Hayalet kentlere dönen bir zamanların güzel şehirleri. Bombalar, kardeş kavgası, uluslararası güçler, göç eden insanlar, babasız çocuklar...
Ve hiç bitmeyen bir kargaşa.
Elbette bahsettiğim bölge Ortadoğu'dan başka bir yer olamaz.
Ortaya çıkan tüm o...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İçinde bulunduğum durumu daha iyi bir hale getirmem neredeyse imkânsız hale geldi. Benim iradem ve çabalarım artık geleceğimizi tayin etmede bir fayda sağlamıyor. Nasıl güneşin doğuşunu ve batışını değiştiremeyeceğimi biliyorsam, çocuklarım için iyi bir gelecek için ne yaparsam yapayım neticenin değişmeyeceğine o kadar eminim ki. Kendi diktiği bir elbisenin içinde nefes alamayacak kadar daralan bir terzi gibiyim. Tırnağımla yapmış olduğum bu taş ve çamurdan yapı benim evim. Ancak yakın zamanda terk edeceğimi ve sonrasında birçokları gibi canlı bir kervanın içinde kaybolup giden bir toz zerresi olacağım biliyorum.
Geçen gün yaşlı şerif geldi. Uzaktan ağır ağır ve düşünerek geldi yanıma. Bakışları hep yerdeydi. Yüzündeki kaygı uzaktan bile belli oluyordu. Önce derin bir nefes aldı. Telaşsız ama tedirgin bir ses tonuyla konuştu sonra.:
"Kızım, hazırlıklara başla" dedi. Sonra da devam etti:
"Birkaç gün içinde hareket ederiz".
"Ben hazırlıklarımı yaptım" diye cevap verdim. Çatlamış toprak gibi kıvrımlı çizgilerle dolu alnı birkaç kez gerildi. Ciddi bir şeyler söyleyeceği zaman böyle yapardı. Gözlerini hızlı hızlı kırpıştırdı. Sonra:
"Yanına sadece en gerekli şeyleri al. Gereksiz ve ağır şeylere gerek yok. Bu yol uzun sürecek, belki yıllarca. Belki hiç geri dönemeyeceğiz. Önümüz kış, ona göre tedarikli ol. Belki de hiç bitmeyecek bir yolculuğa çıkıyorsun kızım..."
Kabul etmek çok kolaydır ve kabullenmek çok kolay bir çıkış yoludur. Yaşadıklarımı kabullenecek değildim elbette. Artık kendimden tamamen geçmiştim. İki yavrumu ve eğer bize katılabilirse Merhan'ı düşünüyordum sadece. İçinde bulunduğum şartların zorluğunu kabul edecek bir kadın değilim. Kaderinin değişeceğini arzu ederek birilerinin bir değişim gerçekleştirmesini beklemek ancak tavuklara yakışır.
İçimdeki sıkıntıyı belki de kimseye anlatamadığım için olsa gerek bir yumruk gibi boğazımda. Eşimin mezarı sahipsiz kalacak. Belki biz dönünceye kadar geçen süre içerisinde kaybolup gidecek, rüzgar, yağmur ve yıllar izlerini süpürecek. Belki döndüğümde üzerinde bir tarla veya bir bina olacak. İnsanın en değer verdiğinin son izlerinin de bu şekilde kaybolup gitmesine göz yummak. İşte içime sindiremediğim bu. Yarasının neresinde olduğunu bilmeyen ama bu sebepten derdini hiçbir şifacıya anlatamayan bir hasta gibiyim.
