Fire on Fire † HyunMin

♤Lyrics♤

They say that we're out of control and some say we're sinners
But don't let them ruin our beautiful rhythms
(Onlar kontrolden çıktığımızı ve bazıları günahkâr olduğumuzu söylüyor, ama onların güzel ritmimizi mahvetmelerine izin verme.)

♤♤♤

"Hyunjin-ah benim gitmem gerekiyor, yarın tekrar buluşalım!"

"Ceza almak eğlenceli hâle gelmeye başladı Minnie, hadi git ve güzelce uyu."

"Tamam, sen de öyle!" Görevli Seungmin'i çıkartmak için geldiğinde ilk defa minik adımları üzülerek çıkıyordu o odadan.

"İstediğimiz zaman buraya gelebilir miyiz görevli abla?"

"Hayır gelemezsiniz, neden böyle bir soru sordun?"

"Hiç, merak ettim." İkisi de omuz silkerek odaya gittiler ve Seungmin minik arkadaşının yanına oturdu. Olanları ona anlatmak istiyordu ama görevli hâlâ odadan çıkmamıştı. Çıktığı gibi yerinde zıplayıp etrafta koşuşturdu.

"Hyunjin benimle şarkı söyledi! İnanabiliyor musun şarkı söyledik~"

"Çok tatlısın." Seungmin şaşırarak miniğe baktı, durduk yere neden böyle demişti ki şimdi? Yatağına oturup örtünün altına girerek gözlerini kapattı, ne tepki vereceğini bilememişti. "Ben uyuyacağım." dedi duymamış gibi davranarak.

"Işık varken uyuyamıyorsun ki, kandırma beni."  Jeongin ışıkları kapatırken uzanan bedenin saç tutamlarının arasına minik elini atarak hafifçe karıştırdı ve yatağına uzandı. Seungmin hem şaşırmıştı hem de ne yapacağını bilemiyordu, neden böyle bir şey yapmıştı ki?

"Seungmin! Ben geldim uyan hadi~" Felix elleriyle arkadaşını sallayarak üstüne atladı, kesinlikle kimseyle olmadığı kadar onunla iyi anlaşıyordu. Gözlerini açtığında sıkıca sarıldı ve yanaklarını sıktı. "Bugün birlikte oyun oynayabilece-" Sözünü kesen görevliyle dudaklarını büzdü, üçüne de dışarı çıkmaya zorlayan görevli eşliğinde bahçedeki alana indiler. Bugün kahvaltılarını bahçede yapacaklardı, tek sorun Seungmin'in daha pijamalarını bile değişmemiş olmasıydı.

"Ben gece hiç uyuyamadım, çok uykum var Lixie."

"Aww, kıyamam sana. Birazcık kestirirsin omzumda, hiç uykun kalmaz."

"Benim kucağımda da uyuyabilirsin Hyung, yani istersen."

Hepsinin arasında bir sessizlik oluşurken önlerindeki tostları kemirmeye başladılar.

♤

"Çocukları pijamayla getirmelerine ne gerek vardı? Yarım saat daha uyumalarına izin vermemek acımasızca." Hyunjin abisinin sözlerine katılarak başını salladı, onlardan küçükler uykularını da alamıyorlardı.

"Çocuk daha uyanmamış ama tost yemeye çalışıyor."

"Hangisi?" Minho parmağıyla uzaklarındaki çocuğu işaret ettiği sırada kardeşi saf saf gülümsedi. "Ama çok tatlı, baksana minnacık bir ayıcık gibi."

"Hyunjin!"

"Hyung o da beni seviyor, yemin ederim ki seviyor."

"O uykusunu bile alamamış on bir yaşındaki bir bebek, ne diyorsun Hyunjin ya." İkisi de birbirine bakıp gözlerini devirirken Hyunjin ayağa kalkıp gizlice bir yaş küçük grubun olduğu tarafa ilerleyerek miniğin omzuna dokundu.

"Hey! Pijamaların çok tatlıymış Minnie, ayrıca sen de öyle."

"Ha?" Arkasında baktığında gördüğü kişiyle kıkırdadı.

"Teşekkür ederim. Şey, bugün..." Utanarak pijamasının uzun kolunu yüzüne siper etti.

"Öğle yemeğinden sonra." dedi Hyunjin, buluşacakları yeri ikisi de az çok biliyordu. Görevli görüş açılarına girdiğinde eğilip kırmızının renklerinde dolaşan yanağa minik öpücüğünü armağan ederek abisinin yanına döndü. Kalbi bir yarış motorundan bile daha hızlı atıyordu ilk defa.

"Hyung gördün değil mi? Ne kadar tatlıydı öyle..."

"Gördüm, kör olaydım da görmez olaydım." Hâlâ salak salak sırıtırken öğle arasına kadar olan aktivitelere girip çıkmalarının ardına yemeklerini yediler. Buluşmaları için ikisi de saçma şeyler yaparken Seungmin yanlış ceza odasına götürüldüğünü farkedip ağlamaya başladı, oraya gitmek istemiyordu. Kapkaranlık olan oda onun için en korkutucu olanıydı. "Lütfen..." dedi yerde gitmemek için sürüklenirken. "Başka bir ceza da olur, lütfen!"

"Ne hâlin varsa gör." Görevli onu kaldırıp tekrar buz gibi olan odaya götürürken gözyaşlarını sildi minik, Hyunjin'le sırtsırta gelebileceği bir oda olduktan sonra hangi oda olduğunun bir önemi kalmıyordu. Sırtını duvara yasladıktan sonra ritimle duvara tıktıkladı.

"Kimse var mı?"

"Hiç gelmeyeceksin sandım, sonunda geldin! Bugün birisi ağlıyordu, gelirken ne olduğunu gördün mü?"

"Şey... Ağlayan kişi bendim, karanlık odaya gideceğim diye çok korktum."

"Yanında olup sarılabilmeyi çok isterdim." Sabahki öpücüğü hatırlarken tekrar kızardı minik. "Bestenin devamı var mı Hyunjin-ah?"

"Umm, hayır yok. Birlikte şarkı sözü yazalım mı üzerine?" Seungmin heyecanla ellerini çırpıp sanki ona bakıyormuşcasına arkasındaki duvara döndü.

"Bu evet mi demek oluyor, öyleyse başlayalım. Yanımda not defteri getirdim, birlikte yazacağız tamam mı?"

"T-tamam." Hyunjin not defterine heyecanla bakarken şarkıyı mırıldanmaya başladı. Miniğin kulağına dolan mırıltılar beyninde bir şeyler çağrıştırmıştı, hiç şarkı sözü yazmamış olsa da duvarın arkasında ona ilham veren biri vardı.

"Hyunjin-ah, buldum!" Gözlerini kapatıp çocuksu sesiyle mırıldandı.

"Asla elveda deme çünkü sen ve ben, biz biriz." İkisinin de aniden oluşturduğu sessizlikte sadece kalplerinin atış ritimleri duyuluyordu. Hyunjin devam ettirmek istercesine gülümsedi, bu şarkı ikisinin her şeyi olacaktı.

"Çünkü birlikte aynı hayale yürüyeceğiz."

"Bu mükemmel... Sözleri yaz!" Heyecanla sözleri yazarken aklına gelen şeyleri de gizlice döküyordu.

"Lütfen şimdi yaptığın gibi yanımda yürümeye devam et."

"Yürüyeceğim, ilerde de birlikte yürüyeceğiz." Masum hayalleri, onları buradan kurtaracak tek kaçamaktı.

"Yarından daha fazla ve sonsuzluktan daha uzun."  Bunlar on üç yaşındaki bir çocuğun duygularıydı, çocuk olması duygularına engel değildi. Elleri not defterinde gezinirken derince bir nefes alıp gülümsedi.

"Nakaratımızın son sözlerini sonra söyleyeceğim, daha özel olmalı Min-ah."

Seungmin içinden mırıldandı. "Seni seviyorum."

Hikaye nasıl ilerliyor~? Kampın sonuna yaklaşıyoruz mu ne? Artık büyüyüp çılgın kısımları yazmak için fena heyecanlıyım ^^

Beni bir kere bol etkileşimle şımarttınız, tekrar şımarmak istiyorum 😭

Kendinize iyi bakın, ben derse kaçıyorum~

❣🧸