Portville Village

Day 8

Day 8

I woke up bubbling with buoyancy;basta nagising na lang ako na masaya ako. It was a great thing to jumpstart a happy hormone. Sumisipol pa ako habang nagtitimpla ng Milo.

"Mukhang ang saya ngayon ng anak ko ah,"sita ng mama ko.

"Well I guess, it's going to be a lovely day," I chirped.

My mom merrily basked on it.

When she already left, balik na naman ako sa routine ko. I grabbed the megaphone and I mustered enough courage as I faced the psychopath's house and doon ako nagsimulang ngumawngaw.

"Hey Mrs. Psycho. Please lang bawal magdrive ng walang lisensya at 'wag ka naman managasa na parang walang buhay ang sinasagasaan mo. Hindi ko alam kung anong nangyari sa anak mo, pero sa tingin mo masaya ba siya sa ginagawa mo? Think about it, malamang hindi! Sa ginagawa mo, dinidisappoint mo sya at tiyak na hindi matatahimik kaluluwa niya," I basked at myself in disbelief. Wow ang tapang ko pala?

With that, biglang may movement sa kurtina ng bahay niya, tumayo bigla ang balahibo ko. Baka narinig niya ang sinabi ko? And then, that was the first time na naaninag ko ang mukha niya behind those curtain. Maputi siyang babae in her middle age. Her hair was disheveled, mukhang hindi naliligo. She just looked at me blankly at isinarado na niya ulit ang kurtina.

I still couldn't believe that I did that. Hala, baka balikan niya ako at sagasaan na naman. I bit my lowerlip. Ikaw talaga Enidh, naghahanap ka na naman ng thrill.Sobra na iyan.

I looked over the immaculate white sky. I decided na lumabas ng bahay not mindful of what lies ahead of me. Praying as I walk has been my routine since my second day here. Pinagdasal ko rin na wala ng creepy letter na maglanding sa paanan ko dahil kung hindi, mapapamura na talaga ako sa malapusang buhay ng letter na iyon. In a heartbeat, my thoughts suddenly flickered to Eslov, ano bang alam nya sa letter na iyon? Curious pa rin talaga ako when he left my question hanging.

'Di kaya'y si Cindy ang may-ari ng sulat na iyon?

His love killed me. I read between the lines. Literally taking it would be a dandy idea. Ang pagmamahal niya ang pumatay sa akin.

Ha, paano ka niya pinatay te? Pinatay sa kilig ganun ba? O talagang may patayang naganap... I shook my head dislodging that thought, ang sama ko ginawa ko pa siyang killer.Biglang nagflashback 'yung una kong salta sa cabin nya.

"Bakit mo pinatay? Tanong ko at naalala ko kung paano niya ako tinitigan with wide eyes, parang naalarma sya sa sinabi ko gayung ang tinutukoy ko naman ay 'yung TV niya.

Tapos, 'yung pangalawa kong punta sa cabin niya at nang tinanong niya ako kung hindi ba raw ako natatakot sa kanya? Paano kung may masama siyang gawin sa akin? Napapaisip na tuloy ako sa tunay na katauhan ni Eslov.

Some part of me wanted to know his dark secret while some part of me didn't want to. 'Yung i-enjoy ko na lang ang bawat thrill na dinadala niya habang kasama siya ay masaya na ako. Wait, did I just say that?

Sorry, Travis. Mahal na mahal kita pero ang mga sugat sa puso ko ay unti-unti nang naghilom as time flies lalo na nang lumipat kami dito. You'll always have a special place in my heart at hindi mawawala ang pagmamahal ko sa iyo even beyond the grave.

Pero bakit nga ba ako nagsosorry kay Travis? For what? A sting of betrayal washed all over me. Hindi ako in love kay Eslov. Pero how it echoed in my heart failed me.

"Hi!" said a familiar voice.

"Eslov..." My voice sounded weak as my knees. After 2 uneventful days, nakita ko na naman siya. And here he was, standing before me, nakabaggy short at jersey top na naman, the same outfit he wore the last time I saw him shooting hoops.