CHAPTER XXIII: Welcome to Philippines

22 8 11
                                    

Edwin's POINT OF VIEW

"Ang bagal" reklamo nito saken habang hinihila ako papunta sa isa pang souvenir shop.

Hindi naman ako makapag reklamo kasi nag usap kami na siya ang bahala mag isip at mag decide kung saan kami pupunta ngayong araw. It's our last chance to explore Japan and tomorrow by 10 am, we'll be heading back to Philippines.

And just earlier when she told me about her plans, I assumed that it will be chaotic. At hindi ako nagkamali, kakalabas lang namin ng isang shop. At ngayon papasok na naman siya sa isa pang shop. Dumadami ng paper bag ang hawak ko at nakakangawit na din.

"How much is this?" Tanong niya sa sales lady habang hawak ang isang pares ng sapatos. It is shoes for men. Im wondering who will recieve that.

The lady frowned. "Nani? Watashi wa anata o rikaidekinai" What? I cannot understand you.

Itinuro naman ni Xandrie ang sapatos na hawak niya. "This shoes, how much?"

"Nani o itte iru?" What are you saying? Confused na sabi nong lady.

Hindi ko silang dalawa pinakielman. I just focused myself on looking for other items to buy. Narinig ko na parehas ng mataas ang boses nong dalawa. Hinayaan ko na lang sila, lalo na si Xandrie, aside from being bubbly and charming. She is also impatient. So wish her luck on this argument.

Halos mabitawan ko ang figurine na hawak ko ng may humampas sa balikat. And when I turned my gaze to that person, ang magkasalubong na kilay at pulang pulang mukha ni Xandrie ang sumalubong sa akin. She is obviously annoyed.

"What?" Tipid ko na tanong sa kaniya.

"Why can't she understand me? Naiinis na ako" reklamo nito sa akin. "Diba marunong ka mag Japanese? Ikaw nga kumausap diyan."

I chuckle. "I know how to speak Japanese but you perfectly know that I don't indulge on private's businsss."

Inirapan niya lang naman ako. "You're so mean."

"Kanino mo ba ibibigay yung sapatos na iyon at naiirita ka ng ganiyan? You could have buy another one." I exerted so much efforts to hide my insecurity to the person who'll recieve.

Those types of shoes were my style. And that hits my curiosity since I am with her right now.

She scoffed and answered, "Ayaw ko nga."

Hindi naman ako nakipag argumento pa sa kaniya. Yayain ko na sana siyang kumain ng dinner at umuwi para makapag ayos na kami ng gamit namin dahil maaga pa ang flight namin bukas. Pero agad din akong natigilan ng may kinukuha siya sa back pack ko.

"What are you doing?" Curious na tanong ko sa kaniya.

I heard her zip my bag and stand beside me. "I'll prove you how genuis I can be."

I just shrugged when I see her tapping something on her phone. She waved her hand to the sales lady that shr had argued later. Bakas ang kaguluhan sa mukha nong sales lady pero lumapit pa din siya.

And when she stepped in front of usn Xandrie tapped something on her phone. At ganon na lang ang pagpigil ko sa tawa ko ng may boses akong narinig mula sa phone niya.

"Sono akai kutsu wa ikuradesu ka?" How much is that red shoes?

With wide eyes, the sales lady answered while stammering. "S-Sengohyaku" One thousand five hundred.

And Xandrie rcorded what the sales lady said and let google translate it for her. And when she knew it, he started tapping again to her phone.

Dear Crush [Dear Series Book 01]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon