LS#1:Pessimistic Love ( COMPLETED )

27

Paris, France...
Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ni Vanadium. She will definitely miss the place. Kagagaling lang niya sa isang fashion show. It was her last show on the ramp. At age of twenty-four, Lady Vanadium is the top model of Elite Modelling Agency. Unique in her own way because she is a pure Filipino. She speaks both language fluently.

Nakuha niya ang karamihan ng kaniyang features sa kaniyang ina. She has an aristocratic nose and high checkbones. Mahahaba at malalantik ang kaniyang pilik. Ang pinaka-asset niya ay ang pamatay niyang pouty na mga labi. And just below the left side of the left side of her mouth is small mole. Her eyes are the most intriguing part of it. It was an brown eyes. Minana niya raw ito s great-great-grandmother niya sa father's side.

Hindi naman pahuhuli ang mga katangiang nakuha niya sa kaniyang ama.She has a long natural, raven-colored hair na bahagyang curly sa dulo at kapag natatamaan iyon ng liwanag, some strands turn crimson red. As a pure Filipino, she's only 5'7 in height. To top it all up, she's not a morena but a mestiza. Maraming nagkakataon siya sa isang Latina dahil sa combination ng mga assets niya.

Nagsimula siya sa pagmomodelo at the age of twenty-one, sa isang advertising company sa France. At the same time, nag-aral din siya sa isang exclusive school for modelling sa Columbia. When she was twenty-two , nadiscover siya ng isang sikat na agency, Ang Elite Modelling agency sa Paris, France. Her standom started there and the rest was history..

Subalit ngayon, Kailangan munang umuwi ni Vanadium sa Pilipinas, at bigyang pahinga ang sarili sa lahat ng pinaghirapan niyang ipundar ng walong taon. At sa halip nakaramdam na masaya ay nakaramdam siya ng kaba.

It was her own dream to make herself a famous model and also a singer. Ang pangarap ng kaniyang ina ay siya ang nagpatuloy. Madami siyang pangarap na nakamit na niya.

Lady Vanadium is finally free!

Nagpakawala ulit siya ng isang buntong-hininga. Tapos na siyang mag-impake at nai-zipper na niya ang huling maleta nang biglang bumukas ang pinto ng kaniyang silid. Pumasok doon si Zephy.

"Vanadium, where do you think your going?" usisa nito na magkasalubong ang mga kilay.

"I'm going hope Zephy. I'm going home to the Philippines" nakangiting sagot ko. It was one of my true friend, Zephy, who came over. Tall, White and handsome with dark brown hair and chocolate colored eyes.

Sandaling nabura ang pagkakunot ng noo ni Zephy at napilitan ng isang nakakaunawang ngiti. "Come here bebita..." Inilahad nito ang braso para yapakin siyang lumapit dito.

Lumapit ako at walang malisyang ipinilupot ang mga braso sa baywang nito. Sinuklian nito ng mahigpit na yapos ang yakap niya,  "I'm just here for you. Cheer up. Be strong I know you're ready to face that someone." anito sa accented na English.

Teary eyes, I burried my face in his chest. "Thank you Zephy. I know you do" madamdamin kong pahayag.

"Hey, Don't cry as if you're leaving me!" Inangat nito ang mukha ko sa pamamagitan ng thumb at forefinger niya. Makahulugan ang tinging ipinukol nito sa akin.

Napaatras siya nang kaunti at tinutugan ang mukha ko. "Don't tell me----" Natuptop niya ang bibig at napatalon sa mga bisig ko . "I'm coming with you. I want to see your homeland" Tila batang nangangarap ito ng nakatingala pa sa kisame.

"Earth to Zephy!" Malakas na tawag ko upang makuha ang nangangarap niyang isip. " Paano si Daddy mo dito? Sino ang tutulong sa kaniya?" nag-alalang tanong ko.

"Hey Vanadium, you always worry too much. Dad already said that I needed  a break from work so it's okay if I go with you to the Philippines."

"Break from work?" eksaheradong sigaw ko, " Hoy! Hindi ako naniniwala. Perhaps what you mean is break from those hounds of female here in France."