KİŞİSEL ASİSTANIM

Bölüm 1

Ömrümde ilk defa gördüğüm insanlar bile benimle birlikte ağlıyordu. Bu ağlamalar gerçek miydi peki? Birine gerçekten değer verseydiniz o yaşarken, zor durumdayken ona yardım etmez miydiniz? Ben ederdim. Ama anneme etmediler. Ne yaptılar biliyor musunuz? Yıllarca suratına kapıyı çarpıp cenazesine gelip yemek yediler. Anın havasına kapılıp ağladılar. Gücüm olsaydı eğer hepsini kapı dışarı ederdim ama gücüm yoktu. Gücüm dayanağım gitmişti. Annem gitmişti. Yapayalnız kalmıştım.

Ben alışıktım babasızlığa. Daha ölmeden bırakmıştı beni ama annem o benim sığınacağım tek limanımdı. Güçlü durma sebebim bile o değil miydi? Ne olacaktı peki şimdi?

Baba demişken o da burada annemin cenazesindeydi. Utanmadan karısı ve çocuklarıyla birlikte gelmişti hem de. Sanki annemi nasıl mahvettiğini göstermek ister gibiydi. Çok yormuştu annemi. Belki annemin kanser olması o adamın suçu değildi ama gençliğini bitirmişti.

Annem iki senedir kanserdi. Üç gün önce ise basit bir telefonla öğrenmiştim öldüğünü. Hayat acımasızdı. Hiç güldürmemişti annemi. Ben güldürmek isterdim onu. Gülüşü dünyanın en güzel gülüşüydü.

Annem babam olacak herifi on sekiz yaşında tanımış. Çok aşık olmuş ona. Babam yirmi dört yaşındaymış o sıralar. Anneme bakacağını birlikte gidebileceklerine inandırmış annemi. Tüm ailesini ardında bırakarak babamla birlikte Bayburt'a gelmişler. İlk yıllarında her şey iyiymiş ta ki annem hamile kalıncaya kadar.

Babam annemin hamile kaldığını öğrenince bunu yapamayacağını buna durumlarının yetemeyeceğini beni aldırması gerektiğini söylemiş ama annem beni aldıracağına onu boşamayı tercih edeceğini söyleyince el mecbur kabullenmiş.

Ben daha bir aylıkken annem babamın onu aldattığını öğrenmiş. Boşanmaya karar verdiğini söyleyince babam olacak herif gururuna yedirememiş olsa gerek anneme tehditler savurmaya, şiddet göstermeye başlamış. Annem kaçmaya çalışsa da beni zorla alacağından korkup sabretmiş.

Aradan dört yıl geçmiş ve annem yeniden hamile kalmış ama babam istemez diye korkusundan söyleyememiş. Hazırlamış bavulunu beni de alıp gitmeye karar vermiş ama babam, annem daha kapıdan çıkamadan yakalamış.

Babam dövmeye başladığında ne kadar korumaya çalışsa da bebek düşmüş.

Bebek düşünce annem babamın hala boşanmaya izin vermezse onu şikayet edeceğini söylemiş. Tehditler etmiş ve ben dört yaşındayken boşanmayı başarmış.

Benim velayetimi ise annemin işi olmaması sebep gösterilerek babama vermişler. Keşke annemin işinden çok babamın karakteriyle ilgilenselermiş...

Beş yıl boyunca sürekli beni kaçırmaya çalışmış ta ki babam tekrar evlenmeye karar verene kadar.

Yeni karısının beni istememesi üzerine beni anneme vermiş.

O günden sonra onunla bir daha görüşmemiştik ta ki o buraya gelene kadar...

Yaklaşık bir saat sonra insanlar gitmeye başlayınca  babam olacak herifin yanına gittim.
"Neden buradasın?"
Belki sormamalı direkt bağırıp çağırmalıydım ama dedim ya gücüm yoktu.
"Esin annen için üzgünüm. Bundan sonra sana ben bakacağım. Gel hadi birlikte gidelim. Hem cici annen ve kardeşlerin de seni çağırmamı söyledi."