Kaya Pala[On Hold]

07

-

Monday na ngayon, ambilis ng panahon pero yung sakit na dala ng mga nangyari nung mga nakaraan ramdam na ramdam ko pa rin.

I haven't slept for days, haven't eaten, haven't talked to anyone, kahit kina mama. Araw-araw umaalis ako para puntahan si Leia sa sementeryo, kinukwetuhan, dinadalhan ng mga paborito niyang pagkain at bulaklak. Sa ganong paraan gumagaan ang pakiramdam ko kahit papaano.

I decided to go to school today, kahit andito pa yung trauma about what Christan did to me kailangan ko pa ring mag move forward. I need to face my trauma para malampasan ko ito.

Kakalabas ko pa lang ng kwarto ay narinig ko na agad ang busina ng sasakyan ni Andrea. She told me that she'll pick me up, I refused but she insisted at kapag nagpumilit siya, no choice ka.

"Loraine kumain ka na m-"

"Hindi na po sa school na lang," saad ko at lumabas na.

Pagkapasok ko sa kotse ay may binigay na Starbucks na supot si Andrea.

"Alam kong hindi ka nagbreakfast kaya binilhan na kita," saad niya na nakapag pangiti sa akin.

"Thank you,"

Mabuti nalang talaga at smooth driver 'to si Andrea hindi natapon ang kape na bigay niya.

We arrived 10 minutes before our first period. Pagkaapak ko pa lang sa loob ng campus ay nanginig na ang buong katawan ko. I saw the guy who attempted to rape me.

"A-Andeng…" nanginginig kong sampit sa kaniya.

She immediately supported me because I can't properly walk. Siguro mali nga na pumasok ako ngayon. I just don't want to let myself sulk all day.

Pagkarating namin sa classroom ay nagpakawala ako ng buntong hininga. Buti na lang talaga wala pa yung professor.

"I got your text," sabi ni Andrea kay Mariz. "Ano okay ka na ba?" Tanong niya nang lumipat ang tingin niya sa akin.

Tumango na lang ako at napatulala sa kawalan.

"Sigurado ka ba talagang kaya mo? Kung hindi sasamahan ka namin sa bahay niyo,"

"Okay lang ako, kailangan ko 'to,"

Nagsimula na agad ang klase mang pumasok na si Ms. Villaña. Buong klase akong nakatungo, wala akong maintindihan sa lahat ng lessons kaya I excused myself. Niligpit ko lahat ng gamit ko at dumiretso sa lugar kung saan nakakapag isip ako ng maayos.

I sat under the tree and closed my eyes. Nagpakawala ako ng buntong hininga at nilasap ang lamig ng simoy ng hangin. It's almost noon kaya medyo mainit pero natutumbasan naman ng lamig ng hangin yung init ng sinag ng araw.

As I feel the soft touch of the air on my skin a man from nowhere just spoke.

"Nandito ka nanaman," he said and chuckled a little.

Lahat ng mga balahibo sa batok ko nagsitayuan when he stared at me intently. It's like I am pinned on the ground because my body refused to move even though I force it.

"Don't come near me! Just stay t-there! D-Don't h-hurt me, please!"

"Hey, it's fine. I won't hurt you. It's me Xavion,"

"N-No! 'Wag kang lalapit sa 'kin! Stop! Leia! Leia! Help! Tama na please! Ahhh!" He ran towards me and caressed my back hoping that it could make me calm.

I tried pushing him away pero he hugged me tighter kaya hinayaan ko nalang siya at umiyak sa mga bisig niya. Nanginginig akong tumingala sa kaniya.

"Y-You didn't h-hurt me," hindi makapaniwalang saad ko.

"I will never hurt you," sabi niya at umupo sa tabi ko. "I heard what happened, how are you?" He asked.

"I would be lying if I tell you that I'm fine," I wiped my face with the back of my hand and stooped. "My boyf-ex boyfriend attempted to rape me, and my sister, Leia, killed herself. Everything I was afraid of happening, happened,"

"Alam mo naman na siguro yung katagang 'everything happened for a reason'. I, myself, is not a fan of suicide because it's a sin. But maybe your sister suffered too much pain that's why she did that,"

"Always remember that you're not alone in facing the problems that you have right now. You have your friends, and of course your family. Masakit ang mawalan ng mahal sa buhay, lalo na't 'yong nawala ay ang pinaka importanteng tao sa buhay mo pero matuto kang bumangon kasi lahat ng tao dadating din sa ganong stage ng buhay, death,"

I looked at him when he told me those words. Magsasalita sana siya ulit nang biglang dumating sina Mariz at Andrea.

"Okay ka lang ba? May masakit ba sa 'yo?"

"Jusmeyo marimar! Anong ginawa ng la-Xavion ikaw pala 'yan!"

Narinig ko ang pagtawa ni Xavion nang makita niya kung paano mag act ang dalawa nang makita ako.

"Kilala niyo siya?" I curiously asked.

"Of course! Siya yung nagligtas sa 'yo nung muntik ka nang-" Andrea covered Mariz's mouth when she's about to say the R-word.

"Mariz I said no R-word,"

"Ikaw ang naglistas sa 'kin?" 'Di makapaniwalang tanong ko sa kaniya. He chuckled again and nodded in response.

"Thank you,"

"No problem,"

We were surrounded by an air of awkwardness for a minute at buti nalang madaldal si Mariz.

"Sabay ka na sa 'ming mag lunch Xavion!"

Pinili naming kumain sa cafeteria since malapit na yung time for the next subject.

Tahimik lang akong kumakain ng spaghetti habang sila naman nagtatawanan at nagkukwentuhan.

"May ano ka sa mukha," I got startled when Xavion spoke to me. Pati sina Andrea napatingin rin sa gawi ko.

"H-Ha? Saan?" Agad ko namang kinuha ang tissue sa harapan ko pero nauna niyang punasan ito using his thumb.

I felt my face flared red when I saw him staring at me. We were surrounded by silence and awkwardness when Mariz faked her cough.

"U-Una na ako s-sa classroom, b-bye," I stood up and walked my way outside the cafeteria.

Parang nabunutan ako ng tinik sa dibdib nang makalayo ako sa kanila. Myw heart was beating so fast and I don't know why.

'Loraine, don't let your guard down. 'Wag kang marupok, hindi ka kahoy'  saad ko sa sarili ko.

I let out a heavy sigh and started walking again.

=)