စာအုပ်လေးထဲ နေ့စွဲတွေနဲ့အတူစာတိုလေးတွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု တိုးလာခဲ့တယ်။ရင်ဘတ်ထဲက နှလုံးခုန်သံတွေရောပဲ။
တွေ့ပါများလာတာနဲ့အမျှ ရိပေါ်ကကိုယ့်နှလုံးသားကိုယ်နားလည်လာတယ်။
သူ ရှောင်းကျန့်အပါ်မရိုးသားတော့ဘူး။
တစ်မြို့လုံးကဘာလို့များ အူကြောင်ကြောင်ရှောင်းကျန့်ကိုချစ်ကြလဲဆိုတာ သူဘယ်တုန်းကမှ အဖြေရှာလို့မရခဲ့ဘူး။
ခုတော့ဖြင့် သူကိုယ်တိုင်ပါ ဒီအူကြောင်ကြောင်လေးကို ချစ်မိသွားပြီ။
ရှောင်းကျန့်ဘက်ကဘယ်လိုတွေးနေလဲမသိပေမယ့် ရိပေါ်ကတော့ ညနေတိုင်းတွေ့ရတာကို ချိန်းတွေ့တယ်လို့ပဲ သတ်မှတ်ထားတယ်။
ညနေရောက်ဖို့ စောင့်မျှော်ရတာ ရိပေါ်ရဲ့ပျော်ရွှင်ခြင်းတွေထဲက တစ်ခုပဲ။
ပုံမှန်တိုင်းပဲ စက်ဘီးလေးနင်းလို့ ကျောက်ခဲပုံနားဆီရောက်လာခဲ့တယ်။အချမ်းပိုလာပြီမို့ မာဖလာတစ်ခုလဲ စက်ဘီခြင်းထဲဆောင်ထားတယ်။
ဒီနေ့မှာလဲ ရှောင်းကျန့်ကရိပေါ်ထက် စောရောက်နေပါတယ်။ကျမ်းစာအုပ်ကိုဖတ်ရင်း စောင့်နေတယ်။
စက်ဘီးဒေါက်ထောက်ချိန်မှာတော့ ရှောင်းကျန့်က စာအုပ်ကိုပိတ်လို့ ဘေးကိုချတယ်။
မာဖာလာလေးယူလို့ ထိုင်နေတဲ့ရှောင်းကျန့်ကိုခြုံပေးလိုက်သည်။
"အေးနေပြီ "
"လာလေ မင်းလဲအတူခြုံ"
ရှောင်းကျန့်ကမာဖလာတစ်ဖက်ကိုရိပေါ်ကိုယ်ပေါ် လွှမ်းပေးလိုက်သည်။
ရိပေါ်ရဲ့ရင်ခုန်သံတွေကတစ်ကိုယ်လုံး မြည်ဟိန်းနေလို့....
နားရွက်ဖျားလေးတွေတောင် နီနေလောက်ပြီ။
"ခင်..ခင်ဗျား ဘာလို့ အဲ့စာအုပ်ကြိီး တကိုင်ကိုင်လုပ်နေရတာလဲ"
"အင်း အဲ့တာ အမေ့စာအုပ်လေ။ "
"သြော် "
သူများအလှမွေးထားတဲ့ လိပ်ကလေးကိုတက်နင်းမိလိုက်သလိုပဲ၊ အကျိူးကျိူးအကြေကြေ။
"ကိစ္စမရှိပါဘူး ၊ဒါ မင်းသိနိုင်စရာအကြောင်းမရှိဘူးလေ။ "
"ကျွန်တော် မေးမိတာ အားနာပါတယ်။ "
"ရပါတယ်ဆို၊စိတ်ထဲမထားနဲ့ "
