Beş temel duygu... Aşk, nefret, korku, öfke ve sevgi.
Hepsi bir noktada birbirinden ayrılır, herbiri yüzlerce hisle evrenin enerji merkezine bağlanan ruhların kendi içinde yaşadığı dalgalanmalarının sonucudur.
Aşk, en derin dürtülerden oluşan bir...
Sana inanıyorum. Gösterebilirim, Gerçeğin içindeki tüm o boş yalanlarını görebildiğimi. Uzun süre kalmayacağım, Bu yozlaşmış dünyada, Elveda de.
Dance With The Devil
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Neler olduğunu bilmiyordu.
Meçhuliyetin kafa karıştırıcı duygusunun zihni üzerinde kurduğu kapanda tutsak olup kalakalmış, önünü göremez hâle gelmişti. Ne hissettiğini, neden hissettiğini, en önemlisi de bedeninin soğuk kollar tarafından çekilip nasıl alındığını... hiçbirini bilmiyordu, tek biri bile mevcut durumda beyninde yoktu.
Ama... kendisini ufukların en kızıl noktalarına kaçıran o kolların tutuşuna soğuk denemezdi, yanlıştı bu tanım. Alevlere maruz kalan, erimek üzere parlayan bir camı yansıtıyordu gerçekte... katı ve sıvı arasında sıkışmış hacminin üzerine saplanmış, donmuş bir buz parçası üşütüyordu onu... etkisiz bırakan bir etkiydi. Bunu nefrete benzetti Marvolo, içini alev alev yakmasına rağmen ona dışarıdan nasıl soğuk bir hava verdiğini düşündü.
Ölüm... kelimelerle, betimlemelerle sınırlandırılamıyordu, sonu gelmeyen cümleler okyanusuna sürüklüyordu genç çocuğu. Ruhunun her saniye çığlık atmasına neden olan bir lanet, titremesini güçlendiren bir korku... Ses tellerine kadar vücut işlevlerini yitirmesini sağlayan, ellerinin bile kıpırdamayı reddetmesine sebebiyet veren, kaskatı bıraktıran, zehirli bir sarmaşık...
Baygınlığın getirdiği sarhoşluğu ilmek ilmek bilincine işleyen bir iğneydi o. Yıkık hislerinden oluşan, çatlak kalelerini devirme emrini veren bir şahtı. Acımasız bir katil, gözü kara bir şövalyeydi. Ruhları çalmakla yükümlüydü, kılıcını çekerken sakınmıyordu tılsımlı soluğuyla yaşam mumlarını söndürmekten.
O şeytani varlık, davetkâr şarkılarını oğlanın kulağına fısıldıyordu, uğultulu müziklerin benliğine vurduğu notalarla uçuruyordu onu... Marvolo için nereye götürüldüğü tamamen bir soru işaretiydi, fakat cevaplara el konmuştu. Ölüm'ün kara kanatları tarafından çalınmış yanıtlar boşluğun içinde onunla beraber süzülüyordu, elini uzatsa yakalardı herbirini. Ancak... bunu yapacak gücü yoktu.
