ISSIZ

Giriş

Gecenin bilmem kaçında mola veren otobüsten dışarı attım kendimi. Nefes alamıyordum. Zihnimdeki düşünceler nefesimi kesiyordu. Hafif yağan yağmurla ıslanmıştı yerler. Toprak kokusunu içime çekip rahatlamaya çalıştım. Gecenin karanlığı kadar karanlık ve yalnızdım.
Kaçıyorum.
Geçmişimden, geleceğimden, hayatımda olan her şeyden kaçıyorum.
Hiç ait olmadığım bir şehirden, hiç ait olamayacağım başka bir şehire gidiyorum.
Bu zamana kadar hep başkaları için yaşayan kendime şaşırıyorum. İlk kez, evet ilk kez kimseyi düşünmeden sadece kendim için bir şey yapıyorum.
Hata mı yapıyorum?
Doğru mu yapıyorum?
Kafamdaki bütün soruların cevabını yaşayarak öğreneceğim bir hayata giriyorum.

Arabanın hareket edeceğini bildiren muavinin sesiyle gözlerimi sımsıkı kapatıp açtım.
Islanan saçlarımı geriye atıp otobüse doğru yürüdüm.
Amcam çoktan peşimden adam yollamış olmalıydı. İçimdeki huzursuzlukla boş olan yerime geçip oturdum. Otobüs hareket edince herkes yine uyumaya başlamıştı. Kafamı cama yaslayıp ne yapacağımı düşünüyordum. Amcam...
Kendimi bildim bileli onunla yaşıyordum. Zenginlik ve bolluk içinde büyümüştüm. Ama yetmiyordu işte. İçimde eksik olan yer bir türlü tamamlanmıyordu. Amcamın bana verdiği tek şey mal, mülk ve para. İnsan sadece bunlarla nasıl yaşardı. Yaşıyordum, yaşamaya çalışıyordum. Bu zamana kadar dediği her şeyi yapmıştım. Yirmi yıllık hayatımda her şey onun istediği gibi olmuştu. Okuyacağım okul, gideceğim mekanlar, görüşeceğim arkadaşlar...

Dün gece eve gelinceye kadar... Sırf para uğruna, ortaklık yapacağı kişiyle evlenmemi söylemişti. Karşı çıkınca elimdeki her şeyi almakla tehdit etmişti. Elimde olan bir şey yoktu ki.
Hayatıma daha fazla müdahale etmesine katlanamayıp kaçmıştım evden. Ne yapacağımı nereye gideceğimi bilmeden.
Düşüncelerimin ağırlığıyla göz kapaklarım düşmeye başlamıştı. Uyandığımda her şeyin güzel olmasını umarak kapattım gözlerimi.

....