“Kindly state the First Law of Thermodynamics!” masungit kong bulalas sa aking klase.
Walang kumikibo ni isang estudyante sa aking harapan ng mga oras na yun.
Takot! Kinakabahan! Walang maisagot! Itoa ang mga itsura nila habang nililibot ko ang silid.
“Ano? Wala bang nag-aral sa inyo?” nakakunot ang aking noo sa mga oras nay un.
“5 years na akong nagtuturo sa eskwelahang ito pero ngayon ko lang naencounter ang mga estudyanteng kagaya nyo.” sigaw ko.
“Wala bang sasagot sa inyo?” inis kong tanong sa kanila ng biglang magring ang cellphone ko.
Kinuha ko ang cellphone ko at agad sinagot ang tawag mula sa hospital.
“I’ll be back in 10 minutes and be sure to na may sasagot na sa mga tanong ko.” sabay walkout ng classroom.
Kinausap ako ng nurse ng hospital at tinatanong nya ako kung dadalawin ko ba daw ang pasyente dahil tatlong araw na ang nakalipas mula nung huli ko itong nakita at wala raw ni isang bumibisita dito.
“Sige nurse, I’ll be there after my class to see if his fine. Thank you.”
Pagkatapos noon ay bumalik na ako sa classroom para ituloy ang pagtuturo.
4:30 na ng matapos ang klase ko kaya mag-aalasais nang gabi ako nakarating sa hospital.
Pinagmasdan ko ang lalaking nakaratay sa kama ng hospital. Napakaamo ng mukha, matangos ang ilong at medyo makapal ang kilay.
“Gwapo.” bigkas ng isip ko.
Kumpara sa larawan niya ay medyo maypagkamacho ang lalaki dahil sa malapad at matambok nitong dibdib na halata mong naggygym.
“Hindi naman malayo ang hubog ng pangangatawan ko sa kanya. Mas macho naman yata ako.” bulong ko sasarili ko.
Biglang may kumatok sa pinto. Ang nurse pala at may dala itong towel at palangganang may lamang tubig.
“Sir, isponge bath ko lang po si sir.” sabi ng lalaking nurse na pumasok sa room.
“Ahmmm, nurse is it okay kung ako na lang magpaligo sa kanya?” tanong ko sa kanya.
Hindi ko alam pero nacurious ako kung gaano kalaki ang muscles nito.
Pumayag naman ang nurse at iniwan ang dala nita sa table malapit sa bed.
Medyo kinabahan ako pero wala namang magagawa tong pasyenteng to kasi coma nga.
Tinanggal ko ang pang-itaas nito at tumambad sa akin ang namumutok niyang dibdib. Medyo nakaramdam ako ng init ng mga sandaling yun. Lingid kasi sa kaalaman ng lahat I am gay pero yung gay na masculine at hindi nakakikitaan ng anumang bahid ng kabadingan. Although alam naman ng mga studyate, teachers, at friends ko na gay ako. Pinili ko lang maging macho kasi pinagpapantasyahan ko rin ang katawan ko. Self love kung baga, dahil never pa akong nagkajowa dahil nga daw suplado ako. Pero ang totoo mas mahal ko lang ang sarili ko.
Nag-umpisa na akong punasang ang mukha niya pababa sa kanyang leeg at batok. Nang madako ako sa kanyang dibdib ay mas lalong tumindi ang init sa katawan ko. Tinuloy ko ang pagpunas sa dibdib nya pababa sa six pack abs nya. Kapansin pansin din ang buhok sa baba ng pusod niya pababa sa alaga niya na sa tingin ko ay may kalakihan.
Tumingin ako sa pinto at napansin na wala namang tao. Tinanggal ko ang nakatakip na kumot sa paanan niya at agad na hinila pababa ang suot nitong pang ibaba. Tumambad sa akin gang mabuhok niyang burat.
“Tang-ina!” mura ko ng makita kung gaano kalaki ang alaga nito.
Malambot pero 6 inches na agad ang alaga nitong maputi at makinis. Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa at hinawakan ito. Pinunasan ko ito ng towel at nilinis. Medyo nagagalit na ang alaga ko dahil sa paghawak ko sa alaga nya. Hindi ko na lang pinansin ang libog at ipinagpatuloy ang paglilinis sa buong katawan niya.
Naging ganito ang routine ng buhay ko simula nang araw na yun. Tatlong buwan na ang nakalilipas pero wala pa ring balita sa pamilya ng poging lalaking niligtas ko.
“Kailan ka kaya magigising?” tanong ko habang nakatitig sa kanya.
Nagulat ako ng unti-unting nagmulat ang mga mata nito. Agad akong tumayo at tumawag ng doctor.
Nag-umpisa ang doctor na kausapin sya.
“Nasan ako? Sino kayo?” tanong nito.
“Sir, nasa hospital po kayo tatlong buwan na, can you remember anything?” tanong ng doctor.
“Hospital? I can’t remember anything? Sino ba ako?” tanong nitong muli.
“Sir we can’t tell you anything because you don’t have any identification noong nakita ka nitong si Mr. Alvarez, all we can say is meron po kayong amnesia.” paliwanag nito.
Kinausap ako ng doctor to makeup a name para naman daw magkaroon ng temporary identification ang lalaki.
Nakita ko ang isang magazine sa table na may nakalagay na CARLO.
“Carlo Alvarez.” sagot ko sa doctor.
Sinabi ng doctor na mas makabubuti kung may nakakusap si Carlo. Three days from now pwede na rin itong lumabas.
“Hi!” bati ko sa lalaki.
“Sino ka?” tanong nito.
“Gian Alvarez, the one who saved you from drowning.” sagot ko.
“Thank you for saving me.” sagot nya.
“Since wala pa ring nakakaidentify kung sino ka eh binigyan na muna kita ng temporary na pangalan. For now Carlo Alvarez na muna ng pangalan mo.” sabi ko.
Tahimik lang sya at bakas sa mukha na pinipilit niyang makaalala.
“Wag mo na munang pilitin ang sarili mob aka makasama yan sayo.” sabi ko.
“Three days from now makaklabas ka na dito. Sa bahay ka muna tutuloy hangga’t wala pang balita ang mga pulis na naghahanap sa pamilya mo.”
Narinig kong tumunog ang tiyan niya pero parang hindi niya iyon napansin.
Nagpaalam ako sa kanya na bibili muna ng pagkain sa labas.
BINABASA MO ANG
DESTINED TOGETHER
Любовные романыPaano kung ang dalawang bigo sa pag-ibig ay magtagpo ng hindi inaasahan? Mapagbibigyan kaya muli nila ang kanilang mga puso na magmahal muli??
