Unspoken Truth

Hoofdstuk 1

Heyo mortals! Hhah ik weet dat niemand dit leest (behalve een paar mensen dan) maar toch blijf ik posten becuz I do what I want. Enjoy :D   Hoofdstuk 1

 Hoofdstuk 1

14 jaar later…

‘Wees voorzichtig,’ de omhelzing van mijn pleegmoeder deed me naar adem happen en ik duwde haar glimlachend van me af. Er rolde een traan langs haar wang. ‘Waarom moet je toch helemaal naar de andere kant van de wereld gaan?’

‘Omdat New-York mij roept,’ ik glimlachte en gaf haar een kus op haar wang. Ik voelde de warme hand van mijn pleegvader op mijn schouder en ik draaide me naar hem om. Ondanks zijn strakke mond twinkelden zijn ogen, zijn manier van lachen. Hij schudde even zijn hoofd terwijl hij naar me keek. Toen krulden zijn mondhoeken en omhelsde hij me ook.

‘Mensen alsjeblief! Er bestaat iets wat moderne technologie heet. Het is niet dat ik jullie nooit meer terugzie!’ Opeens voelde ik iets zwaars aan mijn jas hangen en ik keek naar beneden. Het stralende gezicht van Ellie keek me aan en ik wreef even over haar hoofd.

‘Neem je cadeautjes voor me mee?’

‘Wat is dat nou voor vraag?’ zei Yva terwijl ze Ellie voorzichtig opzij duwde. Mijn vijf jaar oudere pleegzus keek me ernstig aan. Haar grijsblauwe ogen knipperden even en ik zag hoe er een traan over haar wang rolde. ‘Je bent zo groot geworden…’

Ik glimlachte en omhelsde haar ook. ‘Ik zal je missen zus,’

‘Ik jou ook,’

Ze liet me los en ik keek nog een keer naar de mensen de afgelopen jaren mijn familie waren geweest, mijn steun en toeverlaat. Ik pakte mijn koffers en wikkelde mijn sjaal rond mijn nek. Terwijl ik nog even naar ze zwaaide liet ik de kleine en beschermde wereld waar ik in had geleefd los. Ik wist dat de tijd van dromen over was en dat ik nu niet langer meer kon vertrouwen op hun zachte woorden en bemoedigende gebaren.

Toen ik het vliegtuig binnen stapte draaide ik me voor de laatste keer om en ondanks dat ik wist dat we contact zouden houden en ik ze waarschijnlijk nog vaak genoeg zouden samenkomen wist ik dat vanaf nu alles anders zou zijn.

‘Je spullen zullen naar je kamers worden gebracht. Jarvis zal je wel vertellen waar je heen moet,’ Pepper Potts streek even haar blonde haar uit haar gezicht en keek me aan. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. ‘Het is fijn om je weer te zien Sophie. Echt waar,’ met een map onder haar armen en een kop koffie in haar hand wist ze toch nog even naar me te zwaaien voordat ze in een van de liften stapte en de deuren achter haar dicht schoven.

Ik liep naar een van de liften en typte de etage in. Ik legde mijn vinger op de kleine scanner en binnen een seconde begon er een groen lampje te branden en kwam de lift in beweging. Ik voelde mijn maag even een sprongetje maken terwijl de lift omhoog schoot. Na een poosje kwam hij tot stilstaand en de deuren schoven open. De stem van Jarvis begroette me nog voordat ik uit de lift was gestapt.

‘Welkom thuis Miss Stark.’

‘Hoi Jarvis,’ zei ik terwijl ik met grote ogen naar de ruimte voor me keek. Het was modern ingericht met in de hoek een bar en hier en daar comfortabele banken. Overal stonden technische apparaten en hingen er schermen. In de hoeken stonden potten met tropische planten en er klonk jazz muziek uit de luidsprekers die overal verborgen leken te zitten. Maar het meest adembenemende was toch wel het uitzicht dat uitkeek over de skyline van New York, met zijn drukke straten en hemelhoge gebouwen.

‘Het is… prachtig…’ mompelde ik in mezelf.

‘Het doet uw oom vast goed om te horen dat u het vertrek waardeert. Hopelijk zult u ook uw eigen kamers aangenaam vinden.’ Jarvis beschaafde stem deed me even schrikken maar ik glimlachte terwijl het gevoel van “thuis” me vanbinnen verwarmde. ‘Kamers?’ vroeg ik.