Portville Village

Day 4

DAY 4

"Ma, pwede ba akong pumunta ng mall? I feel like a bummer here." I piped.

"Okay lang basta magte-text ka ha," she replied as she hurriedly finished her breakfast..

"Okay po, I will." I replied, smiling.

"May nag-iwan pala ng miniphone mo sa may gate kanina,"

I was startled. Iniwan ni Eslov siguro.

"Ah.eh..hehe.. sorry ma naiwan ko siguro kahapon sa may... "Ano saan mo naiwan Enidh? sa may kalsada? I snickered at my fail attempt na magdahilan.

"May kasama ka ba kahapon?" my mom asked dubiously.

"Ah ..opo..nakasalubong ko po 'yung mayabang na guy na kinukuwento ko." I said stiffly

"So, nakasama mo siya the whole time?" She speculated.

With that, beads of sweat trickled in my hands. I didn't want to admit though baka iba kasi isipin ni mama na nagpapagabi ako kasama ang isang lalaking hindi ko pa naman ganun kakilala.

"Mom malalate na kayo!" I said casually, pointing at the clock, intentionally side stepping her question. She shot a glance at the wall clock. "Ay! Oo nga...pero 'di pa tayo tapos anak.. I'll see you later." She bid goodbye and pecked me on my cheeks.

"Ok. Take care mom!" I chortled.

When she was out of sight, nagtungo ako sa gate para kunin miniphone ko. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o maiinis sa ginawa niyang basta -basta na lang nya iniwan dun ang isa sa pinakaimportanteng bagay sa buhay ko. Nahihiya ba siyang isauli sa akin ito nang personal? Nagkikita naman kami araw-araw dito a? Pero gayunpaman, nagpapasalamat ako at nasa akin na ulit ang miniphone ko. Then it hit me, bakit ganun na lang ang pag-aatungal ng isip ko sa ginawa niya? Nasa akin na naman ang miniphone at buong-buo pa ito. Bakit parang may kung anong bumubulong sa akin na gusto ko siyang makita at siya mismo ang magsauli nito? The thought played a strange pattern in my heart. It couldn't be. Wala akong crush sa kanya, wala.

I kept myself occupied by watching the reruns of America's Next Top Model. Maaga pa naman, ani ko. Hindi pa naman siguro bukas ang mall sa mga oras na ito.

11: 30 am

I snapped a selfie for my outfit of the day. I wore an Aztec design bandage skirt that complemented well with my wide hips and a plain baby pink tee. I stashed a chain necklace around my neck. Perf. I muttered to myself, feeling vain. I grabbed my cream candy bag and strutted out of the door.

Yikes, baka makasakay na naman ako sa jeep na punong-puno ng mga multo! I shuddered at the thought. I walked as fast as I can. Hindi ako nalingon sa paligid ko, diretso lamang. The thought of that psychopath had me chewing inside. I sighed, saturated with relief when I reached the road. Madami naman akong makakasabay, sasabay na lang ako sa kanila. Soon enough, nakasakay na ako ng jeep. I glanced around studying every faces, mukhang normal lang naman--nothing unusual.

I was startled nang biglang may kumalabit sa likod ko. I slowly craned my neck.

"Eslov?" I muttered in disbelief.

"Enidh?" he jested as he mimicked me of how I sounded.

Hinampas ko siya sa balikat niya. "Nandito ka rin pala..hindi kita napansin kanina."

"So, saan punta mo? Nasa iyo na ba ang miniphone mo?" he asked.

"Yeah, salamat sa pag-iwan ng basta-basta sa gate ha!" I said with a tinge of sarcasm.