To Fall Again

Chapter ONE

"Yaya, help me put my things here in the bags." I shouted.

Dirediretso ang lakad ko sa master's bedroom. Nanginginig ang mga kamay ko habang kinukuha ang mga damit ko sa closet na siya lahat ang bumili. From the shoes, clothes, bags, accesories, jewelries. Hindi ako nagta-trabaho, kasi ayaw niya. Akala siguro niya ngayon hindi ako mabubuhay nang wala siya. Gago! Tapos ako nang college! My cards was full, besides from his money, I have my own savings! Galing kina daddy noon pa!

"Can you fucking move faster?! Ang bagal! Bilisan niyo!"

Hinila ko palabas nang walk-in-closet ang mabigat na maleta. Napasulya ako sa wedding picture namin na nakasabit sa dingding. I clenched my jaw. Napamura ako nang lumandas na naman ang mga panibagong luha. He's not worth it!

Hinila ko na palabas nang bahay ang mga maleta ko. Sinakay ko sa van, para magkasya lahat nang gamit ko.

"Sakay niyo sa likod, bilis!"

Ang kukupad! Peste! Kapag naabutan pa ako ni Primo dito, baka mag-away na naman kami. Sawa na akong makipag-away sa hinayupak na lalaking iyon'!

"Ma'am saan po kayo pupunta? Malalim na ang gabi." Nag-aalalang tanong ni Manang Neni.

I sighed. "I don't know either. I'm sorry, manang. Hindi ko na po kasi kaya."

Parang may bumara na naman sa lalamunan ko. Ang bigat nang pakiramdam ko, naninikip ang dibdib ko. Hindi nakaka-tulong na panay ang pagpatak nang mga luha ko. Mga pesteng toh! Hindi na nagsawa!

"Ma'am.."

I smiled bitterly. "I'll go now."

I closed the window and started the engine. Mabilis ang patakbo ko, lumilipad ang utak ko. Wala akong maisip kung saan ako pupunta. I can't face my family now. Nahihiya ako, nagkamali ako.

I stop the van, I shouted and punch the steering wheel. Napahawak ako sa naninikip kong dibdib, stupid! Stupid, heart! Hindi na natuto!

I opened the window so that I can breath, nasu-suffocate ako hindi ko alam, nahihirapan akong huminga. Nakakapang-hina. Ginulo ko ang buhok ko, napatingin ako sa daliri ko.

I smiled painfully while slowly taking off the ring. It breaks my heart. I don't think I can survive this heartbreak. I'am strong yes, but to think of losing him I feel like losing my life too. This is so wrong, hindi ko dapat maramdaman toh.

At first we're happy, I can tell that Primo was the best husband I've ever know. He's kind, gentleman, caring and very sweet when it comes to me. I was so, so happy when I made him changed into a good one--I mean he was a damn playboy before, he loves to play with others feelings. That's how I met him.

He didn't want me to work so he provided everything that I want, bags, shoes, jewelries, accesories, anthying. Until I got pregnant, we we're so happy back then. Until we found out that I had a PICOS, then mahina ang kapit nang baby. We lost our first child, that was two years ago. Since then, maraming nagbago. We're always arguing, hindi na siya halos umuwi nang bahay dahil sabi niya he was busy with his duty. Halos tumira na nga siya sa hospital. I heard a lot of rumors, that Primo have a mistress. Hindi ako nakinig, I trusted him so much.

Look where my trust drag me.

Napatuwid ako sa upo nang may kumatok sa kabilang bintana. I saw Ellaine, wearing her concern smile.

I sighed and open the door. She immediately get in.

"I heard what happened." She trailed off.

Tumaas ang kilay ko. "Kanino?"

Napatikhim siya. "Manang Neni."

I sighed. Ang daldal talaga nang isang iyon'. Sumandal lamang ako sa inuupuan ko at marahang ipinikit ang mga pagod na mga mata.