Unspoken Truth

Hoofdstuk 13

Het laatste hoofdstuk mensen, so you better prepare yourselfs for anther piece of pure drama and sentimentality. YISS ik hou van sentimentaliteit.

Ps lusiter AUB het stuk dat ik hiernaast heb gezet. Ik vond het zomaar toen ik op You Tube was en ik vond het heel mooi en mijn verhaal verdient het niet om begeleid te worden door zulke mooie muziek maarja, I'll do what I want.

Het spijt me zo voor dit einde, echt waar, maarja, ik hou niet van happy-ends. Maar als je mijn boeken leest dan weet je dat inmiddels wel. Ik wil jullie allemaal HEEL ERG bedanken voor het feit dat jullie het heel dit vreselijke verhaal vol hebben gehouden en hebben gelezen en me hebben gesteund met comments en votes! Heel erg bedankt!

xxx Sarah

Hoofdstuk 13

Soms zijn er dingen in het leven die alleen duidelijk worden op het moment waarop je de dood recht in de ogen kijkt. Dan pas weet je dat wat je dacht te weten slechts een vage afspiegeling van de waarheid was. Zo kwam ik erachter dat door te houden van Loki, ik een kleine verandering in hem teweeg had gebracht. Het had niet zozeer liefde op het eerste gezicht te hoeven zijn, noch ware liefde, maar het was iets van affectie, en dat was precies wat iemand nodig heeft om lief te kunnen hebben.

Misschien was het gewoon stom toeval geweest, en waren onze levens beide zo verdraaid dat we elkaar herkenden. Dat we aan elkaar vastklampten in een tijd van verwarring, de tijd van chaos na de pijn, in de hoop dat er een tijdperk van geluk aan zou breken.

Dat was voor beide onze droom geweest, gelukkig zijn. Hij dacht dat hij gelukkig zou zijn door macht, of misschien zelfs acceptatie, en ik dacht dat ik gelukkig zou zijn door te vluchten. Maar beiden waren we dom, want macht is meer een verslaving dan een ware bron van geluk, en vluchtten was enkel nieuwe pijn tegemoet lopen.

In een andere wereld, in een andere tijd en met een ander verleden zouden Loki en ik waarschijnlijk nooit van elkaar gehouden hebben, want we waren twee verschillende zielen met verschillende waarden en normen. Maar de pijn die we hadden geleden had ons samengebracht, en nu we eenmaal elkaar zagen als baken van hoop konden we niet meer loslaten.

Toch was loslaten de enige manier geweest waarop hij weer zichzelf zou worden, want wanneer we ons diepste punt raken, staan we open voor de grootste verandering.

Deze zin had zich maar blijven herhalen in mijn hoofd, en het was mijn richtlijn geweest, en de reden tot mijn handelen. En ik vervloekte mezelf, omdat ik luisterde naar een vreemd kind dat niks met mij te maken had.

Ik staarde voor me uit, naar het meer dat uitmondde in de zee. IJskoud en beeldschoon, eenzaam en verlaten, met een muur van bergen die over het land de wacht hield. Altijd daar om toe te kijken, maar nooit om zich ergens mee te betrekken.

Ja, ik had de val overleefd, doordat ik de haakfunctie op de elektrische arm had gebruikt en me daardoor had vastgeklampt aan een van de verdiepingen van het gebouw. Zo had ik mezelf omhoog getrokken, en was ik via het raam de Stark Tower weer binnen gekomen, iedereen in de waan latend dat ik dood was. Zo lag ik daar, gebroken, totdat ze mij vonden, maar toen was het al te laat, of eigenlijk, het was precies goed.

Loki had verloren en was teruggestuurd naar Asgard, om daar zijn straf te ondergaan. Ik wist dat Thor om hem gaf en dat stelde me gerust. Ik keerde terug naar Noorwegen, omdat het dagelijks leven in New York me niet aanstond en ik verlangde naar de eenzaamheid.

Zo kwam het dat ik hier weer zat, en de ironie van dit hele gebeuren zag. Het was de klif waar vele jaren geleden mijn beste vriend vanaf gesprongen was. De laatste keer was ik het die sprong, maar ondanks alles dat gebeurd was kwam ik uiteindelijk toch weer terug bij af.

Ik voelde er niet veel voor om vooruit te gaan, maar achteruitkijken deed ik ook niet meer. Het was alsof ik in een niemandsland van het verleden en de toekomst verkeerde, want het heden bestond niet.

De gebeurtenissen van mijn leven waren een ring, telkens hetzelfde, telkens herhaling, misschien in een net wat ander patroon, maar in grote lijnen weer hetzelfde verdriet. Opstaan, vallen, opstaan en uiteindelijk weer vallen.

