Unspoken Truth

Hoofdstuk 9

Ugh, Sophie lijkt op Bella. Maar daar gaat verandering in komen, dat beloof ik. Ik heb een hekel aan typjes die alleen maar toekijken terwijl hun geliefden ten onder gaan (LOL drama drama drama). Oh ja, voor als ik het nog niet had gezegd: Emily is een personage uit een verhaal van Ezziedoll dat parallel loopt aan het mijne (bijna parallel dan...). Ze heeft het nog niet gepost maar ik hoop dat ze dat gaat doen (hint hint hint esra). 

ENJOY! 

Ps Jack Frost is CUTE! 

Hoofdstk 9

Nadat de schrik op me ingeslagen was als een bom leek ik weer te veranderen in de gevoelloze en ijskoude ik. Het was iets wat alleen gebeurde als ik in shock was of wanneer ik extreem kwaad was. Op dit moment was ik het allebei.

De donkere ogen achter de lok donker haar keken me sadistisch aan en ik schudde mijn hoofd. ‘Ben je gekomen om me af te maken?’

‘Nog niet,’ zei Emily vrolijk terwijl ze van het gebouwtje afsprong waar ze op had gestaan. Ze droeg een lange zwarte jas die om haar heen zwierde en haar haar hing los over haar schouders. Ze zag er veel volwassener uit en op haar gezicht zaten hier en daar wat littekens en over haar schouder hing een koker met pijlen, maar nog steeds herkende ik het meisje van vroeger.

‘Ik dacht dat je dood was,’ zei ik toonloos terwijl het in mijn hoofd een grote troep was. Hoe kon het dat ze hier stond? Ik had haar duidelijk van de klif zien springen die avond dat we ruzie hadden gehad.

‘En nog steeds onderschat je me, Sophie,’ razendsnel spande ze de boog die ze in haar handen had en richtte een pijl op mij, zonder te schieten. ‘Ben je werkelijk zo arrogant? Alsof ik mezelf dood zou laten gaan om jou. Maar dat doet er nu niet toe, we rekenen daar later wel mee af. Eerst ga jij precies doen wat ik zeg.’

‘En waarom zou ik?’ zei ik terwijl ik langzaam achteruit liep naar de rand van het dak.

‘Oh dat zou ik maar niet doen...’

‘Je kan me net zo goed neerschieten, maar dat doe je niet omdat je me nodig hebt, en ik gun je niet datgene wat je met mij wil bereiken.’

‘Gun een achtjarig jongetje dat op dit moment naast zijn moeder en kleine zusje loopt en voor de etalage van een speelgoedwinkel stil blijft staan zijn leven?’

Ik draaide me om en keek naar beneden. Ik wist niet hoe Emily het zo goed kon zien want het enige wat ik zag was een zwerm kleurige figuurtjes.

‘Geloof me, ik mis nooit.’ Ze richtte haar boog op de menigte ver beneden ons en glimlachte. ‘Ik, Sophie Stark, heb niet stilgezeten in mijn dagen van ballingschap. Ik heb van mijn talenten gebruik gemaakt, voor het goede zowel als het slechte.’

‘Jouw doeleinden zijn zelden goed,’ antwoorde ik koeltjes.

‘Niet zo brutaal, vergeet niet wie je voor je hebt,’ Emily spande haar boog nog wat strakker aan.

‘Een zielige huurmoordenaar,’

Emily siste en richtte de boog meteen op mij.

‘Ik ben niet meer bang voor de dood,’ zei ik terwijl ik haar recht aankeek.

‘Jij niet nee, maar wat dacht je van je oom. Wat een vreselijk verlies. Zijn kleine nichtje, het enige familielid dat hij nog had, bruut vermoord. Of die mensen die zich onze ouders noemen. En oh, die eenzame en in zelfmedelijden verdrinkende god…’ Emily zwiepte nonchalant met haar haar terwijl ze me minachtend aankeek. ‘Ik weet dat je niks meer om je leven geeft, Stark. En ik weet evengoed hoe je om dat van anderen geeft. Daarom ga jij mij nu helpen met het terugwinnen van mijn geliefde leraar.’

Woedend keek ik naar de jonge vrouw die eens mijn beste vriendin was geweest. De vreugde die ik heel even had gevoeld toen ik erachter kwam dat ze nog leefde was op slag verdwenen. Dit was niet Emily Foster zoals ik haar had gekend, dit was een demon uit mijn nachtmerries.

‘Zeg me wat je wil en laat mij en mijn vrienden dan met rust,’

Emily lachte schel en ik wist dat ze zich nooit aan haar belofte zou houden. Ze zou met me afrekenen zodra ik haar had gegeven wat ze wou. Maar dat liever dan dat ze onschuldige mensen hierbij ging betrekken. Ik had mezelf al ten dode opgeschreven maar als ik haar tevreden zou stellen was er een kans dat ze mijn oom en de rest met rust liet.

‘Vertel me wat ik moet doen,’ zei ik verslagen. Emily’s glimlach verbrede zich en de triomf van de overwinning glinsterde in haar ogen.

‘Dit is het plan…’

Zwijgend keek ik uit het raampje van de gestolen helikopter van mijn oom. Emily zat naast me en bestuurde het toestel. Ik dacht terug aan die ene keer dat we hadden gewenst dat we konden vliegen, zodat we naar de wereld konden kijken van boven af, alsof wij de schrijvers van het verhaal waren en niet de personages.

‘Emily Foster, SHIELD agent. Ik vraag permissie om te landen, Roger.’

Na een poosje landden we op het dek van de Helicarier. Ik droeg een outfit van SHIELD en volgde Emily naar binnen.

‘Eerlijk gezegd had ik nooit gedacht dat het zo makkelijk zou worden,’ zei Emily opgewekt. ‘Het lijkt wel alsof alles mee zit de laatste tijd. Eerst kom ik erachter dat jij, van alle mensen, net jij, een prachtig wapen bent geworden in mijn schaakspel. Dan kom ik zonder problemen de basis van SHIELD binnen. Ik dacht dat Fury me niet zou toelaten maar blijkbaar toch. Vervolgens kan ik recht op mijn doel aflopen zonder…’ Emily’s zin werd onderbroken door het geloei van sirenes. ‘Wat?!’ zei ze ontzet.

Ik keek Emily even emotieloos aan en ze fronste haar wenkbrauwen. ‘Houd je mond of anders…’

Ik haalde mijn schouders op maar volgde haar toch toen ze begon te rennen. Het was lastig haar niet uit het zicht te verliezen want overal om ons heen was het chaos. Mensen pakten hun wapens en renden door de gangen terwijl de sirenes overal bovenuit klonken.

Na een poosje kwamen we aan bij de deur die naar Loki’s cel leidde. Hij stond wijd open en Emily sleurde me mee naar binnen. Een vloek ontsnapte haar mond en ik hapte naar adem.

De cel was verdwenen.