To Fall Again

Chapter SEVEN

"What the hell did I do?!" I screamed.

Realization dawned on me, naghihisterya na ako sa shower, hindi na ako makaligo ng maayos! What the--putangina ka, Fin!

Hiyang-hiya ako sa sarili ko! Bakit ko ba iyon pinaggagawa?! Parang tinapak-tapakan ang ego ko nang ilang beses dahil doon. Tangina naman eh! 

Pero diba..

Sabi nga nila, true feelings we're showed whenever you're drunk?

Kahit na! Nakakahiya iyon! Kaya naman, halos hindi na ako makalabas ng kwarto sa kahihiyan. Wearing the simple white t-shirt and black cotton short below the knee bought from the known brand.

Pabalik-balik lakad ko, hindi ko alam kung paano ko pa siya haharapin sa lahat nang pinaggagawa ko! I bit the skin near my index finger, while still walking back and fort.

Napaitlag ako sa gulat nang may kumatok sa pinto. I slowly walked towards it, hindi ko gaanong binuksan.

"Ma'am hinihintay po kayo ni sir sa dinning area, handa na po ang breakfast." The old housemaid said.

"Uh, s-ige po. Susunod na po ako." Nahihiya akong ngumiti.

She smiled before turning her back, I groaned and I pulled my wet hair. What should I do?

Or...maybe, I'll act like nothing happened? Oo tama! Kunwari, hindi ko natatandaan? Pwede naman iyon hindi ba? Bahala na!

Mabagal ang lakad ko pababa ng engrandeng hangdan ng bahay, I don't even sure if it is a house or mansion! Maybe mansion, mas malaki lang nang kaunti ang amin. Well, kasi naman mag-isa lang ata siya rito and with his housemaids ofcourse.

I was walking tip-toed when I reached the dinning area. His house was pretty nice, comfortable and warm. It feels liked I was in my own house, well I belong here ofcourse since I'am his future wife! No kidding just pure kalandian.

Nakatalikod siya saakin kaya hindi niya ako kita. Naka-upo siya sa kabisera, holding his thick med book in the right hand. Paminsan-minsan ang paghigop ng kape sa tasa.

Ang lungkot naman kung araw-araw siyang kumakain sa mahabang mesa na ito na siya lang mag-isa! Hindi ako sanay, since I was used with my large family! Kahit na magulo, masaya pa rin.

"Uh.." I stuttered.

Humarap siya saakin. His lips was pursed, wala din emosyon ang mga mata. It's sent shiver down my sphine whenever we're having an eye-contact. Parati akong kinakabahan, which is not usual.

"Sit."

Tumango ako at mabilis na umupo sa tabi niya. Pinagmasdan niya ako, tinatya ang bawat galaw ko. He sighed then and closed the book he was reading.

"Let's eat."

Walang imik akong kumuha ng pagkain ko, ang daming naka-handa eh kaming dalawa lang ang kakain. I was used on having heavy meals, bata palang ako. Kaya nga noon eh tataba-taba ako, ngayon nalang hindi dahil nakakapag-gym na.

Kumuha ako ng maraming kanin since hindi ako kumain kagabi at nagsusuka-suka pa ako. Ham, bacon at hotdog ang kinuha kong ulam.

Tahimik siyang kumain ganoon rin naman ako. Paminsin-minsan nga lang niya akong tinitignan, para bang nagtataka siya na ang tahimik ko ngayon. He was actually expecting me to be loud, and give him such an headache while we're eating.

He cleared his throat. "Do you actually eating heavy meals every breakfast?"

Bakit may nahihimigan akong pang-aasar roon? Na para bang sinasabi niyang nagpapakitang gilas lang ako sakanya? Medyo makapal siya roon ha.