De eerste stralen zonlicht schenen door de nauwe openingen tussen de bergen, alsof ze me probeerden te bereiken, maar het net niet lukte. De druppels water gleden van de grassprietjes die langzaam ontdooiden en de lucht rook naar de belofte van de lente. Het groen brak door het wit en grijs heen.

Groen, de kleur van de hel, maar ook van nieuw leven. Ik glimlachte mistroostig toen ik de reflectie van wat vogels in het water zag. Ik keek op en zag hoe ze in cirkels rondvlogen. Ik vroeg me af hoe het was om te vliegen, om over de bergen heen te kijken en de zon te kunnen zien.

Ik sloeg het boek dat ik op mijn schoot had open en begon te lezen. De mythen en legenden van het Noorden stond in gouden letters op de kaft geschreven, versierd met gouden ranken en taferelen uit de Noorse mythologie. Het was een boek uit mijn jeugd, toen ik droomde over steden die werelden van mij vandaan lagen.

Eerst las ik over hoe de goden de Aarde redden van de IJsreuzen, en hoe Odin the Casket of Ancient Winters stal van de IJsreuzen, zodat ze geen energiebron meer hadden. Hoe hij naast de energiebron ook een jongetje aantrof, een baby nog, ijsblauw en alleen gelaten om te sterven. Odin nam het jongetje mee en bracht hem  samen met zijn eigen zoon, Thor, groot. De jongen groeide op maar wist dat hij anders was. Zijn vader leek meer van Thor te houden dan van hem, en toen hij erachter kwam dat Odin niet zijn echte vader was brak zijn hart, want Odin had hem enkel gered in de hoop later een vredespact met de IJsreuzen te kunnen sluiten. De jongen voelde zich een van zijn vaders gestolen relikwieën.

Zo kwam het dat de geadopteerde jongen, die zichzelf gehaat voelde en ongeaccepteerd, alles zou doen om wel geaccepteerd te worden. Hij zou bewijzen dat hij het waard was om te regeren, dat hij een echte zoon van Odin was, en geen monster.

Maar toch was hij verblind geraakt door dat doel, en wou hij wraak en macht. Hij kwam onder de betovering van zijn verlangen en hij besloot om Midgard, ook wel de Aarde genoemd, te veroveren. Want Odin had een troon, zijn echte vader had een troon en zijn broer had een troon. Verward door zijn zoektocht naar positie viel Loki als een gevallen Engel naar de dieptes van het universum en de realiteit waar hij een vreselijke macht kreeg die hij voor het veroveren van de Aarde gebruikte.

Maar Loki verloor, want hij werd tegengehouden door een groep opmerkzame mensen, de machtigste helden van de Aarde. Verloren en beschaamd, met een gekrenkte trots en een nogmaals gebroken hart keerde hij terug naar Asgard, de stad van de goden, om daar de rest van zijn dagen in eenzaamheid door te brengen, onwillig om in het openbaar te verschijnen of om zijn vader en broer onder ogen te komen. Want hij schaamde zich voor wat hij had gedaan en zijn geweten achtervolgde hem elke nacht weer, zodat hij geen rust kon vinden in de slaap. Maar hij onderging dit als zijn straf, want hij zag in dat in zijn eigen medelijden verdrinken geen optie meer was.

En ook ik moest lijden, want ik was voor hem gevallen, voor het kwaad in eigen persoon. Ik had het leven van degenen van wie ik hield geriskeerd door het zelfmedelijden dat ik had gehad. En ik haatte mezelf daarvoor.

Ik wist dat het een tijd zou duren voordat ik weer zou kunnen lachen en ik weer een leven zou kunnen leiden als een normaal mens. Ik zou altijd gelittekend blijven, maar dat was ik al. Maar ergens diep vanbinnen was ik veranderd. Niet zoals ik had gedacht toen ik Noorwegen had verlaten om naar New York te gaan, nee op een andere manier. Ik was veranderd en er was geen terugkeer, want dit was permanent, dat wist ik en dat voelde ik.

Mijn gebroken hart zou weer helen, want dat was de zalvende balsem van de tijd. Vallen, opstaan, vallen en uiteindelijk weer opstaan. Want dat was wat ik deed, en wat ik altijd zou blijven doen. Ja, ik was een vluchter, en ik had heel vaak gezegd dat ik daar mee zou stoppen, maar het was een deel van mij dat niet kon veranderen, hoe ik ook probeerde.

En door dat te accepteren was ik veranderd. Ik was het perfecte tragische meisje, zoals Emily dat had gezegd, maar ik wist dat treuren om het verleden me niet naar de toekomst zou brengen.

Diepste punten heeft ieder mens, maar zonder eerst diep te zijn geweest zal je nooit naar boven kunnen klimmen. En dat was wat ik moest doen, naar boven klimmen, de top van de berg bereiken, want alleen dan, dan zou ik eindelijk de zon kunnen zien.