Love Above It All

Chapter 5

Habol ang hininga ko nang mapanaginipan na naman ang pananakit sa akin ng mga magulang ko. I grasp my chest while panting, nanghina ang mga tuhod ko at muntik matapilok nang pikit kong inabot ang bintana. This space is suffocating.

"Fuck!" I muttered a loud curse and sobbed when I finally catched my breath. Ginulo ko ang magulo ko nang buhok at napaiyak nalang.

Ang hirap huminga. Ang hirap mabuhay. Hinahabol ako ng masasamang alaala at hindi ako pinapatahimik. Sinapo ko ang noo ko. For months of living here, I'd still choose to stay here instead my parent's house.

I pulled my hair in frustration and cried my heart out while I was trying to make myself feel something.

I trembled when I saw the knife in my small kitchen. Pumikit ako ng mariin at sinampal-sampal ang sarili.

"Stop it! Stop it!" I roared. Tumalikod ako sa kusina para hindi na ako makapag-isip pa ng masasamang bagay. No! You are not doing that!

But... just one. Isa lang.

I stood up and made my way to my kitchen. Pilit kong nilalabanan ang sarili ko ngunit isang maliit na hiwa ang dumaplis sa aking pulso.

Nang maramdaman ko ang sigid at nakita ang paglabas ng dugo ay nabuhayan ako ng loob. Mabilis kong hinugasan ang palapulsuhan at kamay para mawala ang bakas ng dugo.

Naghanda na akong pumasok sa eskuwela. Ilang buwan na nga ba simula noong pinutol ko ang pakikipag-ugnayan sa dalawang 'yon? It's December now. Kamakailan lang ay unang araw palang ng pasukan.

Balik ako sa mga dating gawain ko. Walang nanggugulo sa fast food, walang bigla biglang nanghihila, walang nangraraid ng classroom, at walang nag-aaya kina Aling Belya. Napangisi ako ng mapait.

Sino bang may kasalanan?

I just feel empty after ending it all. Minsan nakikita ko sila pero hindi naman nila ako nilalapitan, o hindi pinapansin, o dinadaanan lang. It hurt.

Estupida Solanna! I was preventing myself to get attached to them, but then, unconsciously, I did. Already. I heaved a deep breath and continued my day. Hindi na ako naglunch tulad ng nakasanayan at nakinig lang hanggang sa matapos ang pang huling klase ng year na ito. I survived first semester.

"Miss Cariazo, do you know Mr. Felix?" Napatigil ako sa pag-alis sa kuwarto nang sabihin 'yin ng last professor of the year ko. My blockmates already left.

"Yes Miss," I answered. She arranged the papers and handed it to me. Napaawang ang mga labi ko sa dami nun, pero hindi ako nagreklamo. Damn, I'm clumsy. Mas lalo na ngayong nanghihina pa ako dahil sa gutom at puyat. At talagang humabol pa itong utos niya bago magtapos ang lahat.

"You don't look well, can you do it?" she asked, her voice was still strict.

"Yes Miss," I replied. Tumango siya at sinabi kung saang building ngayon si Mr. Felix. Nasa fifth floor pa talaga, lintek na 'yan. Yakap ko ang mga papel habang naglalakad patungo sa building. Suot ko ang simpleng shirt at jeans ko habang nakatanaw sa elevator.

Kung maghahagdan ako, baka mahimatay na ako sa pagod. Elevator... takot ako. Pero ilang segundo lang naman 'yon. Mas mapapadali at mapapabilis. Napalunok ako at pumasok sa elevator. Tahimik ang buong building, marahil nagka-klase pa rin ang iba o umuwi na. Ang pagiging mag-isa ko sa loob ay mas dumagdag sa takot ko.

The elevator door was about to close but a hand slipped and stop it. May kasama ako! Kaunting tuwa ang naramdaman ko. I'm going to be just fine.

Parehong gulat ang ekspresyon namin nang magtama ang mga mata namin pagkabukas ng elevator. Pero pumasok pa rin siya at hindi na ako pinansin. My shoulders fell. Connor didn't look at me for the second time.