Take Me

Η κατάλληλη στιγμή

Άραγε αφήνω τη βούληση να με καθοδηγεί; Πάντα αισθανόμουν ότι ήλεγχα τον εαυτό μου στο πλαίσιο της αυτονομίας και της αυτοπειθαρχίας. Πειθαρχούσα στην προσπάθεια για την κατάκτηση του στόχου και του ονείρου, αλλά ποτέ στα συναισθήματα και στην ιδέα του αυθορμητισμού. Τουλάχιστον έτσι ήθελα να πιστεύω. Τώρα, όμως, είναι λες και συγκρατώ τον εαυτό μου από το να δωθώ σε μία επιθυμία: μία επιθυμία που δεν είχα τόσο έντονη μέσα μου ποτέ ξανά. Μία επιθυμία σαρκική, ηδονική και αναγκαία. Αλλά δεν είμαι μόνη σε αυτή τη ζωή. Πρέπει να συνυπάρχω με άλλους και να σέβομαι και τις επιθυμίες. Και όταν η επιθυμία μου αφορά άλλον, τότε πρέπει να υπάρχει συμφωνία και συμβιβασμός. Ούτε να εξαναγκάσω ούτε να πίεσω θέλω. Μα είναι όμως τόσο κρίμα που εκείνος δεν βηματίζει στα ίδια χνάρια...

"Ω δεν καταλαβαίνω τίποτα από αυτά που γράφεις.Ελληνικά είναι;"

Ακούω τη φωνή του James και ανασηκώνω το κεφάλι μου, κλείνοντας το τετράδιο μου.

"Ναι, είπα  να μην ξεχάσω τη μητρική μου γλώσσα."

Άφησε την τσάντα του στην καρέκλα και κάθισε δίπλα μου. Όπως πάντα ήταν  περιποιημένος,  με το σιδερωμένο polo του και τα ελαφρώς χτενισμένα προς τα πίσω μαλλιά.

"Τι έχω;" έστρωσε τα μαλλιά του ανήσυχος.

"Και τι δεν έχεις!" τον πείραξα και έδειχνε να το απολαμβάνει.

"Πώς ήταν η εβδομάδα σου; Προχώρησες με εκείνη την εργασία που μου έλεγες;"

"Την έχω αφήσει λίγο. Θα την ξαναπιάσω από Δευτέρα. Ήταν δύσκολη εβδομάδα." εξομολογήθηκα και ξεφύσηξε.

"Αν θες μπορείς να έρθεις στη σχολή το βράδυ να χαλαρώσουμε. Άλλωστε μου έχεις υποσχεθεί ότι θα μου δείξεις πώς χορεύουν οι Ελληνίδες."

"Τότε να σου χορέψω ζεμπέκικο και καλαματιανό." Γέλασα αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν καταλάβαινε τι έλεγα.

"Θα σου στείλω μήνυμα εάν είναι να πάμε." Συνέχισα και χαμογέλασε ευχαριστημένος.

"Αριάδνη, είμαι εδώ αν θες να μιλήσεις σε κάποιον. Σε βλέπω πολύ πεσμένη όλη την εβδομάδα." Το συνειδητοποιούσα και εγώ. Ξυπνούσα και κοιμόμουν με τη σκέψη του και την έλλειψη του. Είχα να τον δω μία ολόκληρη εβδομάδα, από τότε που με άφησε στο σπίτι του. Σήμερα θα τον έβλεπα, αλλά ήξερα ότι τίποτα δεν θα άλλαζε.

"Καλά. Πάω στο μάθημα τώρα μικρή. Περιμένω μήνυμα σου."

Ο James με αποχαιρέτησε και βγήκε από τη βιβλιοθήκη. Κοίταξα το ρολόι μου: 16.15. Σε ένα τέταρτο είχα Κοινωική Ψυχολογία με εκείνον και ήθελα να είμαι από νωρίς εκεί. Μάζεψα τα πράγματα μου και βάδισα γρήγορα προς τα έξω. Ο κρύος αέρας χτύπησε το δέρμα του προσώπου μου και το απόλαυσα. Σαν να την είχα ανάγκη αυτή την κρυάδα, σαν να με ξυπνούσε. Έβαλα τα χέρια μου στις τσέπες μου και περπάτησα προς το κτίριο. Σε πέντε λεπτά ήμουν εκεί. Ανέβηκα τις σκάλες και κατευθύνθηκα προς το αμφιθέατρο. Δεν ήταν κανείς εκεί. Το μάθημα ξεκινούσε σε δέκα λεπτά και εκείνος πάντα ερχόταν νωρίτερα. Ευελπιστούσα να ερχόταν και να μου μιλούσε για εκείνο το πρωί, που έφυγε σαν κυνηγημένος.