PSİKOPAT AŞIĞIM

P.A| 12. Bölüm

Batur'un anlatımından;

"Nasıl rahatınız ?! Hahah umarım şimdiden iyi geçinmeye başlamışsındır." Dedim telefonda görüştüğüm malum kişiye

"Sana sadece şu kadarını Söylüyorum ! Eğer onun başına bir şey gelirse Seni Yaşatmam."

Telefonun Yüzüme Kapanmasıyla , sinirlerimin oldukça bozulması an meselesi olmuştu. Her neyse canımı sıkmayacaktım Bir göt Yüzünden.

Karanlık odamda Deri puf'a oturmuş Adal'ı düşünüyordum. Harbiden bazen soruyordum kendime birden çok kez. Neden o ? Neden Hiç kimseye bu kadar bağlı kalmamışken ona böyle Bağlı kaldım. Onu bende farklı yapan bir şey vardı. Belki de bu diğer kızlar gibi olmamasıydı. Diğer kızlar gibi vermeye dünden meraklı olmadığı için. En güzeli de zor... ve ben zoru severim.
O zoru Kolaylaştırmasını da...

Maral'ın anlatımından ;

Akşam üstü ;

Hala ailemin evde olmayışı beni boşluğa düşürüyordu sürekli. Nereye baksam onları görüyordum. Bir anda böyle çekip gitmeleri! Normal değildi.
Hemde hiç normal değildi. Bir saniye , yok canım olamaz öyle bir şey. Onları buradan gönderen... B-batur olamazdı.

Yok o kadar uzun boylu değildi. Ailemi buradan gönderecek bi güce sahip olamazdı. Geçenlerde bana ne demişti?! 'Bana kendi ayağınla geleceksin.' Yok be hayır hayır.

Ben bunu Batura Sormadan Asla yerimde duramam. Hızla odama çıkıp siyah pantolonumu ve üzerine v yaka Kırmızı Salaş Tişörtümü Giyip telefonumu aldım. Oturma odasına geçip televizyonu ve ışıkları kapatıp dış
kapıya yöneldim. Anahtarımı da alıp kapıyı kilitlemeyi unutmadan oradan hızla ayrıldım.

Bir kaç dakika yürümemin ardından Bomboş Olan sokaklarda korkmadan edemedim. Sonuçta sapığı var osu busu var. Bir anda hızımı durdurup olduğum yerde kaldım. Etrafıma göz gezdirince tam karşımda her yerini ışık kaplayan bir villa duruyordu. Peki bir villanın olduğu yerin neden bu kadar ıssız bir sokağı olabilirdi orası ayrı bir ironi.

Bir de şu var ki. Ben aptalca Dakikalarımı boşa harcamış oldum.
Baturun evini bilmiyordum da hangi akılla çıkıp batura gidiyordum hahah kendime sinirlerim bozulmuş olduğumdan boş ve ıssız sokakta gülüşlerim yankılanmıştı. Ha bir de şu vardı ki Neden Batur da ailen değil ? Salak mısın sen adal. Anneni babanı arayıp soramıyor muydun. He tabi onlarda dicekti hemen zaten of. Ulan abim nasıl bırakabildi beni! Ona şaşıyorum. Bu işin içinde eğer batur
varsa...

Eee naparsın adal ? Baturumu
öldürürsün. Hahah gülünçsün.
Aklıma sokiyim ya of !

Geriye dönüp geldiğim sokağı oflaya puflaya yürümeye başladım. Kollarımı göğsümün altında birleştirmiş korkusuz bir şekilde sakince yürüyordum. Bir anda önüme öcü gibi çıkan birisiyle kendimi çığlık atmamak için zor tutmuş olsamda ağzımdan hafif bir çığlık atmıştım.

İkinci şok da kim olmasıydı ! Bunun burada ne işi var. O suratsız gıcık berk!
Batur'un arkadaşı berk! Yoksa evi buralarda bir yerlerde falan mıydı.

"Oo kimleri görüyorum."dediğinde gözlerimi devirip dudaklarımın arasından sıkılarak nefesimi verdim.

Cevap bile vermeden yanından geçip gitmişken onun bana bir şeyler söylemesiyle kalakaldım.