♛𝚁𝚄𝙽 ༼𝙾𝚁 ༽𝙱𝚄𝚁𝙽♛

ნაწილი მეჩვიდმეტე :ცარიელი ცა.ʬ

ჰეი გამარჯობაა!☺️❤️
დავბრუნდი მოკლედ და რა იქნება წინასწარ რამე რომ არ ვიბლუყუნო!🤦🏼‍♀️😅
ანუ ეს თავი 2598 სიტყვიანია,მაინც რომ იცოდეთ (ანუ შედარებით დიდი)
უფრო მეტიც მქონდა გეგმაში,რათა უფრო საინტერესო თავი გამოსულიყო ,მაგრამ ასე ძაალიან დიდი გამომივიდოდა🥺🤦🏼‍♀️
ამიტომ ეს თავი უფრო სოკჯინის გაღვიძების შემდეგ მის გეგმებზე და ემოციურ მდგომარეობაზეაა.
ხოო იცოდეთ მაინც,მაგრამ შემდეგ თავში მგონია უფრო საინტერესოდ განვითარდება მოვლენები☺️🙆🏼‍♀️
აბა დაიწყეთ,აღარ მოგაცდენთ!☺️

პ.ს
საყვარელ და ჭკვიან ლიდერს ,საამაყო (პრეზიდენტს🥺😂)ვულოცავ იუბილეს❤️❤️
რომ არა ის ,ალბათ ბითიესი არც იქნებოდა☺️💜💜💜💜
(ვსიო ახლა მართლა წავედი!~)

ანას პოვ:
"გახსოვს ანა  სანამ წახვიდოდი , 2 წლის უკან რაღაც რომ გითხარი?
ამ თემაზე მინდა საუბარი.
ვიცი ადრეა ჯერ,მაგრამ ქალბატონმა ანიტამ ჩვენ ორი მთავარ მართველად დაგვნიშნა.
გადაწყვიტა რომ ჩვენ ვართ ერთადერთი პირები,რომლებსაც ენდობა.
მაგრამ ეს ყოველივე რაღაცის საფუძველზე უნდა განვითარდეს მხოლოდ.
მას უნდა რომ ჩვენ ერთად დავიცვათ და ერთად ვიყოთ სულ.
ამიტომ მითხრა ,რომ სჯობს მე და შენ დავინიშნოთ.
მინდოდა გცოდნოდა...ხვალ საღამოს მოვა მღვდელი და პატარა ცერემონიას ჩაატარებს,რის შედეგადაც ჩემი ცოლი გახდები ანა."
ამის მოსმენის შემდეგ ცოტახანს ადგილზე გავშეშდი და მხოლოდ გაფართოვებული თვალები მივაპყრე წინ მდგარს!
ვერ ვხვდებოდი რატომ და საიდან გადამიწყვიტეს ,რომ გათხოვება მინდა!
მითუმეტეს ლუკასზე.
"რა სისულეს იძახი?"
საააბოლოდ ხმა ამოვიღე და გაუგნებულმა და გაღიზიანებულმა ვიკითხე!
"ანა მე-"ეცადა ვითომ აეხსნა ეს ყოველივე და ჩემსკენ წამოვიდა,რაზეც მეტად გაბრაზებულმა არც დავაცადე და პირდაპირ ხმას ავუწიე.
"არ მომიახლოვდეე!"ამაზე უკვე ადგილზე დარჩა და აღელვებულმა ამომხედა.
"როგორ ბედავთ და ჩემს გარეშე როგორ წყვეტთ ასეთ რაღაცას??"მე კი თამამად ვიკითხე გაღიზიანებული ტონით.
"ანა ჩვენ ბევრი ვიწვალეთ ამ ადგილისთვის,ნუთუ ეს გაფერხებს რათა-"
დაბნეულმა დაიწყო ახსნა,მანამ სიტყვა არ გავაწყვეტინე და გავაჩუმე.
"გაჩუმდი!
აღარცერთი სიტყვა არ თქვა.
ვიწვალეთ?
როდიდან ვიგულისხმებით ჩვენ ორნი ერთ მთლიანობად?
მე ცალკე ვმუშაობდი ამაზე და ცალკე ვიბრძოდი.
არასდროს არ ვყოფილვართ ჩვენ."
სიმწრით და ყოველი სიტყვის გამოთქმით ვუთხარი,ისე რომ წამით არ ამირიდებია ბასრი მზერა,ამან კი უკვე დაააბნია და მგონი გულიც ატკინა,რაც არ მაინტერესებს.
"ანა ამას რატომ იძახი?
მე მეგონა გაგიხარდებოდა გაგებული."
გაფითრებული იძახდა ამ ყოველივეს,მე კი ვეღარ მოვითმინე და ამ სისულელეზე სიმწრისგანღა ჩავიცინე.
"იცი ყველაზე მეტად რას ვერ ვიტან?
შენაირ უვიცებს.
რატომ იფიქრე რომ ეს გამახარებდა?!
ისედაც ჩემი მთელი ცხოვრება სხვისი სურვილების და მიზნების მიხედვით ვცხოვრობ."განრისხებულმა უცბად მივაყარე ყველაფერი და მასთან სახიფათოდ ახლოს მივედი.
"კი მაგრამ ანიტამ ასე მოითხოვა..თვითონ არ თქვი რომ ეს ადგილი გინდოდა?"
მან კი ესღა იკითხა დაბნეული სახით,მე კი დავფიქრდი და გამახსენდა!
ეს ქალი ხომ ყოველთვის ყველანაირად ცდილობს, ყველაფერი ისე მართოს როგორც უნდა!
ნაბიჭვარი!
დავთანხმდები ამას,რათა მეტად ახლოს ვიყო მასთან და უფრო იოლად შევძლო მისი ჩაძაღლება!
"ეს ჩემთან უნდა შეეთანხმებინა,მე ამაზე ვბრაზობ მხოლოდ."შედეგად ტონს ცოტა დავუწიე და შედარებით მშვიდად სულ სხვა რაღაც ვუთხარი.
"ანუ..ანუ..სხვა შემთხვევაში თანახმა ხარ?"
აღელვებულმა შემომხედა,რაზეც ჩავიხვნეშე და სააბოლოდ ვუპასუხე.
"კი."
ყველაფერზე თანახმა ვარ,ოღონთაც მალე მოვუღო იმ ქალს ბოლო!
ანუ უფრო ახლოს მდგომი თანამდებობისთვის,ამ სულელეზე უნდა ვიქორწინო?!!
კარგი,თანახმა ვარ!
ყველაფრის ფასად.