Unspoken Truth

Hoofdstuk 10

Drama, was net heel dit stukje aan het doorlezen toen mijn computer een firenazi werd en uitviel. Moest het laatste helemaal op nieuw schrijven -__- UGH

Hoofdstuk 10

Ik grijnsde naar Emily en ze snauwde terug. De kleur was uit haar gezicht weggetrokken en even herkende ik het verfomfaaide meisje van veertien jaar.

‘Emily je hoeft dit niet te doen. Ik kan je ook helpen zonder dit hele dwing-gedoe.’ Ik deed langzaam een stapje richting de muur. Emily draaide zich om en keek me furieus aan.

‘Door jou viel ik van die klif,’

Ik besloot dat het niet slim was om mijn standpunt te verdedigen en ik wist dat mijn enige doel nu die muur bereiken was, waar een soortement van geweer hing.

‘Ik…’

‘Zeg dat het je spijt!’

‘Het… Het spijt me Emily!’ elke seconde kwam ik dichter bij de muur, en Emily had het niet eens door. Ze was zo verblind door haar woede dat ze alleen nog maar oog had voor haar eigen verdriet en emoties. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en concentreerde me terwijl ik voorzichtig elk woord koos.

‘Elke dag heb ik gerouwd. Elke dag haatte ik mezelf omdat ik wist dat jouw dood mijn schuld was… En alle dingen die ik had gezegd, ik wou dat ik het terug kon nemen…’

Emily keek me wanhopig aan met haar donkere ogen.

‘Het spijt me zo Emily… Ik schold je uit voor egoïstisch die dag, maar nu pas realiseer ik me dat ik het was die al die tijd egoïstisch was,’

Nog een paar stappen. Ik was er bijna, totdat Emily’s woorden me stil deden staan.

‘Oh Sophie…’ mompelde Emily terwijl ze door haar knieën zakte en haar gezicht in haar handen verborg. ‘Oh, het spijt me zo. Het spijt me vreselijk…’

Deze verandering van gedrag bracht me in verwarring. Wat was dit? Was het een val?

‘Ik… Al die tijd was ik zo bang om… Om alleen gelaten te worden. Eerst mijn ouders, toen mijn zus, toen mijn beste vriend. Ik was zo eenzaam totdat ik naar Noorwegen kwam en jij werd mijn enige vriend. Ik had iedereen verloren, en toen jij weg wou gaan dacht ik dat ik opnieuw zou vallen in die leegte van verdriet. En toen ruzieden we en toen voelde ik me zo schuldig en liet ik mezelf vallen, van die klif, in de leegte, en werd ik weer dat monster… Dat monster dat genadeloos kan moorden en maar om één ding geeft, zichzelf. Sophie ik was bang. Doodsbang, dat ik weer alleen zou zijn. En het spijt me, en ik smeek je om je vergiffenis.’

Ik was haast omver geblazen door deze uitbarsting van woorden en gevoelens. Wat was Emily dat ze zo snel van emotie kon veranderen? Was het oprecht, meende ze het? Ik wist het niet, het ene moment had ze me nog gehaat, en nu zat ze op haar knieën smekend voor vergiffenis van een persoon die niet veel beter was dan haar. Het duizelde me en ik zocht steun bij de muur. Mijn hand raakte het geweer en dat bracht me terug naar de realiteit.

In die seconde overdacht ik alles en maakte ik een keuze. Een zo vreselijk foute keuze. Ik koos om niemand te vertrouwen, zoals ik altijd al had gedaan. Ik koos om me niet te hechten en om mezelf los te maken van alle banden die me met de vriendschap verbonden. Ik pakte het geweer en richtte het op Emily.

Emily’s ogen werden even groot en ze schudde vol spijt haar hoofd. ‘Ik… Ik wist het. Vermoord me. Vermoord me nu, hier, op dit moment, en ik zal heen kunnen gaan in vrede en met het geloof dat het rechtvaardigheid was die me mijn leven ontnam.’

Ik deed een stap achteruit, zwaar ademend, met nog steeds het geweer op Emily gericht. Haar ogen waren gevuld met tranen en ze stroomden over haar wangen als een waterval van verdriet.

