Where The Wild Things Are

Kabanata 16

Kabanata 16

Saved

ALI

My mind is now blank. I can't think of anything. My will to think and move is now lost.

I am just terrified and in deep pain. All I can do is scream and cry my pain out.

Patuloy akong pinagsisisipa sa sikmura ng isa sa mga tauhan ng ilegal na gawain na 'to. Idagdag pa ang mga tadyak at suntok na natatamo ko hindi lang sa likod at sa sikmura pati sa aking mga binti at mukha.

In short, mukha na akong lamog na sayote.

Hindi ko na pinansin kung madudumihan man ang uniform ko. Kahit may putik at dugo na sila. Mas gusto kong maging ligtas.

How I wish na sana pinaniwalaan ako ni First kanina.

Sana nga.

Pero mukhang hindi. Mukhang wala pa nga siyang magiging pakialam kung mangyayari sa'kin, e.

Sino ba naman ako para mag-demand? I'm just no one. He and I are both strangers who somehow, met because of my mere stupidity.

That pained me more.

I was on the berge of literally screaming my tears out and it actually did.

This is why I never wanted to have deep emotions to anybody. Ayokong maging dependent pagdating sa emosyon at mag-rely sa kung kanino man. Dahil sa huli, kahit ano ang mangyayari, mawawala rin sila.

Sabi nga ni D.O., "People come and people go." and that's a big slap for everyone dahil 'yun nga ang realidad. .

If this is my end, then it'll be. Marami pa akong gustong gawin at mangyari, but life's a bitch and a movie at the sametime. We all play a role and it's up to our role if we'll easily cut out from the scene.

"What the fuck are you doing?!" sigaw ng isa pang tauhan nang pumasok siya sa silid na kinaroroonan namin.

Tumigil sa pambubugbog ang lalaking nakahuli sa'kin kanina at ngayon ko lang narinig ang sigaw at iyakan ng mga babaeng kasama ko.

"Ito kasi, e. Nahuli kong may tinatawagan. Bakit hindi niyo alam na may cellphone pa pala 'to kanina?!" reklamo ng huli

"E, gago ka pala, e! Alam mong mahigpit na bilin sa'tin ni boss na 'wag na 'wag susugatan ang mga 'yan!"

"E, anong magagawa ko? Buti nga tumilapon na 'yung cellphone nitong tarantadong 'to nang maki--" 'di na naipagoatuloy ng lalaking bumugbog sa katawan ko ang kanyang paliwanag nang bigla na lang akong makarinig ng putok ng baril.

Tumilapon ang lalaki sa aking harapan habang umaagos ang dugo mula sa kanhang noo. Mas lalo rin lumakas ang iyakan at sigaw ng mga babaeng kasama ko kahit na may busal sila sa bibig.

But I'm still lying on the cold floor. Silently curling myself because of the pain and not minding the bloody face of the man whose also lying in front of me.

"Tumahimik kayo kung ayaw niyong magaya sa kanya!" banta ng lalaking bumaril.

Gusto ko pang magkaro'n ng wisyo pero kinakalaban na naman ng sariling jatawan ko ang utak ko.

Unti-unti nang bumabagsak ang mga mata ko. Gusto ko nang matulog.

"Anong gagawin natin dito?" tanong ng isa pang lalaking pumasok sa silid at itinuro ako.

"Mapagkakakitaan pa ba 'yan?"

"Sayang ang kinis, brad." Thank you sa compliment, Manong. Pero, no.