Oceans Love•|•Lukanette💜

|20|

-İ-inmem lazım!

-İyi mis-

-Hemen düzeltim şunu!

Adrien bir anda ne olduğunu anlayamamıştı ama o an pek umrumda olduğu söylenemezdi. Tek amacım hemen burdan inip "oraya" gitmekti. Çok endişeliydim ve bu moron adrien ise bu dönmedolabı durdurtmuştu.

-Adrien hemen düzeltmelerini söyle!

-Yapamam ki..

-Ne demek yapamam ya!

-Yapmalarını ben istemedim...

Öylece suratına baka kalmıştım. Asıl şey bunu yapmaması değil, bana yalan söylemesi.

-Pislik!

-Özür di-dilerim

-Kapa çeneni!

Ne yapmalıyım diye düşünürken birden insanların çığlık attığını ve adrien'ın benim ismimi sayıkladığını duydum ve işte o sırada koltuktan inip, demişlerden aşağıya doğru hızlı bir şekilde inmeye başlamıştım. 

Peki, bana bu yaptıran neydi..?

-Düşücceksin buraya gel!

aşağı doğru inmeye devam ettim ve bir kaç dakika sonra iyice yere yaklaştım. biri beni belimden tuttu ve inmeme yardım etti. Ona teşekkür edip fırladım. İlk defa koşmayı öğrenmiş bir bebek gibisinden koşuyordum. Asla bunu yapmamalıydım. Bu tamamen benim hatamdı. Ben kör bir moronum. Evet işte bu benim gerçek kimliğim. Kör bir moron. Daha kimi sevdiğini bile seçemeyen ve sevdiklerine sadece zarar getiren ve önğndeki hiç bir gerçeği göremeyen bir moronum. Peki ya bişey olursa ne yaparım. Vicdan azabı bir kenara, nefes alabilir miyim ki?

Dizlerim ve dirseklerim düşmekten yara olmuştu. Gerçi pek umursamıyordum. Sadece biraz yanıyordu. Adrenalin seviyem düşünce acısı gelir. Gerçi halen umursamıyorum. Sonunda bir durak gördüm. Bu durak yaklaştığım anlamına geliyordu. Daha hızlı koşmaya çalıştım. Daha da hızlandım mı emin değilim gerçi, bacaklarımı pek hissedemiyorum...

*****

Sonunda görmüştüm. O koskocaman hastaneyi. Çocukluğum burda geçerdi. Hemen içeri girip hangi odada olduğunu sormak için danışma da durdum.

-İyi misini-

-Luka Couffaine! Hangi oda!?

-He-hemen bakıyorum.

aradan bir kaç saniye geçtikten sonra konuşmaya devam etti.

-Odada değil hanımefendi, ameliyatta hala.

-O kadar kötü demek durumu ha...

Zaten dolu olan gözlerim bütün derdini, tasasını, acısını ve kaygısını atmaya başlamıştı. Kendimi salmıştım, o sayede de yere, dizlerimin üstüne kapaklanmıştım. Bayılmadan önce gördüğüm son şey ise bir hemşireydi.

Selam tatlı mavi gıdalı centilmen hıyar ve kör bir moron shipini destekleyen kelebekçikler. Hala ölmedim yaşıyorum yshxcvgsad. Sabırla bekleyenlere teşekkür ederim. Beni (aşırıya ve küfüre kaçmadan) linçlemekte serbestsiniz :D

Lukanette ile mutlu ve huzurlu günler dilerim...