"I don't know what you up to, but are you crazy? Alam mo ba kung ilang palapag 'yon? Alam mo ba kung anong sasalo sayo?" Sunod-sunod niyang tanong sa akin. I was here,seating beside him, floated and shocked.
Hindi pa rin ako makapaniwala na ang malamig na multo noon sa room 030 ay nabuhay.
And look at him, he's driving the black Bugatti like a what the hell!? Sana all!
"H-how did you..."
He smiled at me. "I wake up 2 days ago from comatose"
Mas lalong lumaki ang mga mata ko. Comatose?
"And you can drive?" Hindi makapaniwalang tanong ko.
Napangisi ulit siya bago tiningnan ako. "Yes," he chuckled.
"Taena! Immortal ka boi? " gusto ko siyang tamaan ng isang suntok baka kasi nanaginip lang ako e.
He laugh. Taena, para naman 'tong masahing asawa ko.
"You're bleeding." His face darker, umiigting pa ang panga.
Napatingin ako sa tinutukoy niya. My wound don't stop from bleeding. Nahiya tuloy ako sa kotse niya.
"Daplis lang 'yan. Malayo sa bituka," saad ko rito na kinangiwi niya naman.
"You're always like that," he whispered.
Napayuko ako habang naka-cover sa ulo ng marinig ang sunod-sunod na putok.
"Guess we have a little trip. Hold on!"
Bago pa man ako makahawak sa p'weding hawakan ay lumiko na siya dahila para mataranta ako at dali-daling humawak sa upuan.
The guns continue and the car fast in the furious. Kunti na lang at hihiwalay na ang kaluluwa ko sa katawang-lupa ko. Napatingin ako sa lalakeng nakasakay sa motor. Siya rin 'yong lalakeng gusto akong patayin kanina.
Biglang lumaki ang mata ko ng maglabas ng baril si Ian. Nakangiti pa siya sa akin habang inaayos ang silencer nito.
"I'll just take a little revenge for you."
Kinindatan niya ako bago lumusot sa bintana. Nataranta tuloy ako dahil iniwan niya ang manobela, buti na lang at na mabilis kong nahawakan ang manobela.
Napatingin ako sa mirror. I think he's aiming for the tires?
Hindi nga ako nagkamali at iyon ang pinunterya niya. Nagpagiwang-giwang tuloy 'yong motor na sinasakyan ng hinding kilalang lalake.
"Let's get you home now." He sound so happy.
Home? Taena ang sarap naman sa pandinig.
Tumango lang ako.
Ilang oras na kaming nandito sa kotse niya. Nasa dulo na nga ata kami ng city at wala na akong nakikitang kabahayan. Tanging lubak-lubak at makipot na daan lang ang naalala ko sa dinaanan namin. Porbida at wala pa akong natatanaw na ilaw.
"Nasa Pilipinas pa ba tayo?"
"Oo, naman." He smiled again.
Pansin ko lang talaga, ang gwapo nito ngumiti. Napaisip tuloy ako kung paano niya ko naalala. Hindi niya naman siguro ako ililigtas kung hindi niya ako naalala. Ano naman kaya ang ginagawa niya doon?
"We're almost there."
Napatango na lang ako habang pinipilit na pakalmahin ang puso ko. Naiihi ako sa kaba. Ano ba meroon sa pupuntahan namin?
Lumiko pa siya sa kaliwa at isa pangliko sa kanan bago ko natanaw ang isang mahaba at makapal na pader.
I somehow feel the urge to cry. My heart never stop from beating so fast, both of my hands are trembling.
BINABASA MO ANG
Cristadith (Completed!)
Misterio / Suspenso[not edited] Pasensya bangag ang author 🤦
