Unspoken Truth

hoofdstuk 7

Most. Boring. Chapter. Ever.

Ik dacht dat ik in slaap zou vallen terwijl ik het schreef. Ik mis de drama. Ik had trouwens nooit gedacht dat ik dit verhaal weer zou oppakken, ik vind het namelijk vreselijk slecht. Maar dat doet er niet toe, ik moet ook al mijn emoties kwijt kunnen in een verhaal als dit (niet dat ik op Sophie lijk behalve qua uiterlijk en oké op een paar andere kleine dingetjes na). 

Maarja, de inspiratie is weer op en daarom loop ik nu een heel verhaal op te hangen aan de twee mensen die dit lezen hehe :) I'll do what I want. 

Hoofdstuk 7

De jonge man die slechts een paar centimeter van mij vandaan zat maar op dit moment toch vreselijk ver weg leek keek me met zijn droevige ogen aan. Zijn gezicht was lijkbleek, vervuld met een herkenning en afschuw die in elkaar verweven waren. De stilte die tussen ons in hing leek zo fragiel als het porselein in de kast van mijn moeder. De vele kleurige kopjes met roosjes en franjes, beeldschoon en vreselijk kwetsbaar, verzorgd met een liefde en het niet kwijt willen raken. Waarom moest ik opeens daar aan denken?

Opeens realiseerde ik me dat ik alles van daarnet hardop had gezegd. Beschaamd verborg ik mijn gezicht in mijn handen. Het was zo lang geleden geweest dat ik ook maar direct aan dat moment had teruggedacht. Ik had het geprobeerd te verbergen, daar diep in mijn hart waar ook de andere herinneringen lagen die ik niets liever wou dan vergeten.

Ik voelde een koude vlaag langs me heen gaan en ik schrok op. Ik deinsde achteruit toen ik de gestalte naast me zag, zijn knieën opgetrokken, zijn kin rustend op zijn gebalde vuisten.

‘Hoe…?’ ik draaide me om en zag dat Loki nog steeds in zijn cel zat, zijn ogen gesloten en met een geconcentreerde blik. Hoe kon het dat diezelfde man hier naast me zat?

Ik keek weer naar de Loki die naast me zat en hij keek met een trieste glimlach rond zijn lippen op. ‘Het vergt heel veel energie, want de cel lijkt mijn kracht op te zuigen, maar ik kan kopieën van mezelf maken…’ Hij zei dit alsof het hem heel veel moeite koste.

Zonder er bij na te denken stak ik mijn hand naar hem uit. Op het moment dat mijn hand zijn arm zou moeten raken ging er een lichte huivering door me heen en trilde zijn gestalte, als een verstoord hologram.

‘Als je dit kan, waarom ontsnap je niet gewoon zo?’ vroeg ik.

‘Zoveel kracht heb ik op dit moment niet…’ mompelde hij. ‘Dit vermoeit me al,’

‘Waarom doe je het dan?!’ vroeg ik terwijl ik opstond. ‘Waarom praat je met mij en praat ik met jou?!’

Hij keek op en zijn ogen stonden koud. Ik deed een stap achteruit.

‘Omdat… Omdat ik doe wat ik wil!’ hij stond verwoed op en meteen vervaagde zijn beeld. Hij was nu alleen nog maar een schim die me recht aankeek. De plotselinge vergelijking tussen hem en haar trof me als een kogel en ik deed weer een stap achteruit waardoor ik struikelde en achterover van het trappetje afviel.

In een fractie van een seconde bewoog het beeld van Loki van waar hij stond naar waar ik heen viel. Ik voelde een vlaag vrieskou voordat ik de grond raakte en de Loki in de cel zijn ogen opensperde.

Ze waren bloedrood en zijn huid was ijs blauw. ‘Ik…’ nog voordat hij de zin af kon maken vielen zijn ogen weer dicht en zakte hij op de grond.

Ik krabbelde overeind en rende naar het glas toe waar ik neer knielde. Ik legde mijn handen op het glas in de hoop dat het zou breken maar natuurlijk deed dat het niet.

‘Waarom verbruik je al je energie zo…’ fluisterde ik. ‘Wie ben je in vredesnaam?’

Maar hij gaf geen antwoord, zijn ogen gesloten en zijn gezicht weer de normale bleke kleur, bewusteloos als in een diepe slaap.