Unspoken Truth

Proloog

Hooi mensen die dit lezen! Dit is een avengers fan fictie en ik geloof dat er niet veel Nederlandse Avengers fans zijn. Toch heb ik dit verhaal geschreven omdat ik het zelf leuk vind :D Het is meer gebaseerd op de films van Marvel dan op de stripboeken. 

The Avengers zijn van Marvel, net als de films Thor, Captain America, Iron Man en Iron Man II. Maar dat wist je waarschijnlijk al :D 

In ieder geval, veel leesplezier!

De cover heb ik zelf getekend. 

  Proloog

Ik had nooit gedacht dat ik de enige man van wie ik ooit zoveel had gehouden zo zou verraden. Ik had nooit gedacht dat ik op deze manier zou eindigen, alsnog zo eenzaam en alleen, dwalend in de fjorden van het koude en beeldschone Noorwegen.

Ondanks de bitterheid die we beiden hadden gevoeld voor alles om ons heen had ik niet mee kunnen gaan in zijn prachtige en gruwelijke waanzin. Ik kon niet de wereld ten onder zien gaan terwijl ik aan de zijlijn stond en toekeek, alles in mijn aard sprak dat tegen. En hoeveel ik ook van hem had gehouden en hoeveel pijn het ook had gedaan, de last op mijn schouders zou alleen maar zwaarder zijn geworden als ik had toegegeven aan mijn gevoelens. Ik had mijn geweten gevolgd en mijn hart laten stoppen en ondanks al het verdriet en de pijn bleef de spijt die ik zo graag wou voelen weg.

(Sophie, 8 jaar oud) De duizenden lichtjes van de stad reflecteerden in het water, als dansende vuurvliegjes deinend op de golven. Het klotsen van het water klonk als een altijd aanwezige ruis onder het geluid van de auto’s en de stad. De wind blies zachtjes langs mijn gezicht terwijl de koele avondlucht me even deed huiveren.

‘Heb je het koud?’

Ik schudde even mijn hoofd en keek met verbazing naar de uitgestrekte zee voor me. Ik vroeg me af of er ooit een einde aan zou komen, aan de zee, die geen tegenstand duldde.

‘Niet naar de zee kijken, maar naar de hemel.’ Oom Stark ging op het platte dak zitten en staarde naar de lucht boven hem, die bezaaid was met sterren. ‘Kom zitten,’

Ik ging naast hem zitten en leunde met mijn hoofd op zijn schouder. ‘Wanneer komt mama terug?’

Oom Stark ademde even diep in en ik wist dat ze niet terug zou komen. Nooit. Zijn onuitgesproken woorden raakten me met de kracht van een kogel en ik sloeg mijn ogen neer.

‘Ze is nu bij papa,’ Oom Stark legde zijn jas rond mijn schouders terwijl de eerste tranen over mijn wangen rolden. Het waren tranen van wanhoop, van alle emoties die zo heftig door me heen raasden. Bitter verdriet waar geen woorden voor waren.

‘Het spijt me zo Sophie,’ Oom Stark legde een beetje ongemakkelijk zijn arm om me heen. ‘Ik ben niet zo goed in troosten, zoals je misschien weet, maar ik kan je wel een verhaal vertellen.’

‘Waarom zou ik een verhaal willen horen terwijl…’ mijn stem was klein maar brandde van woede.

‘Omdat mijn vader me dit vertelde...’ Oom Stark wees naar de sterrenhemel boven me. ‘Heel, heel lang geleden zeiden de mensen dat er Negen Werelden waren, die bestuurd werden door de Goden. De oppergod, Odin, woonde in de machtigste wereld van allen, Asgard. Daar regeerde hij, en beschermde hij ons wanneer we in nood waren, samen met zijn twee zonen. Thor en Loki…’

Oom Stark wees naar de sterren en vertelde me welke Wereld elk was. Hij vertelde over de twee broers die verbonden waren en hoe de een jaloers werd. Over hoe Thor met zijn bliksem schoot wanneer hij kwaad was en hoe Loki vond dat hij de ware koning was van Asgard. Hoe ze elkaar bevochten en hoe de wereld haast ten onder ging.

Ondanks alles wat ik eerder had verloren wist ik voor even te ontsnappen aan de stekende pijn in mijn hart. Ik verloor mezelf in de wereld van de Noorse goden, waar ik in mijn gedachten over de sterren vloog en de Negen Werelden rondreisde.

‘En zo viel Loki in de diepte van de duisternis, zijn straf voor al het kwaad dat hij had aangericht…’ Oom Stark zweeg even en de stilte dreef tussen ons in terwijl ik naar de enorme sterrenhemel boven me staarde.

‘Misschien was Loki gewoon verdrietig…’ mompelde ik. ‘Misschien voelde hij zich gewoon verlaten, onbegrepen en alleen gelaten…’

Oom Stark haalde zijn schouders op. ‘Dat was nog geen reden om slecht te worden…’

‘Misschien koos hij niet om slecht te worden maar…’ ik kon mijn zin niet afmaken.

‘Bedoel je nu jezelf?’ vroeg mijn oom.

‘Nee natuurlijk niet!’ zei ik snel terwijl ik de andere kant op keek zodat hij mijn roodbetraande ogen niet hoefde te zien. Hij zuchtte even en staarde voor zich uit. Na een tijdje schoof ik wat dichter naar hem toe. ‘Ik mis papa en mama…’

‘Ik mis ze ook…’

Mijn keel was dichtgeknepen en een koude hand omklemde mijn hart. ‘Ga niet weg. Niet zoals zij. Laat me niet alleen… Alsjeblieft ga niet weg…’

Ik hoorde hoe mijn oom diep inademde. ‘Ik zal niet weg gaan. Dat beloof ik. Dat beloof ik…’