Yet, I Still Wait

Thirty-eight

"a-ahhh haha hey kurt, hi?" an awkward smile plastered on her face. I ruffles her hair and then we proceed to the dining area. Nothing much really happens we just did enjoy the foods.

Pagkatapos ay pumunta si Iya at ang kanyang mga kaibigan sa sala. Habang kausap ko naman si sceven

"What's your plan?" he asked

"I don't really want to rush things out between us" sagot ko habang nakatingin parin kay iya

"i'll give her time to think"

"Alright. Kausapin mo na yun naghihintay lang yan sayo" tumango lang ako at lumapit sa gawi nila

"Iya can we talk?"

"h-ha?"

"Can we talk outside?"

"Sure"

Ilang buntong hininga na rin ang pinakawalan ko at di ko pa din mahanap ang saktong salita na sasabihin ko para sa kanya. why is it so easy for me to compose words in my head but i can't really utter them.

"Iya"

"Ayy mahirap" malalaking mata siyang nakatingin sakin napangiti naman ako

"Anong mahirap?"

"Anong mahirap sa magsimula tayo ulit?"

The next next day after that, and the next following days. I tried to get back to what we were before and she make everything easy for me. She said she just needs time and i told her im in no rush also. I bought a house a year ago for us. And I'm so so happy that we bought furnitures and other things together.

One step at a time before i finally decided to tie the knot. I talked to my parents first and they all agreed. The next day i talk to her parents and to my suprised they were all excited and happy that finally, finally we are going to tie the knot.

We were arranging the things that we bought earlier from the supermaket.

Di ako mapakali at ramdam na ramdam ko ang lakas ng tibok ng puso ko. This time, they're gonna be no take backs, they're gonna be no do over.

That night iya said yes.

We did everything together

Not until...

"K-kurt?"

"Tita? what's wrong?"

"can you come over here?"

"what's wrong tita? I-is everything alright? I-iya?"

"Chung hua Hospital" then the call ended. I barely can't stand, can't barely even walk. Para akong napanghinaan parang... parang kinuha lahat ng lakas ko.

Sinubukan kong tawagan ang cellphone niya pero di sya sumasagot. Habang palapit ako ng palapit sa hospital ay halos di ako makahenga.

Puno ng pangamba ang puso ko puno ng katanungan kung bakit ako naandito? kung anong nangyari?

Nang makarating ako sa emergency room naabutan ko sila tita doon. Agad silang bumaling sakin na may lungkot sa mga mata.. At sa tingin palang iyon alam ko...alam kong may nangyaring masama. Gusto ko kaininan na ako ng lupang kinatatayuan ko ngayon di ko din mahagilap kung saan ako hihinga kung saan ako mapapanatag...

Nang pahintulutan kami na pwede ng pumasok sa kwarto niya ay laking pasasalamat ko ng pagkatapos ni tita ay pinayagan nila akong pumasok mo na bago sila. Dahan dahan akong lumapit sa kanya at di ko kinaya pero dapat kong kayanin na tingnan at lapitan siya. Pilit inaalis sa isip ko na baka...baka isang araw mawala siya at iwan ulit ako.

Nanghihina kong hinawakan ang kamay niya pero kahit na anong hina nito ay siya ring higpit ng pagkakahawak ko. Gusto ko sa pamamagitan ng pagkakahawak ko ay malaman niyang gusto gusto ko siyang lumaban na gustong gusto kong magdilat siya ng mata at bumalik rito sa piling ko.

Pero tila yata di pinakinggan ang hiling ko nang lumitaw ang isang linya at malakas na tunog na nagsisimbolo na hindi na tumitibok ang puso niya. Sa pagbuhos ng aking luha ay sya ring higpit na pagkakahawak ko sa kanya pinilit nila akong pinapaalis at nagtagumpay nga sila roon

Napaupo ako at napayuko ng makalabas sa kwarto niya di na alintana ang itsura ko sa harap nila. Isang pares na sapatos ang nakita ko sa harap ko yumuko ito at hinawakan ang dalawang kamay ko

"She is going to be okay"

"T-tita"

"It's okay, it's okay" niyakap niya ako at tinapik tapik ang likod ko. Pero kahit man lang maibsan ang sakit ay walang naidulot. Mabigat at ang sikip ng nararamdaman ko ngayon

"Excuse me"

"Ito po ang mga gamit ni Ms. iya"

"Thank you" sagot ni tita at kinuha ang gamit. Tuloy tuloy ang agos ng kanyang luha kasabay ng pag abot sakin ng gamit

Nakita ko doon ang anklet na may bahid ng dugo niya. Niyakap ko ito sabay iyak na walang tunog. Ito na siguro ang masakit na halos ay mamanhid na ako.

Bumukas ang pintuan kasabay doon ang pagluwa ng doctor. Kahit nanghihina ay pilit kong tumayo

"I'm sorry"

I'm sorry... sa salitang iyon isa lang ang ibig sabihin...

Wala na siya

At iniwan na ako....

_________________