Chapter 7

1 0 0
                                    


Foundation ng school ay wala kaming klase. Merong mga booths at pa program mamayang gabi. Rest day for all the students after a hectic months.

I've been as usual, yeah occupied with my studies na nakakalimutan ko na talagang I enjoy ang paligid at mga pangyayari sa buhay ko. The reason why I decided na ibigay ang araw nato sa sarili ko para magenjoy lang. But sad to say, wrong timing dahil bumisita si Lyka sa pamilya niya at busy naman sila Lloyd para samahan ako. Mas pinili kong ma entertain sa school kesa maburo sa bahay at kausapin ang kisame.

I'm just hanging around at school, appreciating the efforts of school organization who made everything that I can see possible. Hinayaan kong mapagod ang sarili ko kakatingin hanggang sa naisipan kong umupo muna saglit sa bench na hindi ukupado. So far ay marami talagang tao, Karamihan ay may kasama. Ngunit hindi lang naman ako ang natatanging nagiisa, meron ding ibang katulad ko na nagiisa rin.

I'm just smiling there... Observing my surroundings, when someone unexpected sit beside me. My smile slowly faded and my lips slightly parted.

I licked my lips just for it to part again. Sinusubukan kong pakiramdaman saglit ang sarili ko. Medyo napangiti ako nang gulat lang ang maramdaman. Steady na ulit ang pagtibok ng puso ko. Kaya hinayaan ko nalang siya diyan at pinagpatuloy lang ang naudlot na pagmamasid.

Nararamdaman ko ang mabibigat na buntong hininga ng katabi ko pero pinilit kong wag nang pansinin yun. Like what I've said, I don't wanna do anything with him. I have nothing to do with him anymore. I'm already good, katulad ng dati.

I let myself be at peace even though the man who hurt me is beside me. Besides, I don't think na magsasalita to dahil sa malalalang buntong hininga eh. Or akala ko lang yun...

"Sheena..."

I heard him blurted. Its actually more likely as whispered. Okay fine, I'm not really good at guessing. I sighed because of that thought.

"Sheena."

This time buo na, malinaw. Tinatawag niya ko. I then, looked at him. After less than a year, here is the boy I loved the most, the boy who I trusted the most...

And the boy who breaks me the most...

I looked at him, really. I... Scanned his face... Na matagal ko nang hindi nagagawa. Yeah. I have the guts.

Then i just settled my eyes in his. Not giving him a satisfaction to read the plastered expression in my face. I just looked at him.

I saw his visible adams apple moved. Maybe nauuhaw? It's not because he is nervous right? Its just me, he doesn't need to.

Nang hindi siya agad nagsalita ay tinaasan ko siya ng kilay. I felt him getting tensed, maybe i looked too intimidating? Tss. Im not actually bitter, but seeing him this way? I just couldn't.

"Kamusta ka na?"

Hindi ko napaghandaan, nabigla rin ako kaya hindi ko napigilan ang tunog ng tawa ko na agad niyang narinig. I'm just... Haha. Shit. Seriously?

Dahil sinubukan parin pigilan ay lalo lamang akong natawa nagmukang lalong naging dahilan ng pagtataka niya.

Bakit? Hindi niya alam na nakakatawa siya? Na after ng lahat yan ang ibubungad niya sakin? Ang sarap mang asar, pero pinigilan ko ang sarili ko. Respeto nalang sa kanya, kahit yun man ay hindi niya man lang nagawang ibigay sakin.

After kong tumawa ay sinubukan kong magseryoso tsaka tumingin sa kanya ng diretso. "You know what? I don't have anything to do with you, so layuan mo ko." Sabi ko lang na nagpatahimik sa kanya bago ako tuluyang nagdecide na umalis doon at nagpasyang umuwi na at baka magkasalubong na naman kami. I don't wanna be plastic. He's getting into my nerves.

CAN WE BREAK UP INSTEAD? (Completed)Where stories live. Discover now