The King: Eternal Monarch

Rozdział 7

Dźwięk telefonu przerwał ciszę między nimi. Sin-Jae rozpoznał swój dzwonek i wyjął telefon z kieszeni, odbierając niemal natychmiast.
- Tae-Eul? - spytał, a troska i uczucie w jego głosie były widoczne na pierwszy rzut oka. Yeong zacisnął odrobinę mocniej zęby i przyspieszył. Sin-Jae zerknął na niego, zaniepokojony, jednak mężczyzna wbijał wzrok w drogę przed siebie, wyklinając się w duchu. Kang odwrócił wzrok, w całości skupiając się na słowach przyjaciółki i stawiając je jako priorytet. - Czemu nie jesteś w szpitalu? Powinnaś odpoczywać... Jasne, już jadę. Tak, tak, będę tam za sekundę, trzymaj się. Zawieziesz mnie pod dom Tae Eul? - spytał, gdy już się rozłączył.
- Tak jest. - odpowiedział chłodnym, profesjonalnym tonem. Tym, którego używał zaraz na początku. Sin-Jae odetchnął i oparł głowę o zagłówek, przymykając oczy. Znowu ten dystans. Ten cholerny dystans.
- O co ci chodzi? - wyszeptał po chwili, zmęczonym głosem. Yeong nie odpowiedział, po paru sekundach zatrzymując samochód przed posesją. Kang westchnął jeszcze raz i położył dłoń na klamce. Nie miał pojęcia czemu, ale wydawało mu się, że to czy teraz wyjdzie czy zostanie jest cholernie ważną decyzją. Widząc, że mężczyzna się waha, Jo wciąż na niego nie patrząc, odewał się chłodno.
- Detektywie, mam jeszcze parę rzeczy dziś do zrobienia.
Sin-Jae westchnał i otworzył drzwi, wysiadając z auta. Dopiero, kiedy Kapitan upewnił się, że drugi na pewno go nie zobaczy, uderzył dłońmi o kierownicę i odetchnął głęboko. Oparł czoło na dłoniach, położonych na górze kierownicy i spróbował się uspokoić, ale marnie mu to szło. Zacisnął oczy, starając się wymazać poprzednią godzinę z pamięci, wymazać troskliwy głos Sin-Jae, wymazać to, że znowu (a może wciąż?) jest na każde je zawołanie. Musi wrócić do bycia profesjolalnym, skoro przy Królu to zadziałało, to może zadziała też tym razem? Wyprostował się i założył ciemne okulary wyjeżdżając z podjazu.

Zazdrosny Yeong!