‘Vaarwel Sophie, ik heb altijd al geweten dat jij wijzer was, jij was het altijd die de goede keuzes maakte, dus doe het nu. Haal de trekker over en vel het oordeel van de dood.’

Ik keek haar aan, met mijn trillende vinger op de trekker.

In die seconde leken alle emoties samen te komen en me volledig van slag te brengen. Het ging in een waas van angst, woede, wanhoop, haat en vriendschap.

Ik liet het geweer achter en draaide me om, zo snel als ik kon, en ik rende.

Ik liet de schreeuwende Emily achter me en rende, rende, en rende. Alweer, voor de zoveelste keer. Ik had mijn belofte om te stoppen met rennen verbroken, en terwijl haar woorden door mijn hoofd echoden en me uit elkaar scheurden gebruikte ik weer de enige methode die ik heel mijn leven had gekend. Vluchten.

De drie tieners keken me verbaasd aan terwijl ik als een hoopje in elkaar stortte op het bankje in een klein park dat de Stark Tower grensde. Ik had de eerste de beste helikopter terug naar de Stark Tower genomen en nu zat ik hier dan, verloren en gebroken op een bankje terwijl een stel kinderen me aanstaarden.

Het was een vreemd stel, twee meisjes en een jongen. Het meisje rechts had een schetsboek in haar handen terwijl de andere twee naar een laptop op schoot hadden waar ze vol concentratie naar hadden gestaard.

‘Stop wasting your lantern!’ had ik de roodharige jongen horen zeggen tegen het meisje met het lange donkere haar, dat in de puntjes haast paarsrood leek. Het blonde meisje met het schetsboek keek op en lachte. ‘The shadow is hunting you Joe!’

Toen ik me op het bankje voor hen had laten neerstorten keken ze alle drie op. Het meisje met het bruine haar verloor al snel haar interesse en keek weer naar de laptop. De jonge met het rode haar en de sproeten volgde haar voorbeeld, alleen het blonde meisje keek me nog aan.

Iets aan haar bracht me van slag. Het leek wel alsof ik haar ergens van herkende, al wist ik niet van wat. Ze leek wel een beetje op mij, met haar blonde haar, bleke huid en  grijsblauwe ogen.

Plotseling scheurde ze iets uit haar schetsboek, stond ze op en liep ze naar me toe. Ze gaf me het briefje en zei: ‘Wanneer we ons diepste punt raken staan we open voor de grootste verandering,’ opeens grijnsde ze. ‘Snap je die reference?’ ze schudde haar hoofd en keek me even recht aan. ‘Volg je hart, doe wat goed is. Geloof alleen in wat je denkt en in de personen die je moet beschermen, het zal je leidden op je weg,’

Ze draaide zich om en liep terug naar het bankje.

Ik opende het briefje en hapte naar adem. Met balpen was een eenzame figuur met een mantel getekend. Ik herkende die gestalte, dat silhouet. Ik zou hem herkennen uit duizenden, met zijn rechte kaak en donkere haar. Ondanks dat zijn normaal zo rechte figuur nu gebogen zat wist ik meteen wie deze man was.

Loki.

Ik keek op, zoekend naar het blonde meisje, maar het bankje waar ze zonet nog op gezeten hadden was leeg. 

----

LOOOOOOL ja guess who? (kuch kuch kuch kuch kuch kuch kuch hoest not obvious at all) heheheh ik moest die reference er in doen, plus dat ik mezelf erin moest doen. Ik kon niet eens meer met Loki Mijn Denkbeeldige Vriend communiceren omdat ik de hele tijd het idee had dat Loki vreemd ging ofzo door met mij te praten in plaats van met Sophie (let niet op mij, dat is mijn denkbeeldige wereld met mijn denkbeeldige vrienden). Anyway, 3 keer raden welk spel Joe en Esra speelden?

AMNESIA OF COURSE YOU ... DISGRACE

:)

Hoi!

In ieder geval, ik hoop dat jullie het leuk vonden, en ja het gaat nog verder dit was niet het eind. xxx