Portville Village

Day 11

Day 11

It was drizzling outside as I looked at the pearl gray sky. A part of me was goading na lumabas ako and the other half was goading na 'wag na lang. Ano naman nga gagawin ko sa ilalim ng ambon? Mamaya maging ulan pa 'yan. I have forgotten about the bleeding peach rose incident. Siguro lapitin lang talaga ako ng kababalaghan, napaisip ako... sino ba talaga si Eslov? Buhay pa ba siya talaga? But I suddenly dislodged that thought kasi nakikita rin naman sya ni mama at 'yung mga tao sa fastfood noong araw na ipinahiya nya ako. I stared at the windows praying that the drizzling will subside. Pero kabaligtaran ang nangyari it started to rain cats and dogs. Bakit ganun, 'di ba Enidh gustong-gusto mo naman ang rainy weather? Kasi, eto 'yung perfect weather sa pagbabasa ng mga libro.Pero bakit ngayon kasing gray nang atmosphere ang mukha mo? Is it because of your hope of seeing him? Tsk, si Eslov na naman. 'Wag kang tanga, nahuhulog ka sa taong may mahal namang iba. Fascinated ka lang siguro kay Eslov, sa mystery at thrill na dala nito sa buhay mo,'yun lang. 'Wag kang magtiwala sa taong 'yan.Remember baka siya ang may kagagawan sa pagkamatay ni Cindy? At ano 'yung pang-i-intimidate niya dati sa mga babaeng bagong salta din dito? Siya na rin nagsabi kanina na wala siya noon kapag nangyayari ang insidente na iyon at ako raw ang pangalawang niligtas niya,at ang una ay si Cindy, hindi man kay psychopath 'yung sa kanya. It all boiled down that he both saved our lives. Lahat ng mga iyon tuwing sembreak at summer vacation nagyayari. Ritual na ba ang mga kababalaghan na ito? I wonder kung na-experience rin nilang pumunta sa cabin ni Eslov. Saka gaanong katagal na ba patay si Cindy?

Medyo humihina na ang ulan. I grabbed my umbrella and I decided to go outside. Ako na mismo ang maghahanap ng mga sagot sa katanungan ko. I had enough with his mystery. I had enough with his cryptic answers. I don't know where to start though and I don't know what danger that awaits for me. Pero hindi ko na talaga kaya, ayokong habang nabubuhay ako ay misteryo pa rin ang pagkatao niya.

Nagulat na naman ako nang makita ko si Psychopath sa labas nagtatapon ng basura. She smiled at me sheepishly. I said Hi.

"Saan ka pupunta iha?"

Wow.Mukhang tino na talaga siya.

"Diyan lang po as usual maglalaka- lakad lang,"

"Pwede ba kitang makausap over the coffee?"

This thrilled me. Ano papayag ba ako? Mukha namang matino na sya, hindi naman nya siguro ako lalasunin.

"Are you inviting me over your house?" I asked dubiously as I gazed over her house.

She nodded vaguely and bahala na, pumayag ako. As I stepped on he gates, nagulat ako wala na 'yung sasakyan nyang pula.

"Wala na 'yung car, binenta ko na sa junkshop," she said as if she was reading my mind.

"Pasok ka," she said hospitably and beckoned me inside.

I scanned the living room. Punong-puno ng mga antique na furniture, there was a grand piano and an antique wall clock. This woman must be burning holes in her pocket sa kakabili ng mga antique. Pinagtimpla niya ako ng white coffee.

"Thanks po," Nahihiya kong tugon at humigop ako.

"Alam ko natatakot ka sa akin," she grinned.

"Marginally po pero ngayon hindi na masyado."

"Well you shouldn't be anymore. I'm perfectly healed," she said smiling as she whipped her gaze upward. I followed her gaze. There was a crucifix hung in the ceiling.

"Yeah, mabait po talaga siya." I concurred referring to God.

"Maniniwala ka ba na hindi ako ang sumagasa sa iyo?" She asked casually.