Take Me

Όταν κοιτάς βαθιά τη φύση

Κοίτα βαθιά τη φύση και τότε θα αντιληφθείς τα πάντα, Albert Einstein.

Ένας μονότονος ρυθμός είναι. Ένας ρυθμικός ήχος, τόσο απλό, μα τόσο μαγικό. Είναι ο ήχος που αυτόματα με κάνει να σκέφτομαι καλοκαίρι. Αυτό το ερωτικό κάλεσμα του θερμού καλοκαιριού.

«Μας έπρηξαν τα τζιτζίκια!», είπε ενοχλημένη η Μαρία.

Γέλασα και κατάλαβε την ασυμφωνία μου.

«Δεν θα μας κάνεις τη διάλεξη για τα τζιτζίκια και το κύκνειο άσμα τους, Αριάδνη;», με πείραξε.

«Λέω να μην.», απαντώ απορροφημένη στη σκέψη μου.

«Τι σκέφτεσαι;», ρωτάει η Γωγώ που άπλωνε αντηλιακό στο στέρνο της.

«Σκέφτομαι ότι δεν θέλω να κοιμηθώ απόψε. Αν γινόταν, να μην κοιμόμουν καθόλου όσο είμαστε εδώ. Αυτές τις 15 νύχτες να τις περάσω κοιτώντας τα αστέρια, να εδώ.» αναφώνησα παίρνοντας λίγη άμμο στη χούφτα μου.

«Ωραία, Γωγούλα κατάλαβες τι θα περάσουμε έτσι;» με πείραξε η Μαρία που σηκώθηκε όρθια.

«Εγώ θα το κάνω. Εσείς μπορείτε να κοιμάστε!», φώναξα τρέχοντας προς τη θάλασσα.

Χωρίς να το πολυσκεφτώ βούτηξα στο παγωμένο νερό. Αναστέναξα δυνατά από την κρυάδα και παρατήρησα μια παρέα αγοριών δίπλα μου να μπαίνουν δειλά δειλά στη θάλασσα και να με κοιτούν.

«Σας έβρεξα έτσι;», γέλασα αυθόρμητα και εκείνοι ανταπέδωσαν.

«Θαρραλέα σε βρίσκω, το νερό είναι παγωμένο.», μου είπε ένας από τους τέσσερις.
Τον κοίταξα και του χαμογέλασα. Ήταν ψηλόλιγνος και όμορφος.

Απομακρύνθηκα κολυμπώντας προς τα βαθιά. Λάτρευα την κρύα θάλασσα, με αναζωογονούσε. Ήταν το μόνο πράγμα που μου έφερνε στο μυαλό τόσες παρομοιώσεις. Είναι το κύμα, η αλμύρα ή ο ήχος της; Δεν ήξερα τι με σαγήνευε τόσο. Ίσως και η ίδια η αοριστία αυτού του θελγήτρου ήταν αυτό που ενίσχυε αυτό μου το αίσθημα.

«Ποιοι ήταν αυτοί, πες μας και εμάς!», άκουσα ξαφνικά τη φωνή της Γωγώς πίσω μου και γύρισα απότομα.

Η Μαρία δίπλα της με κοιτούσε με το ίδιο βλέμμα της αναμονής.
Τι όμορφες που ήταν οι φίλες μου. Ο ήλιος χτυπούσε τα βρεγμένα πρόσωπα τους και έκανε τα μάτια τους λαμπυρίζουν.