Forty-one

51 0 0
                                    



"Kurt"

"Angel?"

"what happened to you? I saw you in the hallway rushing here. Are you okay?" umupo siya sa harapan ko at mahigpit na hinawakan ang pisngi ko

"Hey are you okay?"

"I need some time alone gel"

"No. Im not gonna leave you here alone"

"Gel"

"That's final kurt"

Tumayo siya muli at inabot ang kanyang kamay sakin para tulungan din akong tumayo. Pinagpag ko pa ang sarili ko at sinundan siya sa bandang may upuan. Una siyang umupo doon at nang mapansin niyang nakatayo lang ako ay sinenyasan niya akong umupo din sa tabi niya

"Here" inabot niya sakin ang can coffee at matamlay ko din itong kinuha. Pilit kung binuksan ngunit ganon yata ako kahina na kahit pagbukas lang nito ay di ko pa magawa

"Ako na" kinuha niya sakin ang can coffee at siya na mismo ang nagbukas nakangiti naman niyang binigay sakin ulit at nakangiting tumingin sa kalangitan

"The sunset will appear soon"

"Look there, I've visit here one time at exactly at this hour maybe. Diyan lilitaw ang sunset mamaya"

"It means, this day is over and there's another day waving at us. You can't just stop living just because you're in pain. What pains you now will eventually be over"

"how could you say that?"

"Masakit din sakin kurt pero unti unti ko ng tinatanggap. I can't just live this pain forever."

"I can live this pain forever if its her"

"Kurt"

"No...you can't dictate how i feel and how should i feel gel"

"I love iya...and if waiting means hurting me...then i'll take the pain without doubt"

"Kurt...you don't get what i mean?"

"what should i supposed to do gel? To get over?"

"Yes"

"Why?"

"Because she's eventually leaving us kurt...can't you accept that?" A tear escaped her eyes, she then quickly avoid her gaze to me

"she's leaving kurt...at pinapatagal natin ang paghihirap niya. Can't you understand the doctor told us a years ago? She's stable before, and yet it gotten worse... and worse to worst kurt. Do you understand that?"

"I can't....I can't let her go yet...gel"

"No one's willing to let her go kurt alam mo yan. Si Papa, si tita, si scev, sila ky, ako, lalo na ikaw. Walang gustong bitawan siya"

"Pero nahihirapan na tayo kurt nasasaktan na tayo pari-pariho"

Napaupo ako uli at di ko mahanap ang tamang sagot. Yumuko ako at pilit pinoproseso ang sinabi niya nagambala lang ang pag iisip ko ng maramdaman kong tumutunog ang cellphone ko

"Kim?"

"Kurt? you must go here in iya's room...faster"

"What? Why? What happened?"

"Kurt" agad kong pinatay ang tawag niya at nagmamadaling bumaba. Narinig ko ang mga hikbi sa loob ng kwarto at kahit alam ko na ang maaring nangyari ay ayaw ko paring tanggapin.

"Kurt what happened" dinig kung nakasunod lang sa likod ko si angel pero di na akong nag abala pang hintayin siya o lingunin man lang

Nang makarating ako sa kwarto ay agad kong binuksan at pumasok. Bumungad sakin ang mga balloon na nagkalat sa paanan ko. Nilibot ko ang paningin ko at halos sila ay naandito. Tumingin ako kay iya na ngayon ay nakaupo na

Dahan dahan akong lumapit sa kanya at umupo sa tabi niya.

"Here... for you" binigay niya sakin ang bulaklak at pinahid ang mga luhang kumawala sa mga pisngi ko

"Totoo ka na ba? Di ba kita panaginip ulit?" Mahina siyang natawa at mabagal din siyang tumango

"I'm sorry for coming back too long"

"No...no... andito ka na ulit love"

"I'm sorry to keep you waiting"

"You're here...and I'm happy"

"and thank you for waiting"

"I love you... my love" I kissed her forehead, down to her nose, down to her lips.

At first i thought it's one my dreams, but when she responded my kiss that's when i know that she's back for real. It's still feel unsure and surreal but the feeling of her arms wrapped around me... is a kind of happiness I couldn't trade for

My baby, is finally back for me

_________________

Yet, I Still WaitTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon