Allison's POV
Ash is a weapon to massive destruction.
Maari ngang tama sila. Isa ngang nakakakilabot na nilalang si Ash, pero hindi nila maiaalis sa akin ang tungkulin kong protektahan siya ano man ang mangyari. He and Treena were the only ones who lifted me up at my darkest times mula pa nang bata kami. Hindi madaling talikuran ang lahat ng iyon dahil lang dito. There must be a way of of this mess.
"Allison? Okay ka lang ba?"
"Um, yeah. Just zoned out for a bit."
It's been two nights since that incident happened. Nalaman ko ding nagagawa nilang pakalmahin si Ash gamit ang tranquilizer shot na dinevelop ng mga bampira laban sa kapwa nila bampirang nawawalan ng kontrol sa sarili. Pero hindi pangmatagalan ang epekto nito. It wears out after a couple of hours. In Ash's case, madaling araw siya sinusumpong.
Alam ni Ash na ganun ang nangyayari sa kanya sa mga oras na iyon, subalit wala talaga siyang nagagawa. Ayon kay Matthew, ayaw niyang makita ko ulit siya sa ganung sitwasyon. Ni-anino ko ay ayaw niyang lumapit sa kanya kung sakaling mangyari ulit iyon.
"Want a sandwich?"
Iniling ko ang ulo ko.
"Allison."
Nginitian ko siya at tumayo mula sa kinauupuan ko.
"Busog pa ako. I'm just gonna go take a nap."
Ihinakbang ko ang mga paa ko papaalis, subalit napahinto ako sa naglalakihang brasong yumakap bigla sa akin. My heart almost skipped a beat.
Ash knows how much I hate skinship. We barely even hugged since our childhood days. So why all of a sudden? Anong ibig sabihin nito?
"Sana may time machine na lang ako," bigla niyang sabi.
Hindi ako sumagot. Hinayaan ko lang siyang magsalita.
"O di kaya...sana panaginip lang lahat ng 'to. I hate goodbyes."
I bit my inner lip, trying my best not to burst into tears.
"Hey...okay ka lang ba?" This time, binitiwan niya na ako. Pumunta siya sa harap ko at sinubukang tingnan ang mukha kong natatakpan na ng buhok.
"Ba't mo ginawa yun? Alam mong di ako mahilig sa skinship."
He lowered his head. "Sorry."
Wala akong naisagot. Binalot lang ng purong katahimikan hanggang sa hindi na napigilan ng mga mata kong lumuha. Silent sobs.
"Naisip ko lang kasing maaaring ito na ang isa sa mga huling araw ko bilang normal na tao sa paningin mo," ani niya. "Hindi na kita pwedeng hawakan, yakapin...o ipakita sayo kung gaano ka kahalaga sa akin--"
"'WAG MO NGANG SABIHIN YAN!"
"Allison, ang mundong meron tayo ngayon ay hindi na tulad ng dati. Let's just face it. Sooner or later, I won't be human to you anymore. I'll become the monster that I was designed to be."
I scoffed at his statement. "There will be a cure. And we will find that cure no matter what."
"There is no cure."
Nabaling ang atensyon ko sa pinanggalingan ng pahayag na iyon. Si Matthew.
"Do not say that!" I said in a warning tone.
"Totoo ang sinabi niya," sagot ni Ash.
Leaving them with a glare with my teary eyes, I walked out of the scene without another word. Hindi ako papayag na mawala si Ash. Hindi pwedeng tumutunganga lang ako dito. I should do something.
PEOPLEEEE OF THE EARTHHHHH I AM BACKKKKK WAZZUP?
HINDI KO PA NAE-EDIT ANG PART NA 'TO, SO PAGPASENSYAHAN NIYO NA MUNA HA?
SSKSKSKKSKSKSK
LOVE,
CPTNLEILALA
BINABASA MO ANG
Fang Factor
Про вампиров"Vampires are like ice sculptures brought to life..." -maddem Written by: C P T N L E I L A L A (The rest of the contents are written in Tagalog)
