LS#1:Pessimistic Love ( COMPLETED )

32

"Stop Being Desperate" sabi ng isang lalaki. I was in a dark room, I feel so cold, so alone. The darkness was suffocating me. Nanatili akong nakayukyok sa isang sulok. Tinawag ko ang kaniyang pangalan, subalit hindi ito sumagot. Habang tumatagal ay nawawalan ako ng boses. Ni hindi ko na rin siyang marinig. Silence enveloped me.

"Why? Why? Whyyy. . ." sigaw ko. Pinilit kong manlaban sa kalungkutan na unti-unti akong nilalamon subalit hindi ako nagtagumpay. Hinila ako ng kalungkutan sa isang malalim na kadiliman. Wala na akong marinig. Hindi na ako makahinga.. . "

I woke up. "Nasaan ako?" I asked hoarsely. It was just a dream. A nightmare, to be exact. Napahawak ako sa aking sintido . It was pulsing rapidly katulad ng aking puso. Matagal na akong nagkaroon ng ganoong panaginip. I thought I had gotten it. I was mistaken.

"Andito na tayo,Vanadium," a deep voice beside me said. My head snapped up. Si Xyler? Ano ang . . . ? Then, the scene earlier came flooding back to me. Inikot ko ang paningin upang malaman kung nasaan siya.

Nasa loob pa rin kami ng sasakyan,subalit nakahimpil na ito sa harap ng isang bungalow house.Sa tabi niyon ay may isang swimming pool at garden. Mukhang isolated ang bahay mula sa aking vantage point, All I could see were trees and more trees. Saan ba kami sa Davao? At gaano na ako katagal nakatulog?

Nakita ko ang mga kaibigan sa labas ng sasakyan. Inilabas ni Lucky ang mga gamit sa compartment ng sasakyan. Bumalik ang aking mga mata sa binatang nasa tabi ko. He was watching me. And that added  to my irritation.

"Lumabas na tayo," sabi ko sa kaniya at naunang lumabas. Kinuha ko ang aking bag at tumayo sa tabi ni Zia.

"We're in Bucana, Davao City. Welcome to our humble hideout," Fortune introduced. He even gestured his hands while grinning.

"Hindi pa ba tayo papasok?" reklamo ni Lucky at nilampasan kami.

I was sounded incredulous because of Xyler. I felt all my frustration resurfacing, "Ilang oras ba ako nakatulog Zia?" I askye Zia.

"I don't know, tulog din ako kanina Vanadium. Pasok na tayo." aya niya sa akin at nauna ng lumakad.

I was about to get my bag and pull it towards the house when a familiar hand took it. Hindi natinag si Xyler sa outburst ko. He seemed like he as enjoying my uneasiness. "Dahil dito, walang Amboy na istorbo. Walang ibang tao ang manggugulo at sa akin lang ang atensyon mo."

Amboy. How dare him to call Zephy like that!

My head was like a jumble of thoughts at this moment. Alam kaya ni Zephy ang nangyari? Paano nito malalaman? Baka nag-alala na ito sa akin.

"Pasok kayo, pasok. Feel at home," nakangiting wika ng magkakambal.

"Oh! Thank you" nakangiting wika ko.

"Thank you so much for this." wika ni Zia

"Titingnan ko lang kung naayos na ni manang ang mga kwarto sa itaas,ha?" Wika naman ni Lucky.

"Sure!" naupo kami sa malambot na sofa-bed.

"Baka nag-alala na si Zephy. I have to call him. He doesn't know I'm here, baka---" I didn't intend to sound worried but Xyler detected of nonetheless.