jongen had kastanjebruin haar en zijn ogen hadden de kleur van wintermos. Felgroen met kleine zilveren en gouden streepjes. Zijn witte tanden verblinden bijna mijn ogen en mijn mond ging een stukje open. Hij glimlacht en wenkt me met zijn hand.

Ik staar minutenlang ademloos naar hem en voel mijn wangen warmer worden. Deze jongen... oh goden, hij is net een engel die met uit de hemel is gevallen. Kleine vlindertjes beginnen rond te fladderen in mijn buik. Ik voel dat mijn kop nu in de fik staan. Mijn knieën beginnen aan het spel mee te doen. Trillend met slappe knieën blijf ik hem aan staren. De jongen wenkt me weer. Ik kijk hem twijfelend aan.

Wilt hij soms dat ik hem volg?
Aarzelend loop ik langzaam hem achterna. Ik volg hem tot we het bos uit zijn. Dan is de knappe jongen opeens verdwenen.
Mijn ogen kijken zoekend om zich heen, maar vinden niets. Opeens trekt iets in de verte mijn aandacht.

Ik zie iets afschuwelijks en mijn mond valt open. Verderop zie ik een brandende stad. De stad was beschermt door een gigantische muur, die half was afgebrand. In de lucht vliegen allemaal wezens met een pikzwarte huid, enorme slagtanden en grote klauwen in plaats van handen. Ze hadden een bochel. Zelfs vanaf deze plek. Waar die monsters niet waren. Word ik bang. Heel erg bang.

Uit hun grote klauwen druipt een slijmerige zwarte vloeistof. Waar het zwarte vloeistof de muur raakt, loste dat deel van de muur op en was het niets meer dan rook.

Abrupt verandert mijn beeld. Nu sta ik in de stad. Ik voel misselijkheid op komen en een afschuwelijke stank dringt mijn neus in. Snel knijp ik mijn ogen dicht.